ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ;;

Ένας εξωγήινος επισκέπτεται τον πλανήτη μας, προσπαθώντας να διαπιστώσει αν το ανθρώπινο είδος έχει εξελιχθεί. Ανοίγει μια συζήτηση με τον πρώτο άνθρωπο που συναντά, σύντομα όμως έρχεται σε αδιέξοδο, πασχίζοντας να κατανοήσει το σύστημα διακυβέρνησης των ανθρώπων και συγκεκριμένα, τι ακριβώς είναι η κυβέρνηση. Ένας πανέξυπνος και πολύ αποκαλυπτικός, μέσα στην απλότητά του, διάλογος, βασισμένος σε μια ομιλία του Larken Rose.
(δημιουργός: Graham Wright)

ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΕΣ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΒΑΣΙΛΗ!

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ - ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟ

Με ειρωνεύτηκε ένα φίλος για το θέμα των αεροψεκασμών. Μου είπε "καλά είσαι σοβαρή να πιστεύεις σ΄αυτά τα παραμυθάκια?" Το γελοίο της υπόθεσης είναι πως αυτός ο φίλος είναι χρόνια ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ και τώρα από εκείνους που ακόμα δεν τους πάει η καρδιά να ψηφίσουν κάτι άλλο!

Αχ φίλε μου, εγώ μπορεί να πιστεύω σε ιστορίες συνωμοσίας όπως λες αλλά δεν κάνω κακό σε κανέναν. Ίσως μόνο στον εαυτό μου. Γιατί αν ότι πιστεύω είναι ψέμα ζω σε ένα κόσμο φανταστικό άρα μου ξεφεύγει η πραγματικότητα. Αν πάλι είναι αλήθεια ζω σε ένα κόσμο οδυνηρό βλέποντας εκτός τειχών όπου τα πράγματα δεν είναι καθόλου ασφαλή και ξέγνοιαστα.

Αλλά εσύ καλύτερα να πίστευες στον Άγιο Βασίλη παρά σε όλο αυτό το τσίρκο, γιατί με τη φαντασία σου δεν θα ενοχλούσες το διπλανό σου, ενώ με τη ψήφο σου κι εσύ και χιλιάδες άλλοι παραμυθιασμένοι οδηγείς τη πραγματικότητά σου στο χάος και τους ανθρώπους να πηδάνε από τα παράθυρα.

Σου φαίνονται γελοία τα θέματα περί παγκόσμιας διακυβέρνησης, ελέγχου των μαζών, εξόντωσης τους με ποικίλους τρόπους, κυβερνήσεις πίσω από τη κουρτίνα που σχεδιάζουν το μέλλον του πλανήτη με μοναδικό γνώμονα το προσωπικό τους κέρδος, τη ματαιοδοξία τους και τη ψυχική τους ανωμαλία, άνθρωποι διεστραμμένοι σε τέτοιο βαθμό που ναι, προτιμώ να πιστέψω πως είναι τέρατα άλλης ράτσας, για να μη νοιώθω ίδια ράτσα μαζί τους, σου φαίνονται γελοία όλα αυτά.... και πιστεύεις πως ίσως όλοι αυτοί να είναι ειλικρινείς και να νοιάζονται για σένα ή τα εκατομμύρια ανθρώπων που βλέπουν σαν κατσαρίδες!

Γι΄αυτό σου λέω. Σκέψου το καλύτερα. Αν για σένα άνθρωποι σαν και μένα είναι γραφικοί φαντασιόπληκτοι, φαντάσου πως φαίνεσαι εσύ σε μένα που σε βλέπω να πιστεύεις ακόμα πως ο βάτραχος με ένα φιλάκι θα γίνει πριγκιπόπουλο, και πως η πεντάμορφη και το τέρας θα ζήσουν ευτυχισμένοι στο όμορφο κάστρο!

Υπάρχει ένα όριο σε όλα. Μετά από αυτό το όριο γίνεσαι έτσι κι αλλιώς γραφικός. Μόνο που τα πράγματα δυστυχώς σιγά σιγά δείχνουν πως η γραφικότητα έχει αλλάξει στρατόπεδο. Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί πως είναι δυνατόν άνθρωποι έξυπνοι, με ένα σωρό πτυχία, τόσο πεισματικά αρνούνται να δούνε το εμφανές σε πολλές περιπτώσεις ακόμα κι όταν η αλήθεια τους φωνάζει κατάμουτρα στη μούρη.

Η απάντηση που δίνω είναι πάντα η ίδια. Είναι γλυκό και καθησυχαστικό να πιστεύει κανείς στον άγιο Βασίλη. Γιατί τελικά εγώ - και πολλοί άλλοι - μπορούμε να ζήσουμε με την ιδέα πως μας δηλητηριάζουν, πως τρώμε βρώμικα τρόφιμα, πως ελέγχουν το μυαλό μας με άπειρους τρόπους, πως όλα όσα μας δίδαξαν τα στημένα σχολεία και οι υπάλληλοι του συστήματος είναι ψέμματα. Μπορούμε να ζήσουμε βλέποντας τη φρίκη πέρα από το παραμύθι και τα τέρατα με το αληθινό τους πρόσωπο.

