Κοινωνικοί Πόροι
= κοινωνικές υλικές δυνατότητες αξιοποίησης ή παραγωγής αγαθών που είναι
απαραίτητα για τη λειτουργία του συστήματος.
Κοινωνικός Σχεδιασμός = η πολιτική που βελτιώνει, διατηρεί, αποδυναμώνει ή καταργεί τη λειτουργία του συστήματος, ανάλογα με τους Πολιτισμικούς στόχους της και τον τρόπο διαχείρισης των Κοινωνικών Πόρων.
Παραδοχή 1η: Το σύστημα Κοινωνικής εξΑσφάλισης είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την ύπαρξη Οργανωμένης Κοινωφελούς Κοινωνίας. Η απουσία του οδηγεί σε κατάρρευση οργανωμένων κοινωνικών δομών και κατάργηση του υφιστάμενου Κοινωνικού Συμβολαίου.
Παραδοχή 2η: Η έλλειψη ή εξάντληση των Κοινωνικών Πόρων αποδυναμώνει ή καταργεί το σύστημα Κοινωνικής εξΑσφάλισης. Στην περίπτωση αυτή είναι πιθανό ότι η ίδια η ζωή – η συνέχεια ύπαρξης του είδους - είναι υπό απειλή.
Παραδοχή 3η: Ο προσανατολισμός του Κοινωνικού Σχεδιασμού ορίζει απόλυτα τη λειτουργία ή μη του συστήματος, εφ’ όσον μπορεί να οδηγήσει είτε στην αύξηση των Κοινωνικών Πόρων είτε στην, εικονική ή πραγματική, εξάντλησή τους. Είναι, ωστόσο, ένας καθαρά ανθρωπογενής παράγοντας και, ως τέτοιος, μπορεί να ελεγχθεί από τον κοινωνικό νου.
Παρατηρήσεις:
·
Η διαχείριση των κοινωνικών πόρων καθορίζει
απόλυτα τη μορφή της οργανωμένης κοινωνίας των ανθρώπων και, επομένως, αποτελεί
τον κύριο τομέα ελέγχου, αλλαγών και ρυθμίσεων για το ανθρώπινο είδος.
·
Ο τρέχων
κοινωνικός σχεδιασμός, που έχει ήδη δημιουργήσει την κοινωνία των 2/3 - δηλ. τη
συγκέντρωση του ανθρώπινου πλούτου σε όλο και λιγότερα μέλη -, προχωρά στην
κατασκευή ολοκληρωτικών μορφών κοινωνικής οργάνωσης όπου η πλειοψηφία χάνει,
εκτός από το δικαίωμα συμμετοχής στις αποφάσεις, και το λόγο περεταίρω ύπαρξής
της. Κι αυτό γιατί η αυτοματοποίηση στην παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών, το
καμάρι του πολιτισμού μας, εφαρμόζεται για τον εξοστρακισμό της πλειοψηφίας και
όχι για την απελευθέρωσή της από την εξαρτημένη εργασία.
·
Ως αποτέλεσμα ενός τέτοιου κοινωνικού
σχεδιασμού, οι κοινωνικοί πόροι συρρικνώνονται και τείνουν προς εξαφάνιση ενώ
αυξάνεται η μετατροπή του κοινωνικού πλούτου σε ιδιωτικό και η συσσώρευση του
από όλο και λιγότερους ιδιώτες.
Άραγε, εμφάνιση μεταμοντέρνας φεουδαρχίας όπου οι ιδιώτες/δυνατοί έχουν δικαίωμα ζωής ή θανάτου στους υπηκόους τους; Με μια σημαντική διαφορά: η μεγάλη πλειοψηφία των υπηκόων θα είναι περιττοί και αχρείαστοι, με λόγο ύπαρξης μόνο στις προσωπικές ‘αυλές’ και μηχανισμούς των ηγεμόνων;
Είναι δυνατόν να αποφύγουμε μια τέτοια εξέλιξη; Και πώς;
Μια άλλη οικονομία; Μου φαίνεται πως χρειάζεται μια άλλη κοινωνία, δηλ. αλλαγή των συνολικών δομών και όχι μόνο της οικονομίας, έτσι όπως φαίνεται να την αντιλαμβανόμαστε σήμερα.
Οι δομές αλληλεγγύης ίσως είναι σπορά, εμφανίζονται από τα κάτω - θετικό - αλλά είναι, από μόνες τους, ευάλωτες.
Η θεσμοθέτηση κοινωνικών επιχειρήσεων/συνεταιρισμών μάλλον είναι προσωρινή, στάχτη στα μάτια, καθώς ο συνολικός σχεδιασμός δείχνει ότι πάει αλλού. Και όλα αυτά στα πλαίσια μιας καλά περιφρουρούμενης και συνεχώς ενισχυόμενης ‘οικονομίας’ των ηγεμόνων.
Και ο πόλεμος; Πόσο είναι δυνατόν να σταματήσει; Αυτός ο τόσο υποχθόνιος και ελεγχόμενος – ‘προληπτικός’! Θυμάσαι;
Βρισκόμαστε στις αρχές ή στα τέλη της παρακμής μας; Οι φωνές των φωτισμένων για αλλαγή ρότας του πολιτισμού μας ακούγονται από τους νέους ανθρώπους ή περνάμε περίοδο βαθειάς κωφότητας;
Κάποιοι αποφασίζουν, ερήμην. Πάντα ‘κάποιοι’ αποφάσιζαν. Αλλά και κάποιοι δημιουργούσαν από τα κάτω νέες καταστάσεις. Υπάρχει περιθώριο; Θα δείξει. Η ζωή, μέχρι στιγμής, συνεχίζεται.
ΕΧΩ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΤΗ ΖΩΗ.
