ΟΤΑΝ ΤΑ ΨΕΜΜΑΤΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ...

Από VASILISKOS

Αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή γύρω μας δεν είναι πρωτοφανές, είναι λογικό. Το να καταρρεύσει ένα status που επικρατούσε σαράντα χρόνια τώρα δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό από όλους όσους το είχαν δημιουργήσει. Οι οποίοι είχαν μέσα τους δημιουργήσει την εντύπωση πως η ικανότητα να εξαπατούν τον ελληνικό λαό θα ήταν ανεξάντλητη. Μια συμμορία καλά δικτυωμένοι σε όλα τα επίπεδα, πολιτεία, επιχειρηματικός κόσμος, ΜΜΕ, πνευματικός (υποτίθεται) κόσμος, αστοί και μικροαστοί, επιστημονικοί κοινότητα,όλοι δούλευαν για να θρέφεται το τέρας και όλοι έμοιαζαν με το τέρας. 

Η βάση πάνω στην οποία στηρίχτηκαν ήταν "ότι και να συμβεί αυτά τα ζώα θα μείνουν προσκολλημένα σε εμάς" Αυτή είναι η αληθινή εγγυητική επιστολή που έδωσαν στους Ευρωπαίους ηγέτες. "Μην ανησυχείτε με τον άλφα ή βήτα τρόπο τους έχουμε καλά δεμένους"
Τα μηνύματα ήταν πολλά που χτύπαγαν το καμπανάκι. Γιαούρτια, μούντζες, γιουχαρισματα, βρισίδι. Μπορεί πολλοί από τους συνήθεις βλάκες αυτά να τα ονόμαζαν ανούσιες λαϊκίστικες εκδηλώσεις, όμως η αλήθεια ήταν ότι αυτές οι "φτηνές" εκδηλώσεις ήταν ακριβώς αυτό που ο Έλληνας είχε αρχίσει να νοιώθει μέσα του για την Πολιτεία. Περιφρόνηση  Συνειδητοποίηση της φτήνιας. Η μούντζα και το γιαούρτι δεν είναι λαϊκισμός. Είναι έκφραση απαξίωσης. Σε θεωρώ φτηνιάρικο, καραγκιόζη, γελοίο κι αυτό που σου αξίζει είναι ένα γιαούρτι. Όπως οι λεμονόκουπες που πετιούνται στη σκηνή σε ένα γελοίο έργο..

Το τελευταίο όπλο μια τόσο σάπιας Πολιτείας είναι η τρομοκρατία, η βρώμικη προπαγάνδα, οι ύπουλες εφεδρείες, και φυσικά ο διασυρμός του αντιπάλου. Έναν αντίπαλο που προσπαθείς να παρουσιάσεις σαν κάτι το επικίνδυνο, κάτι που θα φέρει τη καταστροφή. Κι όταν αυτό δεν πιάνει κάνεις κάτι ακόμα πιο ύπουλο, υπόγειο. Βγάζεις έξω παλιές πουτάνες που μοιάζουν φιλολαϊκές κι έχουν δουλέψει για να κερδίσουν την εμπιστοσύνη του απλού κοσμάκη και αρχίζεις να διασπέρνεις μια ιδέα πως ο αντίπαλος "ίσως δεν είναι επικίνδυνος" αλλά βαλτός και σε προσυνεννόηση με τους υποτιθέμενους εχθρούς.

Το δεύτερο μέρος επίθεσης στο ΣΥΡΙΖΑ που παίζει τις τελευταίες μέρες μαζί με τη τρομοκρατία είναι η υποψία του κάτι "που δεν πάει καλά" Ο Αντρέας του 81 και πετάς και μια CIA μες τη μέση να δέσει η μαγιονέζα. Το νέο ΠΑΣΟΚ , που γουστάρουν οι Αμερικάνοι. Οι Ευρωπαίοι  Ρίχνεις και μια δικτατορία κι ένα εμφύλιο σαν κερασάκι για να δείξεις πως παίζονται παιχνίδια που κανείς δεν ξέρει ποιος είναι και τι. Να μην πας και πολύ αυθόρμητος στη κάλπη. Να έχεις και ένα "μπας και?" στο μυαλό. Και με την ευγενική προσφορά της υπόλοιπης αριστεράς βεβαίως βεβαίως. Ο ένας κινδυνολογεί κι άλλος σαρκάζει. Μια στο καρφί και μια στο πέταλο.