Εσύ μπορείς? Μάλλον όχι. Είναι πολύ πιο απλό να ονομάζεις εμένα γραφική παρά όσα έχεις διδαχτεί μπούρδες. Γιατί στη πρώτη περίπτωση απλά καθησυχάζεις θεωρώντας τον εαυτό σου λογικό και ΑΣΦΑΛΗ απέναντι στους τρελούς. Στη δεύτερη περίπτωση όμως θα είχες να παλέψεις με τη δική σου πνευματική αντοχή και γι΄αυτό διαβεβαιώνεις τον εαυτό σου και του δίνεις εύσημα για το ότι είσαι μια χαρά. Λογικός, έξυπνος, σωστής αντίληψης και όσα βλέπεις τόσα υπάρχουν. Μετρημένα κουκιά  η ζωή σου.

Να προσέχεις μόνο γιατί το ξύπνημα στους ψυλλιασμένους έρχεται πιο ήρεμα κι έχουν και την ανάλογη προετοιμασία. Το ξύπνημα στους βαθιά νυχτωμένους είναι πολύ άγριο. Πρόσεχε την επόμενη φορά που θα ακούσεις τον άγιο Βασίλη να κατεβαίνει από τη καμινάδα και θα περιμένεις με λαχτάρα να δεις το παχουλό προσωπάκι με τη λευκή γενειάδα μήπως σου προκύψει ο μπαμπούλας και μείνεις ξερός χωρίς να προλάβεις να κάνεις κιχ!

Σίγουρα όταν κοιτάς την άβυσσο σε κοιτάει κι εκείνη. Αλλά οι εποχές των εκπτώσεων πέρασαν. Οι εποχές του καλοπιάσματος πέρασαν. Η γιαγιά αν δεν το κατάλαβες ήδη, δεν έχει ανάγκη να σε κοιμίζει με παραμυθάκια. Οτι ΄ηθελε στο άρπαξε κι όπως ήθελε σε κατάντησε. Θα σε πετάξει λοιπόν στην άβυσσο, σύντομα, θες δε θες. Πρόλαβε λοιπόν να ρίξεις μια μικρή ματιά μέσα. Πέρνα στην ηλικία της ενηλικίωσης γρήγορα. 

Η άγνοια είναι ευλογία αλλά η γνώση είναι δύναμη. Κι η γνώση αν περιοριζόταν στην αντίληψη που έχεις εσύ για τη πραγματικότητα, ακόμα οι άνθρωποι θα νόμιζαν τη γη επίπεδη και πως αν περπατήσουν στην άκρη της θα πέσουν κάτω από τη ταράτσα! Ευτυχώς πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν άνθρωποι που αμφισβητούν το ένα κι ένα. Ανθρωποι που γελοιοποιούνται ή εξοντώνονται , αλλά μετά από καιρό ω του θαύματος αυτό που φώναξαν και έμοιαζε με ανοησία αποδεικνύεται αληθινό, αφού οι άπιστοι Θωμάδες έχουν ψαχουλέψει λεπτομερώς τα καρφιά στα χέρια τους.

Οπότε κράτα στο μυαλό σου σ΄ενα κουτακι πως ίσως ο αι βασίλης είναι λέρα!!

ΨΕΚΑΣΜΟΙ ΓΙΑ ΜΕΓΑΛΑ ΚΟΥΝΟΥΠΙΑ

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ - ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟ

Χτες το απόγευμα ήμουν Χαλάνδρι. Στον ουρανό μέτρησα 4 ή 5 αεροπλάνα που έριχναν ουτε κι εγώ ξέρω τι. Και όχι, δεν φτιάχνω ιστορίες συνωμοσίας.  Αυτές οι τεράστιες ουρές που είχαν γεμίσει το καταγάλανο ουρανό και σε κάποια στιγμή σχημάτισαν ένα τεράστιο ομιχλώδες σύνεφο δεν είναι συνωμοσιολογία.  Δεν γνωρίζω τι ήταν. Δεν ξέρω τι ακριβώς έκαναν. Καταγράφω απλά ένα γεγονός που σε τέτοια έκταση είδα για πρώτη φορά πάνω στον αττικό ουρανό.  Δυστυχώς δεν είχα μαζί μου κινητό να τραβήξω μια φωτογραφία γιατί θα έλεγε από μόνη της.  Ψάνχοντας σε άλλα μπλογκ είδα πάρα πολλές αναφορές και φωτογραφίες οπότε δεν είχαν κάνει λάθος. Ηταν εντελώς ανώμαλο αυτό που συνέβη. Και δεν ήταν μόνο στα βόρεια προάστια από ότι κατάλαβα αλλά σε όλη την Αττική σε διάφορες περιοχές.

Δεν με ενδιαφέρει αν θεωρηθώ γραφική ή τρελλαμένη λέγοντας πως αυτό το πράγμα δεν θα φέρει τίποτα καλό.  Επί τέλους η ανοησία μπορεί να φτάσει μέχρι σε ένα όριο (ή όχι?) Δεν γίνεται να ονομάζουμε πια το άσπρο μαύρο και το μαύρο άσπρο. Να πετάνε ένα τσουρμο αεροπλάνα πάνω από την Αττική μεσημεριάτικα και να έχουν κάνει ένα ουρανό μπουρδέλο είναι ΑΦΥΣΙΚΟ και προκαλεί μεγάλα ερωτηματικά.  Εχουμε δει άπειρες φορές τα νορμαλ αεροπλάνα που πετάνε, και την ουρά που αφήνουν πίσω τους, αυτό δεν ήταν κάτι τέτοιο και μόνο ένας ανόητος ή ψεύτης θα έδινε αυτή την εξήγηση.

Αν υπάρχει απλή , αληθινή και χωρίς ύποπτους συνειρμούς εξήγηση ας μας το πουν. Ηταν ένας ψεκασμός γιατί τα κουνούπια γιατί έρχεται καλοκαιράκι.  Για πολύ μεγάλα κουνούπια.  Ισαμε το μπόι μας σαν να λέμε...

