μιλώ

μιλώ | το βυτιο

μιλώ

Δεν είναι βέβαια άσπρο μαύρο τα πράγματα και ο καθένας δικαιούται να έχει τις ευαισθησίες του. Απλά, όπως και να το κάνουμε, τα θέματα για τα οποία επιλέγεις να μιλήσεις την επόμενη της καθιέρωσης της φτωχοποίησης, έχουν τη σημασία τους.
Τις πρώτες μέρες μετά την ψήφιση του μνημονίου ΙΙ γράφονται κάποιες λέξεις. Τα τελευταία δύο χρόνια φωτογραφίζονται διάφορες εικόνες. Ενδιαμέσως, ο Μανόλης Αναγνωστάκης.

***

Δευτέρα πρωί. Σταδίου, Χρήστου Λαδά, Ερμού, Πανεπιστημίου, Αθηνάς, Κοραή, Χ. Τρικούπη, Ακαδημίας. 40 τόνοι μάρμαρα, 100 κτίρια, 170 επιχειρήσεις. Βρεγμένα πεζοδρόμια, γυαλιά, πέτρες, κάπνα. Περίεργοι κοιτάζουν τα συντρίμμια, βγάζουν φωτογραφίες, σχολιάζουν χαμηλόφωνα. Οι άλλοι δεν βγάζουν φωτογραφίες. Δεν μιλάνε. Καπνίζουν ένα τσιγάρο σιωπηλοί. Τους καταλαβαίνεις, τα μάτια τους είναι σκοτεινιασμένα, κάπου κάπου μπαίνουν μέσα, σηκώνουν ένα ράφι, μαζεύουν ένα αντικείμενο απ’ τα αποκαΐδια, το κοιτάζουν, το αφήνουν πάλι στο σωρό.

( via )

“Μιλώ (..) για τα τελευταία κουρέλια από τα γιορτινά μας φορέματα
Για τα παιδιά μας που πουλάν τσιγάρα στους διαβάτες”

***

Μην ξεγελάτε άλλο τους εαυτούς σας, δεν θα μείνει όρθιο τίποτε. Μπορεί να τη μισείτε αυτή την πόλη κι εσείς, εξάλλου από το μίσος μέχρι την αδιαφορία και την περιφρόνηση κυμαίνονται τα συναισθήματα απέναντι της. Αλλά θα πρέπει να μισείτε και τον εαυτό σας αν συνεχίστε να τον κοροϊδεύετε. Δεν είναι προβοκάτορες οι άνθρωποι. Είναι επαναστάτες. Ονειρεύονται κρεμάλες, φωτιές, καρμανιόλες, αυτό συγκράτησαν από τη γαλλική επανάσταση, την καρμανιόλα. Τη βία. Τι καθεστώς θέλουν να ιδρύσουν; Μπορείτε να το φανταστείτε.

( via )

“Για τα σπίτια που χάσκουνε δίχως παράθυρα σαν κρανία ξεδοντιασμένα
Για τα κορίτσια που ζητιανεύουνε δείχνοντας στα στήθια τις πληγές τους”

***

Από τη μια χαίρομαι, από την άλλη σκέφτομαι πόσο νερό μπορεί να έχει κυλήσει ειδικά στον υπόγειο «Απόλλωνα», έχοντας τουμπανιάσει και μουχλιάσει τα πάντα. Πάντα προτιμούσα τον «Απόλλωνα», πιο μοντέρνα και σημερινή αίθουσα, από το βαρυφορτωμένο, μπαρόκ και πιο κυριλέ «Αττικόν». Αλλά μπροστά στην καταστροφή, μου φαίνεται ότι αγάπησα το ίδιο και τα δυο.

( via )

“Μιλώ για τις ατέλειωτες νύχτες όταν το φως λιγοστεύει τα ξημερώματα
Για τα φορτωμένα καμιόνια και τους βηματισμούς στις υγρές πλάκες”

***

Αυτοί οι «αγώνες» κατέληξαν στον πλήρη εξευτελισμό του πανεπιστημίου που είχε αρχίσει από το 1974. Σήμερα στα πανεπιστήμια εκπέμπουν ραδιοφωνικοί σταθμοί αναρχικών και στα υπόγεια κατασκευάζονται μολότοφ. Οι καθηγητές συμμετέχουν ή κάνουν τα στραβά μάτια – τα έχουμε συζητήσει αυτά.

Eurostat: Στα όρια της φτώχειας το 27,7% των Ελλήνων

( via )

“Για τα προαύλια των φυλακών και για το δάκρυ των μελλοθανάτων”

***

Τι μας συμβαίνει; Υπάρχει και μια άλλη εξήγηση. Είναι απλή αλλά λιγότερο sexy. Το θεμελιώδες δημοκρατικό δικαίωμα του συναθροίζεσθαι, όπως ασκείται στην Ελλάδα, έχει ως αποτέλεσμα να μην προστατεύονται άλλα βασικά ατομικά δικαιώματα, όπως το δικαίωμα στην ελευθερία κίνησης, το δικαίωμα στην ιδιοκτησία ή ακόμη και το δικαίωμα στη ζωή. Και κάπως έτσι, η Αθήνα καίγεται.

(photo: Reuters, κεφάλι αγνώστου)