Αυτό που θα έπρεπε να έχουν συνειδητοποιήσει όμως είναι πως ο λαός δεν πιστεύει τίποτα και κανέναν. Μπορεί να αμφιβάλλει και για τον ίδιο τον Αλέξη και να του δώσει όμως μια ευκαιρία γιατί΄είναι αδοκίμαστος. Όπως μπορεί να δώσει και σε άλλους αδοκίμαστους και να περιμένει να δει τι φρούτα θα βγουν από το καλάθι. Το σίγουρο όμως είναι πως με το να αμφιβάλλει για τις νέες επιλογές του δεν σημαίνει πως θα γυρίσει στις αποδεδειγμένα σάπιες. Αυτό είναι που δεν μπορούν να κατανοήσουν και αναλώνονται σε φτηνιάρικα κόλπα. Ο λαός δεν απομακρύνθηκε από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ γιατί τον παρέσυρε ο Αλέξης. Ο Αλεξης απλά άρπαξε την ευκαιρία να πλησιάσει το λαό και να του μιλήσει αλλιώς, την ώρα που αυτός ο λαός για τους δυο παραδοσιακούς μονομάχους ένοιωθε μόνο την ανάγκη να τους μουτζώσει κα να τους γιαουρτώσει.

Και το υπόλοιπο της αριστεράς εκτέθηκε ίσως ανεπανόρθωτα γιατί βιάστηκε πολύ να γίνει βασιλικότερος του βασιλέως. Θα μπορούσαν μερικοί απλά να το βουλώσουν και να περιοριστούν στη δική τους στρατηγική, στις δικές τους προτάσεις χωρίς να δείξουν τέτοια λύσσα έναντι κάποιου που αν είναι ότι λένε, σύντομα θα φανεί έτσι δεν είναι? Τι σημαίνει να προτείνεις με νύχια και με δόντια προς θεού μην ψηφίσεις ΣΥΡΙΖΑ σε ένα πρώην πασοκτζή ή και δεξιό ακόμα. Του συστήνεις δηλαδή να ψηφίσει τι? ΚΚΕ έτσι στο απότομο? Δηλαδή εσύ τους αγανακτισμένους που ονόμαζες μέχρι χτες τούβλα και απολιτίκ είναι δυνατόν να τους πείσεις σε ενα μήνα γι΄αυτό που δεν τους έπεισες σαράντα χρόνια? Το ξέρεις πως δεν γίνεται. Αρα εμμέσως πλην σαφώς τι λες? Προκειμένου να μην ψηφίσεις ΣΥΡΙΖΑ καλύτερα ρίχτο ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ?  Η Καμμένο ή Χρυσή Αυγή?  Γιατί έτσι πάει. Δεν πάει αλλιώς. Κατανοητό?

Εγώ παρόλο που θλίβομαι για τη κατάντια όλου του παραδοσιακού πολιτικού μορφώματος, χαίρομαι την ίδια στιγμή γιατί ίσως έφτασε η ώρα μερικοί αληθινά επικίνδυνοι άνθρωποι να πάνε σπίτια τους. Να εξαφανιστούν επί τέλους από τη πολιτική σκηνή ή να εξευτελιστούν στα μάτια του κόσμου κι ας παραμείνουν κολλημένοι στη καρέκλα τους. Απλά να μην μπορούν άλλο να δουλεύουν το κόσμο. Αυτό είναι ένα πρώτο βήμα . Γιατί στην Ελλάδα το παρακράτος και το πρακτοριλίκι έχουν πολύ μακριά πλοκάμια. Και μια του κλέφτη δυο του κλέφτη τρεις και η κακή του μέρα...