Αίσθηση ελευθερίας...

Πότε, αλήθεια,  είμαστε πραγματικά ελεύθεροι; Όταν είμαστε εντελώς ανεξάρτητοι; Όταν μπορούμε να κάνουμε ανά πάσα στιγμή αυτό που θέλουμε χωρίς να υπολογίζουμε τη γνώμη κανενός ή το να είμαστε, όπως πολλοί λένε, «ο εαυτός» μας; Αν ναι, τότε τι ρόλο παίζουν, για παράδειγμα, η οικονομική, η πολιτική ή η υπαρξιακή μας ελευθερία; Είμαστε πραγματικά ελεύθεροι όταν οι διατροφικές, ενδυματικές, μουσικές ή οι άλλου είδους συνήθειές μας καθορίζονται από εξωγενείς παράγοντες, όπως για παράδειγμα η διαφήμιση και το αποκαλούμενο «mainstream»; Είναι πραγματικά ελεύθερο ένα άτομο που ενώ θέλει να εργασθεί δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας; Είναι πραγματικά ελεύθερο ένα νέο άτομο που θέλει να σπουδάσει αλλά δεν έχει την οικονομική ευχέρεια για κάτι τέτοιο;

Αυτό που συνήθως συμβαίνει είναι πως, ενώ νιώθουμε ελεύθεροι, στην πραγματικότητα ΔΕΝ είμαστε. Από την άλλη, ελευθερία δεν σημαίνει καθολική απουσία ορίων. Κάτι τέτοιο θα οδηγούσε στο χάος ή στην τρέλα. Η ύπαρξη και η ελευθερία μας καθορίζονται και διαμορφώνονται στο πλαίσιο των βιολογικών, πολιτισμικών, κοινωνικών μας και άλλου είδους ορίων τα οποία αποτελούν παράλληλα και τους όρους της ζωής του καθενός μας.

Η αίσθηση ελευθερίας δεν είναι μία συγκεκριμένη κατάσταση αλλά μία δυνατότητα, η δυνατότητα πρόσβασης στο δυναμικό που κουβαλά ο καθένας μας εντός του, αλλά ταυτόχρονα και μία λεπτή ισορροπία ανάμεσα στην πίστη στον εαυτό και στα όνειρά μας, από τη μία, και στην επίγνωση των ορίων μας, από την άλλη. Αν βάλουμε, για παράδειγμα, τον πήχη πολύ ψηλά, αυτό μπορεί να μας οδηγήσει σε μια αίσθηση αναξιότητας, ανεπάρκειας, θλίψης και χαμηλής αυτοεκτίμησης.

Οι αστικές κοινωνίες ταυτίζουν την ελευθερία με την ύπαρξη απείρων δυνατοτήτων που όμως μόνο λίγοι μπορούν να αξιοποιούν, αλλά και με έναν άκρατο ατομισμό σύμφωνα με τον οποίο ο καθένας θα πρέπει να κοιτά τον εαυτό και το συμφέρον του, αδιαφορώντας στην ουσία για τους άλλους. «Κοίτα, παιδί μου το συμφέρον σου. Άσε τους άλλους να κάνουν ό,τι θέλουν. Εσένα τι σε νοιάζει;» είναι η κοινωνική προσφορά και η προτροπή πολλών γονέων προς τα παιδιά τους…

Μία διαφορετική εκδοχή ελευθερίας είναι αυτή που συμπεριλαμβάνει απαραίτητα την αλληλεγγύη προς τα υπόλοιπα μέλη των ομάδων και των χώρων που  ανήκουμε, όπως η οικογένειά μας, ο χώρος εργασίας μας, το φιλικό μας περιβάλλον κ. ά. Μόνο σε σχέση με αυτούς νοιώθουμε πως ανήκουμε κάπου, πως αυτοπραγματωνόμαστε, πως συνδημιουργούμε, πως συνυπάρχουμε, πως είμαστε κάποιοι συγκεκριμένοι άνθρωποι με παρελθόν, παρόν και μέλλον.

Ο άνθρωπος γεννιέται με μία έμφυτη ανάγκη επικοινωνίας με άλλους, είναι δηλαδή από τη φύση του κοινωνικό ον. Ταυτόχρονα, όμως, είναι και μια μοναχική ύπαρξη, έχοντας ανάγκη να είναι κάποιες στιγμές και μόνος του. Η δυνατότητά μας να κινούμαστε αβίαστα και ισορροπημένα ανάμεσα στις δύο αυτές καταστάσεις αποτελεί τον πυρήνα της ολοκλήρωσης και ωριμότητάς μας ως ανθρώπων.

Άτομα που δεν μπορούν και φοβούνται να είναι μόνα ακόμα και για λίγο ή που αποφεύγουν τις στενές σχέσεις με τους άλλους έχουν σοβαρές προσωπικές και διαπροσωπικές δυσκολίες. Δεν είναι, δηλαδή, ελεύθερα ούτε και ο εαυτός τους. Εξουσιάζονται από την ανασφάλεια και το φόβο. Το ίδιο ισχύει και για τα άτομα που δεν μπορούν να πουν «όχι» και που είναι διατεθειμένα να κάνουν τα πάντα για τους άλλους, είτε πρόκειται για την οικογένεια, τους φίλους, τους συναδέλφους ή τους διάφορους γνωστούς, μόνο και μόνο για να εισπράττουν αποδοχή, εκτίμηση και αγάπη, πληρώνοντας, όμως, ως αντίτιμο την απώλεια του αληθινού τους εαυτού και των προσωπικών τους αυθεντικών επιθυμιών και αναγκών.

