ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ

Αλλάζοντας (τη) χώρα

Από το Μαρικάκι
Και ο «Ομφαλός της γης» επιστρατεύτηκε για τις ανάγκες της «επανάστασης του αυτονόητου» (εκτός κι αν ήταν διαφήμιση του μνημείου – πρόσκληση ενδιάφεροντος προς τους «επενδυτές»). Το μήνυμα των «σαρωτικών» αλλαγών στην ανώτατη παιδεία από το άλλοτε παγκόσμιο πολιτιστικό και θρησκευτικό κέντρο της γης προεξοφλεί ότι η «σαρωτικότητα» θα έχει «αναντίλεκτα» θετικό πρόσημο. ΄Ο,τι λέγεται εδώ επέχει ισχύ καθολικής αλήθειας. Και όσον αφορά την παιδεία η αλήθεια είναι η εξής μία: το δημόσιο πανεπιστήμιο, βρίθει στρεβλώσεων και ως κε τούτου του αξίζει να μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Είναι άλλωστε το «πανεπιστήμιο της Μεταπολίτευσης». Γιατί από χτες το πανεπιστήμιο όπως το ξέραμε μέχρι σήμερα, στην επίσημη κυβερνητική διάλεκτο μετονομάζεται σε «Πανεπιστήμιο της Μεταπολίτευσης», ώστε να γίνονται και οι απαραίτητες ταυτίσεις στο συλλογικό υποσυνείδητο.
Σε αυτή λοιπόν την μεταπολιτευτική περίοδο της «φαυλοκρατίας», για την οποία το νέο ΠΑΣΟΚ νίπτει τας χείρας του και αφήνει τον Πάγκαλο να βγάλει το φίδι απ’ την τρύπα, το δημόσιο πανεπιστήμιο, μας λέει η υπουργός παιδείας, διέγραψε έναν κύκλο στη διάρκεια του οποίου «στρεβλώθηκαν καθ’ υπερβολή πολλές αρχές και αξίες, όπως αυτές της ελευθερίας, του δημοκρατικού διαλόγου και  της πολιτικής συμμετοχής» (έτσι ακριβώς το είπε η υπουργός- προφανώς η ολίγη στρέβλωση είναι ανεκτή)!
Τώρα ήρθε η ώρα να «στρεβλωθεί καθ’ υπερβολή», να στραπατσαριστεί για την ακρίβεια και η έννοια της παιδείας ως δημόσιου αγαθού που κατοχυρώνεται με το Σύνταγμα (το οποίο άλλωστε η κυβέρνηση το έχει μετατρέψει σε κουρέλι για τα «παλαιότερα των υποδημάτων της»). Ξεκινώντας από τις αλλαγές στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Χρηματοδότηση γιοκ