Το παραδοσιακό πολιτικό σκηνικό καταρρέει. Και δεν καταρρέει από κάποια αντίπαλη δύναμη. Καταρρέει από μέσα του. Οι ίδιοι οπαδοί και πρώην πιστοί του κάθε κόμματος ζητούν κάθαρση, ζητούν εξηγήσεις για τακτικές που ακολουθηθηκαν και παιχνίδια που πεχτηκαν στις πλάτες τους. Οι ψήφοι που φεύγουν από κάθε κόμμα που τόσα χρόνια κράτησε τα σκήπτρα στη δεξιά, το κέντρο και την αριστερά, φεύγουν από τους ίδιους τους οπαδούς που έχασαν την εμπιστοσύνη τους και είναι οργισμένοι. Δεν τους παρασύρει κανείς. Αυτοί με αυτό που κατάντησαν τους διώχνουν. 

Γι΄αυτό και σύντομα κάθε "χώρος" θα πρέπει να αποδείξει πως έχει κάτι καινούργιο να πει, κάτι ουσιαστικό και αληθινό για το κόσμο που καίγεται, που στενάζει κάτω από μια συνολική εξαθλίωση. Υλική και πνευματική. Σαν άτομα και σαν πατρίδα. Δεν πάει σωρηδόν ο κόσμος στον Αλέξη ή σε άλλα μικρότερα κόμματα  γιατί είναι 100% σίγουρος πως κάπου υπάρχει ο μάγος που θα τα αλλάξει όλα. Πάει γιατί έχει σιχαθεί όλους τους άλλους και γιατί δεν πιστεύει πια σε μάγους αλλά σε πράξεις. 

Πηγή

Μάνος Χατζιδάκις: "Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι"