Η συνύπαρξη με τους άλλους δεν θα πρέπει σημαίνει αυτόματα και μονίμως θυσία των προσωπικών μας «θέλω». Η αποδοχή του οποιουδήποτε από εμάς θα πρέπει να βασίζεται κυρίως σε αυτό που είναι συνολικά ως άτομο και όχι σχεδόν αποκλειστικά σε αυτά που προσφέρει στους άλλους.
Μία άλλη διάσταση της αίσθησης ελευθερίας είναι, ως εκ τούτου, και μια εσωτερική αίσθηση γαλήνης, ηρεμίας και ισορροπίας, πως δεν χρειάζεται πάντα να κάνουμε κάτι, πως μπορούμε να χαλαρώσουμε και να απολαύσουμε τις στιγμές που θέλουμε.

Η πραγματική ελευθερία έχει, όμως, και το αντίτιμό της ή όπως έλεγε και ο Jean Paul Sartre, ο άνθρωπος είναι «καταδικασμένος στην ελευθερία», εννοώντας πως η ελευθερία εμπεριέχει και μία ευθύνη που προκαλεί υπαρξιακό άγχος, ανησυχία και αμφισβήτηση. Η συνειδητοποίηση του εαυτού, των ορίων, της ευαλωτότητας και των επιλογών μας, όπως και κάθε προβληματισμός και συνειδητοποίηση -εκτός από δημιουργική διάθεση και αίσθηση ελευθερίας-  προκαλεί και άγχος.
Στις σύγχρονες καταναλωτικές κοινωνίες, το υπαρξιακό μας άγχος το αντιμετωπίζουμε συνήθως με την υπερβολική κατανάλωση, τη βουλιμία, την ψυχογενή ανορεξία, τη μανία σωματικής άσκησης, τη χρήση ναρκωτικών ουσιών, οινοπνεύματος, αγχολυτικών και αντικαταθλιπτικών χαπιών, το τζόγο και με άλλου είδους καταναγκασμούς.

Όλο και λιγότεροι μπορούν πλέον να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις και στις «αξίες» της σύγχρονης κοινωνίας που θέλει τα μέλη της να είναι άτομα επιτυχημένα, νέα, ωραία, κοινωνικά επαρκή κ.τ.λ. Η νοητική ικανότητα και η λεκτική ευχέρεια αξιολογούνται πολύ περισσότερο από την αυθεντικότητα και την ελεύθερη έκφραση συναισθημάτων. Όλο και περισσότεροι κλείνονται στο καβούκι τους. Η αληθινή αγάπη και οι αυθεντικές συναισθηματικές σχέσεις είναι αναπόφευκτα οι μεγάλοι χαμένοι της υπόθεσης. Η αίσθηση ελευθερίας και αυτοπραγμάτωσης του σύγχρονου ανθρώπου πνέει πραγματικά τα λοίσθια και ο όποιος εξωτερικός μας πλούτος αδυνατεί να αντισταθμίσει την εσωτερική μας φτώχια…

Η αίσθηση ελευθερίας είναι στοιχείο υπερπολύτιμο και αναντικατάστατο για την αυτοπραγμάτωσή μας. Εάν, όμως, δεν μπορούμε να τη μοιραστούμε με κάποιον τότε αποτελεί χίμαιρα και ουτοπικό δονκιχωτισμό που μας εγκλωβίζει σαν αόρατος ιστός αράχνης σε μια ιδιότυπη μοναξιά που τη χρίζουμε ως ελευθερία…

«…Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία…» ή όπως αλλιώς το εξέφρασε ο δανός φιλόσοφος Sören Kierkegaard: «Το να τολμάς είναι σαν να χάνεις το στήριγμά σου για μια στιγμή, το να μη τολμάς είναι σαν να χάνεις τον ίδιο σου τον εαυτό»…

Του Sven  --  ΠΗΓΗ

Απάντηση ενός Χαϊνη στον Jose Manouel Lamarque | TVXS - TV Χωρίς Σύνορα

Απάντηση ενός Χαϊνη στον Jose Manouel Lamarque | TVXS - TV Χωρίς Σύνορα

Χαΐνης Δ. Αποστολάκης (αυτόκλητος και αυθαίρετος εκπρόσωπος των Ελλήνων καλλιτεχνών). Απάντηση (- Τοποθέτηση – Κάλεσμα) στον κ. Jose Manouel Lamarque με αφορμή το άρθρο του με τίτλο «Ή Ελλάδα χωρίς φωνή».

Καταρχάς κ. Λαμάρκ, το πρόβλημα που εμφανίζεται σ΄ένα μέρος, δεν είναι πρόβλημα τοπικό. Είναι πρόβλημα του όλου κι εκδηλώνεται στο συγκεκριμένο μέρος, γιατί το ευνοούν οι εκεί κοινωνικοπολιτικές συνθήκες.  Το πολιτικό έλλειμμα του μέρους είναι πολιτικό-ηθικό-αισθητικό έλλειμμα του όλου. Θα προσπαθήσω ακροθιγώς και εν τάχει να στηρίξω την άποψη μου, αρχίζοντας με κάποιες παρατηρήσεις, μερικές από τις οποίες ίσως ακούγονται για πρώτη φορά.