Τι προβλέπουν αυτές οι αλλαγές, οι οποίες την ώρα που υποτίθεται ότι μπαίνουν σε δημόσια διαβούλευση φαίνεται να έχουν ήδη αποφασιστεί; Πέρα από την πιστοποίηση των σπουδών με σκοπό την αναγνωρισιμότητα (και όχι την αξία) των τίτλων σπουδών στις ανταγωνιστικές αγορές, που είναι ένα πολύ μεγάλο θέμα, ο βασικός προσανατολισμός της «μεταρρύθμισης» έχει να κάνει με την απαλλαγή του κράτους από τη χρηματοδότηση.
Είναι ενδεικτικό ότι: τα διοικητικά καθήκοντα των πρυτανικών αρχών περνούν στα «Συμβούλια Διοίκησης» στα οποία μετέχουν «δυνάμεις από το πανεπιστήμιο» αλλά και από την «κοινωνία». Όπου «κοινωνία», τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται... Το Συμβούλιο «μπορεί να υποκαταστήσει μέρος των αρμοδιοτήτων του Υπουργείου, δηλαδή ζητήματα που αφορούν στη διοίκηση, στον προϋπολογισμό ή στο στρατηγικό σχεδιασμό». Γενικώς η κρατική χρηματοδότηση τίθεται εν αμφιβόλω και είναι ζήτημα προς διερεύνηση: στο εξής θα γίνεται με βάση τις προγραμματικές συμφωνίες, οι οποίες «θα συνδέονται με συμφωνημένα κριτήρια, που έχουν σχέση και με την απόδοση και την αποδοτικότητα των ιδρυμάτων». Οι πόροι προς τα πανεπιστήμια δηλαδή, θεωρούνται πλέον επένδυση η οποία θα έχει νόημα να συνεχιστεί μόνο εφόσον έχει απόδοση. Για του λόγου το αληθές η σχετική αναφορά της υπουργού: «η χώρα μας είναι 5^η (σ.σ. στην ΕΕ) όσον αφορά στο ποσοστό χρηματοδότησης ως ποσοστό του ΑΕΠ για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση και είναι 24^η όσον αφορά στην απόδοση αυτών των επενδύσεων». Και συνέχισε: «Εδώ θα πρέπει να δούμε τον τρόπο χρηματοδότησης και να συζητήσουμε θεσμούς, όπως μία Ανεξάρτητη Αρχή Χρηματοδότησης των Πανεπιστημίων. Στις έγνοιες αυτής της Ανεξάρτητης Αρχής θα είναι κατά πως φαίνεται και η έγνοια να βρει ανάμεσα στους φοιτητές επίδοξους πελάτες για τις τράπεζες: η υπουργός μίλησε για ένα «νέο σύστημα φοιτητικών υποτροφιών και δανείων», για το οποίο συμπλήρωσε «έχουμε μελετήσει αρκετά μοντέλα και του εξωτερικού, αλλά και σε συζήτηση με το δικό μας τραπεζικό σύστημα»!
Χρηματοδότηση υπό προϋποθέσεις λοιπόν, που σημαίνει ότι αυτή στο μεγαλύτερο μέρος της πια εναπόκειται στους κάθε λογής «χορηγούς» οι οποίοι θα αξιώνουν απόδοση των χρημάτων τους (δίδακτρα, χρηματοδότηση αντικειμένων με εμπορική απήχηση, κ.λπ.).
Όσοι οικογενειακοί προϋπολογισμοί αντέξουν τα βάρη χρηματοδότησης των σπουδών των τέκνων τους έχει καλώς. Για τους υπόλοιπους η σούπερ ευέλικτη αγορά εργασίας είναι εκεί, με την οποία θα συναντηθούν και οι υπόλοιποι ύστερα από έναν κύκλο σπουδών που θα τους αποδόσει ένα ακριβό και μάλλον υποβαθμισμένο πτυχίο (επιστήμες, ποιες επιστήμες, ό,τι θέλει η αγορά).
Το σύστημα της ανώτατης εκπαίδευσης, προσαρμόζεται λοιπόν κι αυτό στους όρους της «ανταγωνιστικότητας» οι οποίοι ήδη επέφεραν την πλήρη απορρύθμιση της εργασίας. Αυτού του είδους την ανταγωνιστικότητα, των απαξιωμένων πτυχίων και των αντίστοιχα απαξιωμένων κι ευέλικτων θέσεων εργασίας τι να την κάνουν;
Ο Πρωθυπουργός χτες, αναλύοντας από τους Δελφούς τον Δεκάλογο του αυτονόητου (εφτά για την ακρίβεια ήταν τα σημεία στην ομιλία του), είπε ότι η νέα γενιά έχει μία επιλογή: ή να φύγει ή να αλλάξει τη χώρα. Θα συμφωνήσω παραφράζοντας λιγάκι. Η νέα γενιά έχει μία επιλογή: ή να φύγει ή ν’αλλάξει χώρα...

