ΜΕΤΕΚΛΟΓΙΚΑ

Φοβήθηκαν μπας και πτωχεύσει η Ελλάδα Ή μήπως χάσουν το κομπόδεμα?

VASILISKOS

Βλέπω μια θλίψη σήμερα στα μάτια πολλών. Νέων ανθρώπων. Εμείς οι παλιοί έχουμε γίνει και λίγο πιο χοντρόπετσοι, στην ηλιθιότητα που κυκλοφορεί γύρω μας. Οι νέοι όμως τώρα ψήνονται στο τι ακριβώς συμβαίνει. Και δεν μιλάω φυσικά για τους νέους που ούτε τους νοιάζει, ούτε ασχολούνται καν με τα κοινά. Μιλάω γι΄εκείνους που το αίμα τους βράζει, οι ευαισθησίες χτυπάνε κόκκινο, εκείνους που νοιάζονται για τη ζωή και για ότι υπάρχει γύρω τους. Εκείνους που θέλουν να ανακατεύονται και να ζήσουν άλλη ζωή. Όχι σαν κουρδισμένες μαριονέτες. Αλλά σαν άνθρωποι. Με αξιοπρέπεια. Με θάρρος. Ελεύθεροι. Αυτοί οι νέοι λοιπόν σήμερα είναι πολύ θλιμμένοι και οργισμένοι.

Νοιώθουν προδομένοι όχι από τους προδότες αλλά από τους γονείς τους, τους δασκάλους τους, από όλους εκείνους που κιότεψαν. Το κοριτσάκι δεν πήρε την απάντηση που ήθελε από το δάσκαλο. Ο δάσκαλος μάλλον την ώρα που κρέμονταν απο τα χείλη του οι μαθητές του, βιαζόταν να πάει σπίτι να παίξει στοίχημα.

Όσο μεγαλώνει κανείς συνειδητοποιεί πως το πλήθος είναι ένας αόριστος όρος που μέσα του κρύβει και βρώμα κι αρώματα.  Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Το ίδιο πλήθος  τη μια στιγμή μπορεί να πουλάει ελπίδες και μετά από λίγο να σε ρίχνει στη πιο σκοτεινή άβυσσο. ΟΙ επί μέρους μονάδες είναι αυτές που κάνουν τη διαφορά.  Οι λίγες μονάδες που μοσχοβολανε μες τη βρώμα.  Και γι΄αυτές πρέπει να νοιάζεται κάποιος και να νοιώθει θλίψη αν τον προδόσουν, αν  κιοτέψουν, αν ξεφτιλίσουν τη ταυτότητά τους. Τα μη καμμένα χαρτιά. Εκείνα που ακόμα έχουν δικαίωμα να αποδείξουν κάτι και δεν έχουν πάρει την ευκαιρία τους. Δεν πρέπει ένα νέο παιδί να απογοητεύεται από ένα καμένο χαρτί. Αρκεί να μελετήσει την ιστορία κάποιου για να κρίνει πόση εμπιστοσύνη μπορεί να έχει. Οι γέροι είναι προβλέψιμοι και για το καλό και για το κακό. Γιατί η ζωή δίνει άπειρες ευκαιρίες για να αποδείξει κάποιος τι είναι.  Όσο πιο πολύ λοιπόν παρατηρεί κανείς γύρω του  τους μεγαλύτερους τόσο βλέπει καμμένα χαρτιά κι ελάχιστα που το λέει ακόμα η ψυχή τους. Γιατί αν δεν ήταν καμμένοι δεν θα είχαν οδηγήσει τους νέους σ΄αυτό το τοπίο γεμάτο στάχτη. Έναν άλλο κόσμο θα είχαν ήδη φτιάξει.

Το αποτέλεσμα το χθεσινό δεν είναι όπως άλλες φορές. Είναι ένα αποτέλεσμα μεγάλου φόβου του πλήθους των νοικοκύρηδων. Οι νέοι άνθρωποι δεν τα έχουν ζήσει αυτά αλλά οι παλιότεροι θυμήθηκαν αμέσως εκείνες τις εποχές που ο κόσμος ζούσε σε μια τρομοκρατία μπας κι έρθουν οι κομμουνιστές και του πάρουν το σπίτι. Ήταν πανεύκολο να ξυπνήσει κανείς τον παλιό φόβο σε νέα έκδοση. Και να τρομοκρατήσει εκείνους που κουβαλάνε ένα κομπόδεμα ακόμα. Χθες δεν σας πρόδωσαν οι απολυμένοι, οι εξαθλιωμένοι, οι αγανακτισμένοι, όλοι εκείνοι που έχουν υποστεί ένα σωρό δεινά από τότε που έφεραν το κωλομνημόνιο. 