Παρατήρηση 1

Στη μετακεϊνσιανή εποχή, λαμβάνει χώρα ένα πρωτοφανές (άλλωστε δεν υπάρχει γραμμική ιστορική εξέλιξη) παγκόσμιο φαινόμενο: Η ηθική που συνδεδεμένη με το ήθος-απάντηση στο υπαρξιακό ερώτημα- χαρακτήριζε άτομα, οικογένειες, συντεχνίες, οργανώσεις, φυλές, έθνη, κράτη, μετατίθεται σε μη ιστορικά πρόσωπα: τις αγορές. Οι εταιρείες μετονομάζονται, μετασχηματίζονται, μεταφέρονται, συγχωνεύονται, μεταπωλούνται, χωρίς ν’ αφήνουν ιστορικό ίχνος και χωρίς να παίρνουν το βάρος της ιστορικής ευθύνης των δράσεων τους.

Παρατήρηση 2

Για πρώτη φορά στο δυτικό κόσμο, παρατηρείται τις τελευταίες δεκαετίες η εξαφάνιση των ΄τελετών΄. Αυτό οδηγεί μοιραία στην απώλεια συνείδησης κοινωνικής αυθυπαρξίας, που συνεπάγεται το θάνατο του ΄τραγικού΄κι αυτό ανάγεται (όπως θα ‘λεγε κι ο συμπατριώτης σας   Ζαν  Μπωντριγιάρ) στην απώλεια του ΄πεπρωμένου’ με την ταυτόχρονη ανάδυση μιας αρρωστημένης ατομικότητας που καταρρέει κάτω από το βάρος του ελέγχου και της ευθύνης της φαντασιακής της ύπαρξης .  Η θεοποίηση της σιγουριάς και της ασφάλειας και η ταυτόχρονη δαιμονοποίηση του ρίσκου –μητέρας του τραγικού- δυναμιτίζουν  κάθε απόπειρα αμφισβήτησης (θεμέλιο της ευρωπαϊκής κουλτούρας από τον Αισχύλο μέχρι τον Ντεκάρτ). Κι εδώ ερχόμαστε αντιμέτωποι με το επάρατο μικρόβιο του μικροαστισμού.

Παρατήρηση 3

Ο μικροαστισμός σα χολέρα μεταδόθηκε και στο τελευταίο χωριό. Αποτέλεσμα του είναι (εκτός της αποξένωσης από τη φύση) ο θάνατος της υπερβολής και η διοχέτευση της στην παροξυσμό.  Το χειρότερο όμως είναι η εξαφάνιση της σημασίας (λάβαρου του ευρωπαϊκού πολιτισμού) του διπόλου έρωτας-επανάσταση ( σας το έδειξαν με τον πιο δραματικό τρόπο οι συμπατριώτες σας Ζαν Λυκ Γκοντάρ, Φρανσουά Τρυφώ κ.α.).  Στο μικροαστικό περιβάλλον, το άτομο δεν μπορεί να ερωτευτεί, δηλαδή να τολμήσει τη φυσική αποστολή του, το βιολογικό- θεουργικό πείραμα με τη χαρούμενη, θριαμβευτική, βιωμένη διακήρυξη της αλλαγής και της ετερότητας του. Συνεπώς οι εξεγέρσεις του, (απουσία ετερότητας = όχλος), θα έχουν όχι τη χαρά της αλλαγής, αλλά το σημάδι του μίσους και της εκδίκησης απέναντι στο διαφορετικό ή το προνομιούχο.

Παρατήρηση 4

Η ηθική του φόβου εμφανίζεται με τη μορφή της αντίδρασης, της επίθεσης και της βίας. Είναι η ηθική της απεργίας, της ζητιανιάς, της παρακατιανής απαίτησης των σκλάβων  προς τους εργοδότες να ξαναγίνουν καλά αφεντικά. Το κακό αφεντικό μεταστοιχειώνεται ως δια μαγείας σε καλό, με 100$ μισθολογικής αύξησης για τους σύγχρονους σκλάβους. (Παρεμπιπτόντως οι Έλληνες-στατιστικά- είναι μονίμως αδικημένοι κι επαγγελματίες θύματα (απομεινάρι οθωμανικής υποτέλειας).

Σε αντιδιαστολή με την ηθική του φόβου βρίσκεται η ηθική της ιερής περιέργειας. Αυτή εκδηλώνεται όχι σαν αντίδραση, αλλά σαν δράση. Η ειδοποιός διαφορά μεταξύ δράσης και αντίδρασης είναι ότι η πρώτη εκκινά από το τι μας αρέσει ,ενώ η δεύτερη βραχυκυκλώνεται στο τι δε μας αρέσει. Η δράση έχει άπειρα μονοπάτια ενώ η αντίδραση ένα και μόνο ,αυτό της ανούσιας συνδιαλλαγής με το στοχευμένο ‘άσχημο’.  (Μην παρανοηθεί ότι καταφέρομαι εναντίον των απεργών. Έτσι έμαθαν, από μια κοινωνική συνθήκη που δε διασφαλίζει a priori σ΄ όλα τα μέλη της κοινότητας τροφή, στέγη, υγεία , εκπαίδευση, αγαθά των οποίων η έλλειψη είναι η πηγή κάθε κοινωνικής φοβίας.

Η ευθύνη γι’ αυτό, βαραίνει περισσότερο τους κατέχοντες πολιτισμικό και κοινωνικό κεφάλαιο, δηλαδή τους ανθρώπους που μπορούν να μιλήσουν σε πολύ κόσμο κι αυτοί είναι οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι, οι διανοητές κι οι καλλιτέχνες).