Από ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ

Στον δρόμο, 23.9.2015

Αγαπητό μου φορτηγό,
Μόλις πέρασα τα σύνορα της Αυστρίας κι έπιασα δεξιά στον δρόμο για να κατουρήσω και να μου φτιάξω έναν φραπέ. Δεν πρόλαβα να ξανασταυρώσω στην πλάτη μου αυτές τις διαολεμένες ράντες της μπλε φόρμας με το λογότυπο «gay trucks» (χαρούμενα φορτηγά) που μας έχουνε δώσει τον τελευταίο χρόνο να φοράμε, και μου χτύπησαν στο μπίπερ από τα κεντρικά για να με ρωτήσουνε γιατί είμαι εκτός πορείας. Τους είπα, αγαπητό μου φορτηγό, ότι με τσίμπησε μια μέλισσα κι ότι έγινα τάχα τούμπανο επειδή είμαι αλλεργικός, οπότε εξασφάλισα τον απαραίτητο χρόνο για να σου γράψω και να ξαναγίνω ο παλιός Μήτσος (ενώπιον των πελατών και του λοιπού προσωπικού της εταιρείας είμαι Demetrios… Η γραμμή είναι να έχουμε ονόματα αρχαία και βυζαντινά, να μη μας περάσουνε για τίποτα άξεστους Αβορίγινες). Έδειξα, που λες, στην κάμερα το έκζεμα που έχω παιδιόθεν στο μπράτσο και νομίζω ότι με πιστέψανε για το δάγκωμα. Ελπίζω να μη μου ζητήσουνε να τους πάω τη μέλισσα για νεκροτομή και DNA, σε τέσσερις μέρες που θα γυρίσω…
Το ταξίδι μέχρι τούδε είναι καλό. Βάζω τέρμα το CD με την κλασική μουσική της εταιρείας και παριστάνω για λίγο στην αρχή ότι μουρμουράω, να πούμε, φούγκες και πρελούδια και ύστερα από λίγο κάνω πως τεντώνομαι να ξεπιαστώ και τσααακ… βάζω μπρος το MP3 με τον Μητροπάνο. Ακούω μια χαρά απ’ τα ψειροακουστικά που μου προμήθευσε ο πρώην συνάδελφος, ο Θανάσης, κι ας λυσσάει ο Μπετόβεν μες στην καμπίνα… Άκου εκεί να μας απαγορεύσουνε την ελληνική μουσική επειδή, λέει, μας παρασύρει σε απρεπή οδική συμπεριφορά… Εγώ, να πούμε, όταν άκουγα παλιά Στελάρα, γινόμουνα πρόσκοπος της ασφάλτου. Μέχρι και τις βέσπες άφηνα να με περάσουνε… Μ’ αυτά τα βιολιά είναι που αγριεύω και μου ’ρχεται να πατήκω ό,τι τσουλάει κι ό,τι κορνάρει…
Τα καλά νέα ως προς αυτό, αγαπητό μου φορτηγό, είναι ότι κάτι φιλαράκια στη Γερμανία ετοιμάζουνε την Ντόιτσε Βδέλλαι, έναν ραδιοφωνικό σταθμό με έδρα την Κολωνία, που θα εκπέμπει βαρύ λαϊκό και θα το ακούμε όλοι στην παρανομία και στην καμούφλα χωρίς να μας ανθίζονται οι μπόσηδες. Θα αναστενάξουνε πάλι τα ελαστικά μας, όπως παλιά… Το μόνο πρόβλημα είναι ότι πρέπει να είμαστε ανέκφραστοι στη μάπα την ώρα του νταλκά γιατί είναι και η κάμερα στον καθρέφτη, ξέρεις… Δεν βαριέσαι όμως… Έτσι κι αλλιώς εμείς οι φορτηγατζήδες το είχαμε πάντα κεκλεισμένο στην καρότσα το αίσθημα, σαν τα είδη που κουβαλάμε... Σπανίως το αφήναμε να βγει μπροστά και να καθίσει συνοδηγός. Είμαστε μαθημένοι…
Μονάχα εχθές δεν κρατήθηκα, αγαπημένο μου φορτηγό… κι αμόλησα την κλάψα. Εκεί που κατέβηκα στη Βουδαπέστη και ξεφόρτωσα, βρήκα μες στο ψυγείο το κασονάκι με τα παλιά σου αξεσουάρ. Το πήρα παραμάσκαλα και το ανέβασα στο ξενοδοχείο όπου θα την έπεφτα για έξι ώρες ύπνο. Όσο κοιμήθηκες εσύ εκεί που σ’ έχουνε, άλλο τόσο κοιμήθηκα κι εγώ… Βρήκα μέσα σ’ αυτό το αναθεματισμένο κουτί τη δαντέλα που μου είχε πλέξει η μάνα μου για να στολίσω το μπαρμπρίζ όταν σε πρωτοπήρα. Βρήκα τρεις ολόιδιες Παναγιές και τέσσερις Αγίους Χριστόφορους που μου έφεραν για ασήμωμα οι ξαδέλφες μου. Όταν σε πάταγα λιγάκι παραπάνω, φορτηγό μου, αγρίευε το κρεμασμένο αγιολόι, ταλαντευόταν σαν τρελό στην αλυσίδα και μια μια εικόνα γλιστρούσε και με μπάτσιζε στο μάγουλο! Έπαιρνα το μήνυμα και έκοβα ταχύτητα. Βρήκα το αποξηραμένο απ’ τους ήλιους της Ευρώπης τριαντάφυλλο της γυναίκας μου, της Ντίνας. Το πρώτο που μου έδωσε… Την πιπίλα του μικρού που κρεμόταν κάτω απ’ το καθρεφτάκι και τα σημαιάκια της ΑΕΚάρας, ένα τριγωνικό που το ’χα να ανεμίζει στην κεραία και ένα μεγάλο που ήτανε απλωμένο πίσω μου στο χώρισμα του θαλάμου… Βρήκα κι ένα επικυρωμένο αντίγραφο της πρώτης μου άδειας. Το κράτησα, θυμάμαι, για σουβενίρ όταν κατέθεσα την πρωτότυπη στην εταιρεία…
Τέλος πάντων, δουλίτσα να λέμε να υπάρχει, φορτηγό μου, γιατί κάτι που δεν έχουμε τίποτα πια να εξάγουμε ως χώρα, κάτι που ελάχιστοι εξακολουθούν να καταναλώνουν, κάτι που τα περισσότερα φορτηγά μπήκανε στον ανταγωνισμό και έπεσαν ηρωικά στο πεδίο της μάχης, είναι ένα θαύμα που δουλεύουμε κάποιοι ακόμα… Οι πιο πολύ παλιοί συνάδελφοι πλένουνε φορτηγά στα βενζινάδικα, έτσι για να είναι σε επαφή με το παρελθόν τους.
Το μόνο που θέλω να κάνω μία νύχτα, είναι να βγω εκτός πορείας, να ανάψω όλo το κολιέ με τα λαμπιόνια της γκέι νταλίκας που οδηγώ και να κατέβω σε μια πεδιάδα της Ελβετίας, με το πουκάμισο ανοιχτό, όπως παλιά, πριν τη στολή εργασίας, να χορέψω ένα παράνομο ζεϊμπέκικο… Θα τους πω ότι με τσίμπησε… οίστρος… Ελπίζω να με πιστέψουνε…