Σας πρόδωσαν οι νοικοκυραίοι, οι συνήθεις ύποπτοι μικροαστοί με τους μικρούς ορίζοντες, που είναι η διαχρονικά,  εύκολη λεία . Που τρέμουν μην μπουν στον αριθμό των εξαθλιωμένων. Εκείνοι που κρατάνε σφιχτά τη ζωούλα τους με όποιο κόστος, τυλιγμένη με το κομποδεματάκι που έκαναν για να κοιμούνται επάνω του.

Τίποτα δεν έγινε έτσι απλά. Κι αυτά τα φοβιτσιάρικα ανθρωπάκια είδαν για λίγο το φως στην άκρη του τούνελ αλλά πέσανε επάνω τους σαν τα αρπακτικά. Ξέρετε πόσοι και με πόσους ποικίλους τρόπους απειλήθηκαν αυτές τις μέρες? Από διάφορους. Από τις τράπεζες που ο Αλέξης θα τους άρπαζε τα χρηματάκια τους, από τις δουλίτσες τους που θα τις έχαναν τη Δευτέρα αν έβγαινε ο Αλέξης,  Οι γιαγιούλες και οι παππούδες που άκουγαν ήδη τα άλογα των κόκκινων να καλπάζουν με τα κονσερβοκούτια στα χέρια!!! Και χίλια δυο άλλα.  Πάτησαν εκεί που πόναγαν. Αυτά τα ανθρωπάκια δεν έχουν πρόβλημα για μεγάλες έννοιες που αφανίζονται στην νέα εποχή της επέλασης των άψυχων αγορών, δικαιοσύνη, ισονομία, ελευθερία, αξιοπρέπεια, πατρίδα, υπερηφάνεια και άλλες αρετές.

Αυτά τα φοβισμένα ανθρωπάκια έχουν έναν ορίζοντα γεμάτο από υποκοριστικά στα οποία η λέξη μεγαλοπρέπεια φαντάζει εντελώς παράταιρη....

Μην θλίβεστε. Μην υποχωρείτε.  Ο κάθε άνθρωπος παλεύει για τα δικά του ιδανικά. Αυτά που θεωρεί αρετές για τη δική του ζωή. Αυτά που τον ορίζουν. Και θα πρέπει να παλεύει γι΄αυτά ακόμα κι αν είναι ο τελευταίος στο κόσμο που τα πιστεύει. Όταν αυτά είναι εμπνευσμένα από μεγάλες έννοιες, διαχρονικές που ορίζουν την ανθρώπινη ύπαρξη σε ένα επίπεδο ψηλά, στο φως κι όχι σε σκοτεινούς υπονόμους.

Δεν υπάρχει λόγος απογοήτευσης. Κάποιος είχε πει ότι μορφωμένος είναι ένας άνθρωπος όταν μπορεί να έχει υπομονή με τους αμόρφωτους. Και σαν αμόρφωτους μην θεωρείτε τους ανθρώπους που δεν έχουν βγάλει ένα σχολείο. Καμιά σχέση.  Αμόρφωτος είναι ένας πολίτης που έχει μπερδέψει την έννοια της υπεράσπισης των δικαιωμάτων του με τη διαφύλαξη με κάθε τρόπο των αδυναμιών του. Με λίγα λόγια κάποιος που είναι μέσα σ΄ενα σπίτι που καίγονται άνθρωποι κι αντί να σώσει έναν οποιονδήποτε βρει μπροστά του, βουτάει και σώνει ένα τσαντάκι με λεφτά, είναι αμόρφωτος, αστοιχείωτος, κούφιος.

Χτες εν μέσω μιας μεγάλης ανθρωπιστικής κρίσης που μετράει ήδη δυόμιση χιλιάδες αυτοκτονίες, ενάμιση εκατομμύριο ανέργους, τέσσερα εκατομμύρια πτωχευμένους, άστεγους, πεινασμένους, αρρώστους που πεθαίνουν αβοήθητοι, μια πατρίδα που ξεπουλιέται φτηνιάρικα και γρήγορα σαν να θέλει κάποιος να ξεμπερδέψει μαζί της, κάποιοι επέλεξαν το τσαντάκι τους.