γράφει ο Μιχάλης Γελασάκης

O Mάνος Χατζιδάκις αποδεικνύει για μια ακόμη φορά ότι ήταν μπροστά για την εποχή του και είχε μάτια και αυτιά ανοιχτά φιλτράροντας το κάθε τι που συνέβαινε και έχοντας ταχύτατα αντανακλαστικά το κατέγραφε και το παρατηρούσε. Έμπαινε σε βάθος στα φαινόμενα της εποχής και γι' αυτό κατάφερε να είναι διαχρονικός. Παρακάτω παραθέτουμε αυτούσιο ένα κείμενό του για το νεοναζισμό και τον εθνικισμό που έγραψε τον Φεβρουάριο του 1993, λίγους μήνες πριν τον θάνατό του. Το κείμενο αυτό είχε δημοσιευτεί στο πρόγραμμα αντιναζιστικής συναυλίας που είχε δώσει η Ορχήστρα των Χρωμάτων με έργα Βάιλ, Λίστ και Μπάρτον. Το ίδιο κείμενο παράλληλα είχε δημοσιευτεί και στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία.  "Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενυσχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του. Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία. Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια. Όμως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής. Κι αποτελεί πολιτική «παράδοση» η πεποίθηση πως τα κτήνη, με κατάλληλη τακτική και αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται. Ενώ τα πουλιά… Για τα πουλιά, μόνον οι δολοφόνοι, οι άθλιοι κυνηγοί αρμόζουν, με τις «ευγενικές παντός έθνους παραδόσεις». Κι είναι φορές που το κτήνος πολλαπλασιαζόμενο κάτω από συγκυρίες και με τη μορφή «λαϊκών αιτημάτων και διεκδικήσεων» σχηματίζει φαινόμενα λοιμώδους νόσου που προσβάλλει μεγάλες ανθρώπινες μάζες και επιβάλλει θανατηφόρες επιδημίες. Πρόσφατη περίπτωση ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Μόνο που ο πόλεμος αυτός μας δημιούργησε για ένα διάστημα μιαν αρκετά μεγάλη πλάνη, μιαν ψευδαίσθηση. Πιστέψαμε όλοι μας πως σ’ αυτό τον πόλεμο η Δημοκρατία πολέμησε το φασισμό και τον νίκησε. Σκεφθείτε: η «Δημοκρατία», εμείς με τον Μεταξά κυβερνήτη και σύμμαχο τον Στάλιν, πολεμήσαμε το ναζισμό, σαν ιδεολογία άσχετη από μας τους ίδιους. Και τον… νικήσαμε. Τι ουτοπία και τι θράσος. Αγνοώντας πως απαλλασσόμενοι από την ευθύνη του κτηνώδους μέρους του εαυτού μας και τοποθετώντας το σε μια άλλη εθνότητα υποταγμένη ολοκληρωτικά σ’ αυτό, δεν νικούσαμε κανένα φασισμό αλλά απλώς μιαν άλλη εθνότητα επικίνδυνη που επιθυμούσε να μας υποτάξει. Ένας πόλεμος σαν τόσους άλλους από επικίνδυνους ανόητους σε άλλους ανόητους, περιστασιακά ακίνδυνους. Και φυσικά όλα τα περί «Ελευθερίας», «Δημοκρατίας», και «λίκνων πνευματικών και μη», για τις απαίδευτες στήλες των εφημερίδων και τους αφελείς αναγνώστες. Ποτέ δεν θα νικήσει η Ελευθερία, αφού τη στηρίζουν και τη μεταφέρουν άνθρωποι, που εννοούν να μεταβιβάζουν τις δικές τους ευθύνες στους άλλους. (Κάτι σαν την ηθική των γερόντων χριστιανών. Το καλό και το κακό έξω από μας. Στον Χριστό και τον διάβολο. Κι ένας Θεός που συγχωρεί τις αδυναμίες μας εφόσον κι όταν τον θυμηθούμε μες στην ανευθυνότητα του βίου μας. Επιδιώκοντας πάντα να εξασφαλίσουμε τη μετά θάνατον εξακολουθητική παρουσία μας. Αδυνατώντας να συλλάβουμε την έννοια της απουσίας μας. Το ότι μπορεί να υπάρχει ο κόσμος δίχως εμάς και δίχως τον Καντιώτη τον Φλωρίνης). Δεν θέλω να επεκταθώ. Φοβάμαι πως δεν έχω τα εφόδια για μια θεωρητική ανάπτυξη, ούτε την κατάλληλη γλώσσα για τις απαιτήσεις του όλου θέματος. Όμως το θέμα με καίει. Και πριν πολλά χρόνια επιχείρησα να το αποσαφηνίσω μέσα μου. Σήμερα ξέρω πως διέβλεπα με την ευαισθησία μου τις εξελίξεις και την επανεμφάνιση του τέρατος. Και δεν εννοούσα να συνηθίσω την ολοένα αυξανόμενη παρουσία του. Πάντα εννοώ να τρομάζω. Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι. Οι μισητοί δολοφόνοι, που βρίσκουν όμως κατανόηση από τις διωκτικές αρχές λόγω μιας περίεργης αλλά όχι και ανεξήγητης συγγενικής ομοιότητος. Που τους έχουν συνηθίσει οι αρχές και οι κυβερνήσεις σαν μια πολιτική προέκτασή τους ή σαν μια επιτρεπτή αντίθεση, δίχως ιδιαίτερη σημασία που να προκαλεί ανησυχία. (Τελευταία διάβασα πως στην Πάτρα, απέναντι στο αστυνομικό τμήμα άνοιξε τα γραφεία του ένα νεοναζιστικό κόμμα. Καμιά ανησυχία ούτε για τους φασίστες, ούτε για τους αστυνομικούς. Ούτε φυσικά για τους περιοίκους). Ο εθνικισμός είναι κι αυτός νεοναζισμός. Τα κουρεμένα κεφάλια των στρατιωτών, έστω και παρά τη θέλησή τους, ευνοούν την έξοδο της σκέψης και της κρίσης, ώστε να υποτάσσονται και να γίνονται κατάλληλοι για την αποδοχή διαταγών και κατευθύνσεων προς κάποιο θάνατο. Δικόν τους ή των άλλων. Η εμπειρία μου διδάσκει πως η αληθινή σκέψη, ο προβληματισμός οφείλει κάπου να σταματά. Δεν συμφέρει. Γι’ αυτό και σταματώ. Ο ερασιτεχνισμός μου στην επικέντρωση κι ανάπτυξη του θέματος κινδυνεύει να γίνει ευάλωτος από τους εχθρούς. Όμως οφείλω να διακηρύξω το πάθος μου για μια πραγματική κι απρόσκοπτη ανθρώπινη ελευθερία. Ο φασισμός στις μέρες μας φανερώνεται με δυο μορφές. Ή προκλητικός, με το πρόσχημα αντιδράσεως σε πολιτικά ή κοινωνικά γεγονότα που δεν ευνοούν την περίπτωσή τους ή παθητικός μες στον οποίο κυριαρχεί ο φόβος για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Ανοχή και παθητικότητα λοιπόν. Κι έτσι εδραιώνεται η πρόκληση. Με την ανοχή των πολλών. Προτιμότερο αργός και σιωπηλός θάνατος από την αντίδραση του ζωντανού και ευαίσθητου οργανισμού που περιέχουμε. Το φάντασμα του κτήνους παρουσιάζεται ιδιαιτέρως έντονα στους νέους. Εκεί επιδρά και το marketing. Η επιρροή από τα Μ.Μ.Ε. ενός τρόπου ζωής που ευνοεί το εμπόριο. Κι όπως η εμπορία ναρκωτικών ευνοεί τη διάδοσή τους στους νέους, έτσι και η μουσική, οι ιδέες, ο χορός και όσα σχετίζονται με τον τρόπο ζωής τους έχουν δημιουργήσει βιομηχανία και τεράστια κι αφάνταστα οικονομικά ενδιαφέρονται. Και μη βρίσκοντας αντίσταση από μια στέρεη παιδεία όλα αυτά δημιουργούν ένα κατάλληλο έδαφος για να ανθίσει ο εγωκεντρισμός η εγωπάθεια, η κενότητα και φυσικά κάθε κτηνώδες ένστιχτο στο εσωτερικό τους. Προσέξτε το χορό τους με τις ομοιόμορφες στρατιωτικές κινήσεις, μακρά από κάθε διάθεση επαφής και επικοινωνίας. Το τραγούδι τους με τις συνθηματικές επαναλαμβανόμενες λέξεις, η απουσία του βιβλίου και της σκέψης από τη συμπεριφορά τους και ο στόχος για μια άνετη σταδιοδρομία κέρδους και εύκολης επιτυχίας. Βιώνουμε μέρα με τη μέρα περισσότερο το τμήμα του εαυτού μας – που ή φοβάται ή δεν σκέφτεται, επιδιώκοντας όσο γίνεται περισσότερα οφέλη. Ώσπου να βρεθεί ο κατάλληλος «αρχηγός» που θα ηγηθεί αυτό το κατάπτυστο περιεχόμενό μας. Και τότε θα ‘ναι αργά για ν’ αντιδράσουμε. Ο νεοναζισμός είμαστε εσείς κι εμείς – όπως στη γνωστή παράσταση του Πιραντέλο. Είμαστε εσείς, εμείς και τα παιδιά μας. Δεχόμαστε να ‘μαστε απάνθρωποι μπρος στους φορείς του AIDS, από άγνοια αλλά και τόσο «ανθρώπινοι» και συγκαταβατικοί μπροστά στα ανθρωποειδή ερπετά του φασισμού, πάλι από άγνοια, αλλά κι από φόβο κι από συνήθεια. Και το Κακό ελλοχεύει χωρίς προφύλαξη, χωρίς ντροπή. Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία. Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος. Music Paper

Aν είχα τη δύναμη θα προτιμούσα ως πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας όχι εσάς αλλά τον Ισλανδό πρόεδρο, τον Όλαφουρ Ράγκναρ Γκρίμσον.

Η ΦΑΡΜΑΚΟΓΛΩΣΣΑ ΚΙΡΚΗ: Μάνος Κόλλιας-Ελλάδα Ισλανδία:Αναπόφευκτες συγκρίσ...: Μία ιστορία που αποσιωπήθηκε  σαν απόκρυφο ευαγγέλιο. Aν είχα τη δύναμη θα προτιμούσα ως πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας όχι εσάς  αλλά ...