Η «περαίωση» των τρένων

Από Έντυπη Έκδοση--Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2010 
 

ΠΟΙΟΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΟΔΗΓΗΣΑΝ ΣΕ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΤΟΥΣ ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΟΥΣ

Η «περαίωση» των τρένων

Μαζί «φάγανε» τον ΟΣΕ οι τελευταίες κυβερνήσεις

ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥ: ΤΑΣΟΣ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΡΙΜΗΣ, ΑΝΤΑ ΨΑΡΡΑ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΨΑΡΡΑΣ / ios@enet.gr Ο «ΙΟΣ» ΣΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ: http://www.iospress.gr.

Στις 15 Ιουνίου 2010 η ΠΟΣ (Πανελλήνια Ομοσπονδία Σιδηροδρομικών) προσέφυγε στη Δικαιοσύνη με μια μηνυτήρια αναφορά που -αν ακολουθούσαμε την αργκό των ΜΜΕ- θα την χαρακτηρίζαμε «κόλαφο» για όλες τις κυβερνήσεις των τελευταίων ετών και «αποκάλυψη σκανδάλων μαμούθ», «διασπάθιση δισεκατομμυρίων ευρώ του δημοσίου χρήματος» που οδήγησαν στην «τεράστια μαύρη τρύπα» του ΟΣΕ και των θυγατρικών του εταιρειών.