Εξουσία

Οι άνθρωποι που διαχειρίζονται τα αγαθά της κοινότητας –τοπικής μέχρι οικουμενικής- θα έπρεπε να έχουν ως πρώτιστο καθήκον όχι να διοικήσουν, να μοιράσουν ή να επιβάλουν την πλαστή κοινωνική ειρήνη, αλλά να νοηματοδοτήσουν εκ νέου την ανθρώπινη ψυχή, εμπνέοντας και διαχέοντας το όποιο πολιτισμικό κεφάλαιο διαθέτουν. Ο ιός της εξουσίας όμως δε δρα πυραμιδωτά, αλλά είναι ένα οριζόντιο πλέγμα, ένας αδιόρατος ιστός μιας δηλητηριώδους κοινωνικής αράχνης , μια μίμηση καθημερινή -στο σχολείο, στην οικογένεια, στη δουλειά, στην παρέα,  – διεστραμμένων εξουσιαστικών αρχετύπων. Σκεφτείτε για παράδειγμα ότι το ηθικά σωστό καταγράφεται στον (εξουσιαστικό) γλωσσικό μας κώδικα με τη λέξη ‘χρέος’, δηλαδή την δήλωση υποταγής του χρεώστη στο δανειστή του.

Ευρώπη (επιγραμματικά)

Η Ευρώπη δεν έχει καταφέρει να εμπνεύσει τους λαούς της ούτε να κατανοήσει και να σεβαστεί τις ιδιαιτερότητες τους. Η ιστορική της ευθύνη είναι να γεφυρώσει την αιματοβαμμένη εμπειρία της και την αναζήτηση του όντος, με τις ιρασιοναλιστικές κουλτούρες της Ανατολής και το πολιτικά ανώριμο κι επικίνδυνο μωρό ( μόλις 300 ετών) της Β. Αμερικής. Αντ΄αυτού άγεται και φέρεται από τις βουλές κερδοσκοπικών αρπαχτικών.

Σας θυμίζω κ, Λαμάρκ ότι φέτος ο υπουργός γεωργίας σας, ανήγγειλε περίλυπος την επιβολή του θανάτου της παραδοσιακής σας γεωργίας, από την πολυεθνική εταιρεία  Μοσάντο. Μήπως μοιάζει με τα περίφημα ‘ αναπτυξιακά’ μέτρα στην Ελλάδα που το μόνο που καταφέρνουν είναι η καταστροφή του εναπομείναντα φυσικού της πλούτου? Η άνοδος του εθνικισμού και η ξενοφοβία είναι οι επιπτώσεις της εισβολής του (αλλότριου για τον ευρωπαϊκό διαφωτισμό) πουριτανικού μοντέλου των εκ δυσμάς συνανθρώπων.  Μην ξεχνάτε κ. Λαμάρκ ότι το πογκρόμ που εξαπέλυσε η κυβέρνηση σας εναντίον των τσιγγάνων  μοιάζει πολύ με τις ρατσιστικές επιθέσεις και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών στην  Ελλάδα .

Ελλάδα (επιγραμματικά)

Η Ελλάδα προέκυψε από τον παραλογισμό της δημιουργίας  των ‘εθνικών’ κρατών τα τελευταία 150-200 χρόνια. Από καταβολής της ζούσε όχι τόσο πολύ από τον εθνικό, αλλά από το δανεικό της πλούτο, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου κατέληγε στις τσέπες των εγχώριων αρπαχτικών. Πόλεμοι εθνικοί, βαλκανικοί, παγκόσμιοι, εμφύλιοι, αλλεπάλληλες χούντες, συνέδραμαν ώστε να μην έχει περάσει ακόμη από το στάδιο του ευνομούμενου (κατά την εσπερίαν) αστικού κράτους.

Ο μισός και παραπάνω πληθυσμός ζει στην Αθήνα (οποίος υδροκεφαλισμός) και η ύπαιθρος μαράζωσε στέλνοντας τα παιδιά της στα σκλαβοπάζαρα του μικροαστισμού της πρωτεύουσας. Όσοι έμειναν καταφεύγουν στην παραβατικότητα, στον αλκοολισμό και την αυτοκτονία (Αθήνα και Κρήτη κατέχουν τα πρωτεία στο τελευταίο).

Η απουσία οράματος- αφετηρίας συλλογικής κίνησης-  βρίσκεται πίσω απ’ όλα αυτά τα φαινόμενα σήψης. Το μεγάλο πλεονέκτημα της Ελλάδας, η βαριά βιομηχανία της, ήταν και είναι ο πολιτισμός. Κι αυτό, λόγω της  γεωγραφικής της θέσης. Μην ξεχνάτε ότι η Ελλάδα είναι το μοναδικό μέρος μεταξύ τριών ηπείρων (Ασία, Ευρώπη, Αφρική) και όπου συναντιούνται πολλοί και διαφορετικοί άνθρωποι, εκεί ανθίζουν οι πολιτισμοί.