Δεν χρειάζεται να τσαντίζεστε. Σ’αυτή τη κρίση κανένα τσαντάκι δεν θα μείνει άθικτο αργά ή γρήγορα. Μόνο οι μεγάλες τεράστιες βαλίτσες που ταξίδεψαν και ταξιδεύουν σε μέρη μακρινά και τα προϊόντα απάτης και κλοπής θα αποφύγουν τη κρίση. Και όχι μόνο. Θα αυγατίσουν τα κέρδη.

Όλα τα υπόλοιπα άθλια και μίζερα τσαντάκια θα καούν. Κι όσο και να τα σκεπάζουν με τη τιμή τους αυτά τα ανθρωπάκια σύντομα θα καταλάβουν πως κάποιοι τους χρησιμοποίησαν για 24 ώρες. Τίποτα περισσότερο. Οπως φυσάς τη μύξα σ΄ενα χαρτομάντιλο. Ε, δεν το κάνεις και εικόνισμα στη συνέχεια. Το πετάς.

Ε λοιπόν ήδη τεταμένοι είναι.

Η ΓΑΪΔΟΥΡΟΚΕΦΑΛΗ

Ένα μήνυμα από το 1910!

Η ιστορία αρχίζει όταν ο Αστόχαστος έχει οδηγήσει τη χώρα του στην απόλυτη κατάρρευση, στην οικονομική χρεοκοπία και στην αδυναμία επιβιώσεως, ενώ οι άνθρωποι έχουν αρχίσει να εγκαταλείπουν τον τόπο τους.
Σε τέτοιο σημείο έχει φθάσει η κατάπτωση του κράτους, ώστε το εγκαταλείπει και ο ίδιος ο πρωθυπουργός παίρνοντας μαζί του ό,τι είχε απομείνει στο δημόσιο ταμείο.
Το κράτος επιβιώνει μόνο χάρη στην οικονομική βοήθεια από το γειτονικό κράτος, όπου βασιλεύει ο «Εξάδελφος Βασιλιάς». Μέχρι που μία ημέρα, αντί για την επόμενη «δόση» της οικονομικής βοήθειας φθάνει ένα καλάθι που περιέχει μία γαϊδουροκεφαλή...
Αυτά όλα προκαλούν τη θλίψη αλλά και την αγανάκτηση του Συνετού, που αποφασίζει να πάρει τη μικρότερη αδελφή του και να ξενιτευτεί. Το αποτρέπει όμως η κυρα-Φρόνηση, την οποία συναντά τυχαία, και η οποία τον πείθει να μείνει, να γνωρίσει από κοντά τον λαό του και να αγωνισθεί για την αναδιοργάνωση του κράτους.
Αυτό και γίνεται, η προσπάθεια όμως για αναδιοργάνωση φέρνει τον Συνετό σε σύγκρουση με τους αξιωματούχους και όσους άλλους εκμεταλλεύονταν το «μπάχαλο» που είχε προκαλέσει η διοίκηση του πατέρα του για το προσωπικό τους συμφέρον.
Ο Δικαστής, που ανήκει σε αυτή την κατηγορία, φεύγει από τη χώρα και πείθει τον Εξάδελφο Βασιλιά να εκστρατεύσει εναντίον της χώρας του Αστόχαστου με τη βεβαιότητα ότι θα την κατακτήσει μέσα σε ελάχιστο χρόνο.
Ο Συνετός ωστόσο κατορθώνει να εμπνεύσει πίστη και εμπιστοσύνη στον λαό, ο οποίος εξεγείρεται σαν ένας άνθρωπος και, πολεμώντας με θάρρος και ενθουσιασμό, κατατροπώνει τον εισβολέα. Αρχίζει η αναδιοργάνωση του κράτους με την επιμέλεια της κυρα-Φρόνησης.
Με φρέσκες ιδέες, ανοικοδομόντας τα ερείπια και αναθεωρόντας τους θεσμούς, αντιστέκονται και νικούν τον υβριστή στέλνοντάς του πεσκέσι τη γαϊδουροκεφαλή.

Μοιάζει με σύγχρονη, ελληνική, πολιτική αλληγορία. 

Κι όμως γράφτηκε πριν περίπου 100 χρόνια. 'Ηταν τον Οκτώβριο του 1910 όταν πρωτοεκδόθηκε το «Παραμύθι χωρίς όνομα» της Πηνελόπης Δέλτα.

Συνετέ, κυρα-Φρόνηση, Μοιρολάτρη -

εμείς τι κάνουμε με τη γαϊδουροκεφαλή;