Ωστόσο, ο τύπος, με ελάχιστες εξαιρέσεις στα ψιλά και περιορίζοντας την υπόθεση μόνο σε ό,τι αναφερόταν στις υπό διερεύνηση προμήθειες του ΟΣΕ από τη Siemens, δεν αξιολόγησε την είδηση και δεν δημοσιοποίησε τα πολύ ουσιαστικά στοιχεία που αναφέρονταν στο επίσημο έγγραφο των σιδηροδρομικών.
Αντίθετα, όλο το επόμενο χρονικό διάστημα και βέβαια την ερχόμενη βδομάδα που συζητείται στη Βουλή το νομοσχέδιο για την «εξυγίανση» του ΟΣΕ, οι πολίτες παρακολουθούν την κλιμάκωση μιας επικοινωνιακής καταιγίδας που ξεκίνησε με τη δήλωση του Δ. Ρέππα ότι «από το Λιανοκλάδι στη Λαμία, ο επιβάτης στοιχίζει 200 ευρώ» -θεωρώντας, κατά πώς φαίνεται, ο υπεύθυνος υπουργός για τις Μεταφορές ότι «κανονικά» στην τιμή του εισιτηρίου πρέπει να υπολογίζεται με... κοινωνικά κριτήρια η αποπληρωμή εκ μέρους του κάθε πελάτη του ΟΣΕ των τόκων και των χρεολυσίων, ύψους 2.644.992.475 ευρώ και 8.426.686.993 ευρώ αντιστοίχως (σύνολο 11,072 δισεκατομμύρια ευρώ), με τα οποία οι κυβερνήσεις φέσωσαν και διέλυσαν συστηματικά και εσκεμμένα τους σιδηροδρόμους.
Η στρατηγική της απαξίωσης
Η προπαγάνδα, σύμφωνα με τα δοκιμασμένα δόγματα του νεοφιλευθερισμού και του ΔΝΤ, ενοχοποιεί για τα χρέη του Οργανισμού τους υπεράριθμους εργαζόμενους (που έχουν μειωθεί ήδη κατά 2.500 σε πέντε χρόνια), τις συλλογικές τους συμβάσεις, το κόστος των υπερωριών και «των εκτός έδρας» τους, τη «χαμηλή τους παραγωγικότητα» κ.ο.κ. Σε άλλες περιπτώσεις κάτι ακούγεται αορίστως για «προβληματικές διοικήσεις», κάτι για τα «πανάκριβα δρομολόγια χωρίς επιβάτες που πρέπει να καταργηθούν και τα χαμηλά κόμιστρα που δεν αποσβένουν τα ελλείμματα» και οπωσδήποτε επαναλαμβάνεται η γνωστή θεωρία της αναξιοποίητης «μυθώδους ακίνητης περιουσίας» του ΟΣΕ και τα καλά της «ανταγωνιστικής ιδιωτικοποίησης» τύπου ΚΤΕΛ - τα οποία ΚΤΕΛ, παρεμπιπτόντως, επιδοτούνται γενναία απ' το Δημόσιο. Ούτε μια αναφορά στο στοιχειώδες ερώτημα ποιοι, πότε και πώς χρέωσαν τον ΟΣΕ.
Από τα ίδια τα στοιχεία του ΟΣΕ και του υπουργείου Μεταφορών -όπως αναφέρεται και στη μηνυτήρια αναφορά της ΠΟΣ- προκύπτει ότι τα χρέη και το διογκούμενο έλλειμμα του ΟΣΕ οφείλονται σε τρεις βασικούς λόγους:
Α. Στη μη καταβολή από το ελληνικό Δημόσιο της συμμετοχής που οφείλει για τα συγχρηματοδοτούμενα με την Ευρωπαϊκή Ενωση έργα σιδηροδρομικής υποδομής και ανάπτυξης, όπως είχε υποχρέωση με βάση το Ευρωπαϊκό Δίκαιο και τις συγκεριμένες διμερείς συμβάσεις συγχρηματοδότησης. Αντ' αυτού, οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ, για να πάρουν τα χρήματα από την Ε.Ε., διέταζαν τις (διορισμένες) διοικήσεις του ΟΣΕ και των θυγατρικών του να δανείζονται με ψηλά επιτόκια από διάφορες τράπεζες υπέρογκα ποσά. Τα δάνεια αυτά, με τη γνωστή μέθοδο της «δημιουργικής λογιστικής», δεν τα ενέγραφαν στον τακτικό προϋπολογισμό του κράτους, κοροϊδεύοντας τους κουτόφραγκους.