Το μεγάλο αυτό πλεονέκτημα ( της μακραίωνης ιστορίας) σε συνδυασμό με τη φυσική ομορφιά και το ήπιο κλίμα της,κατάντησε μειονέκτημα. Λογικά η μικρή αυτή χώρα με τη μεγάλη ιστορία, τον ήλιο, τα βουνά και τις θάλασσες θα έπρεπε να είναι η Ελβετία του πνεύματος, μια μεγάλη απεμπορευματοποιημένη ζώνη γεμάτη σχολές ελληνικών, αραβικών σπουδών, μαθηματικών, αστρονομίας, λαογραφίας,  μουσικολογίας, καλών τεχνών κ.α. Αντ’ αυτού  έγινε μπανιέρα και κατάλυμα ντόπιων και ξένων τουριστών (μέθυσων ως επί το πλείστον) που αναπαράγουν τη μικροαστική μιζέρια τους  στην πιο επικίνδυνη μορφή της: αυτή των διακοπών.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο φαινόμενο πλάνης, εξαθλίωσης, στρουθοκαμηλισμού και άρνησης της ύπαρξης από το φαινόμενο του ανθρώπου που πάει διακοπές. Είναι ο άνθρωπος που αποδρά (κατά την προσφιλή έκφραση των ΜΜΕ), συνηγορώντας σιωπηλά στην καθημερινή χωρική και χρονική του φυλάκιση. Είναι το κοινωνικό ον (που έχει χάσει προσωρινά –ελπίζω- το δρόμο του ή δεν έχει βρει, η κοινότητα, την ιδιαίτερη κλίση του)  που αποφεύγει τη σύγκρουση με τις γερασμένες δομές υπό την επήρεια του ναρκωτικού των διακοπών και της οθόνης, που δε δρα, αλλά αντιδρά σπασμωδικά(π.χ. ακόμη και το κίνημα των αγανακτισμένων έδειξε τη γύμνια του με τον ερχομό του καλοκαιριού και τον διακοπών-τουλάχιστον γνωρίστηκαν κάποιοι άνθρωποι).

Το σημαντικό δεν είναι πού πας αλλά τι πας να κάνεις, ή μάλλον τι σ’ αρέσει και ποιους πας να βρεις για να το συνδημιουργήσεις. (Δεν καταφέρομαι πάλι εναντίον του συνειδητού περιηγητή που απολαμβάνει τη φυσική ομορφιά σα μια διαδικασία αναπόσπαστη από την εργασία και την αυτοεξέλιξη του).

Έλληνες καλλιτέχνες

Έλληνες καλλιτέχνες υπάρχουν, κ. Λαμάρκ, όπως και Έλληνες διανοητές και έχουν  φωνή, αλλά δε φτάνει σ΄εσάς (γι’ αυτό διατυπώνετε αυτή την εσφαλμένη θέση στο άρθρο σας, αν και αναγνωρίζω την καλή σας πρόθεση). Θα πάρω ως παράδειγμα αυτόν που νομίζω ότι ξέρω καλύτερα, δηλαδή τον εαυτό μου (στερούμαι μετριοφροσύνης, μετριοφροσύνη=κύριο χαρακτηριστικό της αλαζονείας των μετρίων).

Είμαι μέλος των ‘Χαϊνηδων’, μιας μουσικής ομάδας που συμπληρώνει 22 χρόνια πορείας στη δισκογραφία(κάποια έργα τους έχουν διασκευαστεί  εκτός από την Ελλάδα και σε άλλες χώρες-Ισπανία, Τουρκία) και με παραστάσεις στην Ελλάδα και τον κόσμο. Η ομάδα μας δε συνδιαλέχτηκε ποτέ με καμιά εξουσία, τη συντηρεί μόνο η αγάπη του κόσμου και έχει από της ιδρύσεως της ισότητα μισθών και εισοδημάτων- ύψιστη κατ’ εμέ πολιτική δήλωση και στάση (όχι πως αποτελεί  αυτό από μόνο του απόδειξη καλλιτεχνικής ποιότητας).

Τα προτάγματα της κοινωνικής αυτοθέσμισης, αυτονομίας και αυτοοργάνωσης καθώς και τις ιδέες της απανάπτυξης, τα θίξαμε από τη δεκαετία του ’90 και τα τραγουδήσαμε  σε δίσκους και συναυλίες. Φέτος σε αντιδιαστολή με την περιρέουσα μιζέρια και ηττοπάθεια,  αντί να περικόψουμε μουσικούς και φιλοδοξίες (όπως έκανε η συντριπτική πλειοψηφία), συμπράξαμε με μέλη από δυο άλλες σημαντικές καλλιτεχνικές συλλογικότητες ( τη μουσική ομάδα ‘Mode Plagal’ και την ομάδα χορού και ακροβασίας ‘ κι όμως κινείται’), ανεβάζοντας μιαν απαιτητική παράσταση με τίτλο «Θεοί και Δαίμονες». Κανένας πολιτισμικός αξιωματούχος δεν ενδιαφέρθηκε (όπως πάντα), ενώ θα μπορούσε να αποτελέσει το συγκεκριμένο εγχείρημα, πολιτισμικό εξαγώγιμο προϊόν μιας χώρας που έχει οξύ πρόβλημα παραγωγικότητας.

Τουναντίον, ο επίσημος πολιτισμός σε αγαστή συνεργασία με τα ΜΜΕ ( κέντρα προπαγάνδας του life style), χαριεντίζεται με εξημερωμένους  μουσικόσαυρους, με ποπ εφήβους μικράς διάρκειας και ανώδυνους, ακίνδυνους τραγουδιστές-σουξεδοσυλλέκτες που λαϊκίζουν μηρυκάζοντας. Ο λαϊκισμός κάθε μορφής είναι επικίνδυνος, είναι το σκαλοπάτι για το φασισμό. Έχει κυριαρχήσει η κατηγορία τραγουδιστής-αστέρι-είδωλο, ενώ υπό κανονικές συνθήκες, το υποκείμενο θα έπρεπε να ντρέπεται γι’ αυτό.

Το να προβάλλεται κανείς έξω από κάποια συλλογικότητα δικαιολογείται , αν διαθέτει κάποια από τα εξής τέσσερα χαρακτηριστικά:  α) σοφία, β) τρέλα, γ)αναχώρηση και δ)κοινωνική εκτροπή συγκρουσιακού χαρακτήρα. Ακόμη και οι αριστερές νεολαίες, στα φεστιβάλ τους, καλούν (κάποιες φορές) τραγουδιστές- εργοδότες, υποστηριζόμενους από αξιολύπητες ομάδες σκλάβων μουσικών. Ότι γίνεται στο χώρο της μουσικής, γίνεται και στο χώρο του θεάτρου, του χορού, της ζωγραφικής κ.α.

Προβάλλονται και εξάγονται ασύλληπτες μετριότητες( που έχουν πελατειακή σχέση με τους ιθύνοντες), τη στιγμή που σημαντικά έργα σ΄ όλους τους τομείς πετιούνται στον  καιάδα της συγκάλυψης και της αδιαφορίας. (Μη θεωρηθεί ότι εκφράζω κανενός είδους προσωπικού παράπονου ή καλλιτεχνικού απωθημένου. Ίσα-ίσα ήμασταν από τους υπερβολικά τυχερούς που αγαπηθήκαμε από το πρώτο μας βήμα. Τι συμβαίνει όμως με τους τόσους άλλους σπουδαίους συγκαιρινούς και παλιότερους καλλιτέχνες που δεν είχαν την ίδια τύχη, την ίδια εύνοια των καιρών? Πως θα βοηθηθούν κάποιοι νεώτεροι ώστε να τολμήσουν τους πειραματισμούς τους, σ’ ένα περιβάλλον σαθρών αρχετύπων και καταιγισμού πληροφορίας;).

Κάλεσμα

Η απάντηση σ΄αυτή την παρακμή είναι η δημιουργία αυτοοργανωμένων κοινοτήτων (όλων των ειδών) με ισχυρή αλληλεπίδραση μεταξύ τους. Καλώ τους ανθρώπους, της τέχνης, της επιστήμης, της διανόησης, να συμπαραταχθούμε δημιουργώντας  μια κοινότητα (ή κοινότητες)  συμμαθητείας, συνδημιουργίας και αυτοδιάθεσης των έργων μας. Το αντίθετο της αγάπης δεν είναι το μίσος, αλλά η αδιαφορία.

Γι αυτό προτείνω αδιαφορία απέναντι στην εξουσία. Δεν αναγνωρίζομε κανένα πολιτικό αξίωμα, καμιά κοινωνική ιεραρχία. Κρατούμε μόνο την απαραίτητη κοινωνική διακρισιμότητα για τους ανθρώπους που παρήγαγαν  έργο και το νοηματοδότησαν με τη στάση ζωής τους. Δεν αποφεύγομε τη σύγκρουση. Απλά μεταθέτομε τις ανώδυνες αψιμαχίες από  το δικό τους γήπεδο(π.χ. Βουλή), σε χαρούμενους αγώνες μέχρι θανάτου, αν εισβάλουν φορείς εξουσίας στο γήπεδο μας ,που δεν θα είναι άλλος  από το δημιουργικό μας ‘κήπο’.  Τοις τολμόσιν η τύχη ξύμφορος. Εξάλλου το δυϊκό ανάλογο του θανάτου δεν είναι η ζωή, αλλά η ζωή με αξιοπρέπεια.

Υ.Γ. Όποιος γνωρίζει επαρκώς την γαλλική και δε σκυλοβαριέται, ας το μεταφράσει τ΄ αθρώπου. Ούτως ή άλλως, εγώ τα λέω τση πεθεράς να τα γροικά κι η νύφη.

Μετά τιμής,
Χαϊνης Δ.Αποστολάκης 4/4/12        
---    
Σημείωση από τη Σύνταξη του tvxs.gr:
Mετά τη δημοσίευση των δύο Ανοιχτών επιστολών του Έλληνα συγγραφέα Γιάννη Μακριδάκη στο εξωτερικό: Η Ευρώπη στα πρόθυρα της δικτατορίας και Ελλάδα. Tο πρώτο θύμα της Ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας, οι οποίες δημοσιεύτηκαν στην Ελλάδα πρώτα από το tvxs.gr, ο συγγραφέας μάς ενημέρωσε για tο άρθρο του Jose Manouel Lamarque για την... Ελλάδα χωρίς φωνή, ο οποίος, προφανώς, δεν είχε ενημερωθεί έγκαιρα για τις δύο αυτές επιστολές, αλλά έσπευσε όταν τις διάβασε στον Γαλλικό Τύπο και να τις δημοσιεύσει στο σάιτ του: Help the Greek People, όπως και να στείλει μήνυμα συμπαράστασης στον αποστολέα.
Οι συγκεκριμένες δύο επιστολές, έχουν δημοσιευτεί, ήδη, από έγκριτες εφημερίδες και άλλα έντυπα - διαδικτυακά Ευρωπαϊκά ΜΜΕ, ενώ από το Δημοκρατικό Φόρουμ διανοουμένων της Γαλλίας: The forum democratique, ζήτησαν από τον συγγραφέα να αντιπροσωπεύσει την Ελλάδα στο υπό δημιουργία Πανευρωπαίκό Κίνημα για την Υπεράσπιση της Δημοκρατίας στην Ευρώπη.
Τέλος, σήμερα το πρωί, το tvxs.gr έλαβε από τον Γιάννη Μαρκριδάκη την Απάντηση - Τοποθέτηση - Κάλεσμα στον Lamarque, του Χαϊνη Δημήτρη Αποστολάκη που μόλις διαβάσατε