Β. Στην παράλειψη σύναψης συμφωνιών με το Δημόσιο και άλλους φορείς ώστε να καταβάλλονται στον ΟΣΕ οι δαπάνες άσκησης της όποιας κοινωνικής ή άλλης πολιτικής, όπως συμβαίνει με όλα τα ευρωπαϊκά σιδηροδρομικά δίκτυα (αλλά και στη χώρα μας με τις κρατικές επιδοτήσεις σε αεροπορικές εταιρείες, ακτοπλοϊκές γραμμές, ΚΤΕΛ κ.λπ.).
Γ. Στη γενικότερη κακοδιαχείριση και κακοδιοίκηση που ασκήθηκε από τις διορισμένες διοικήσεις του Οργανισμού, οι οποίες, μεταξύ άλλων εγκληματικών λαθών και παραλείψεων, επιβάρυναν τον ΟΣΕ με άσκοπες δαπάνες, δεν περιφρούρησαν -όπως είχαν υποχρέωση- περιουσιακά στοιχεία του Οργανισμού, δεν έλαβαν τα αναγκαία μέτρα για την ταχύτερη, οικονομικότερη και αποτελεσματικότερη πρόοδο των έργων υποδομής, δεν ασχολήθηκαν αποτελεσματικά με τις πραγματικές δυνατότητες διεύρυνσης του κύκλου εργασιών του σιδηροδρόμου (λ.χ. δεν συνέδεσαν τα λιμάνια με τα τρένα για τις εμπορικές μεταφορές).
Θα πληρώσει κανείς;
Στην ίδια μηνυτήρια αναφορά περιέχονται και ορισμένες συγκεκριμένες σοβαρές καταγγελίες σκανδάλων περί τον ΟΣΕ που, παρότι σποραδικά απασχόλησαν σε κάποιο βαθμό τον τύπο και τη Βουλή, ουδέποτε διερευνήθηκαν από την (έτσι κι αλλιώς απρόθυμη να μπλέκει, αλλά και «μποτιλιαρισμένη») Δικαιοσύνη. Ειδικά γίνεται αναφορά:
«Στις επτά (7) προγραμματικές συμβάσεις του ΟΣΕ που υπεγράφησαν τον Δεκέμβριο του 1997, ύψους 180 δισεκατομμυρίων δραχμών για την κατασκευή τροχαίου υλικού. Ανάμεσά τους και η προγραμματική Συμφωνία 33α με τη Siemens (2,99 δισ. δραχμές για τη θυγατρική και 159 εκατ. μάρκα για τη μητρική), Π.Σ. 39 (117 εκατ. μάρκα για τη μητρική Siemens και την Krauss Maffei την οποία αντιπροσωπεύει ο κ. Θωμάς Λιακουνάκος), 41α (26 δισ. δραχμές για τις εταιρείες TEMOINSA και Siemens AG από κοινού) και 1/97 με τους ΗΣΑΠ (ύψους 227,1 εκατ. μάρκων σε κοινοπραξία Siemens-Bombardier).
Στη Σύμβαση που υπέγραψε, τον Απρίλιο του 2005 η νέα διοίκηση του ΟΣΕ, με κοινοπραξία των εταιρειών ΑΚΤΩΡ/ΤΕΡΝΑ/Siemens με αντικείμενο τα έργα του προαστιακού σιδηροδρόμου. Το ύψος της σύμβασης ήταν 160 εκατ. ευρώ και από αυτά 40 αντιστοιχούσαν στο μερίδιο της Siemens.
Στην αποχώρηση από την ηγεσία του ΟΣΕ του πρόεδρου κ. Ν. Μπαλτά και του διευθύνοντος σύμβουλου κ. Δ. Χιόνη εν μέσω καταγγελιών από το ΠΑΣΟΚ για «φωτογραφικές» προκηρύξεις διαγωνισμών και σκάνδαλα στις προμήθειες τροχαίου υλικού ύψους 1 δισ. ευρώ.
Σε καταγγελίες του υπεύθυνου Μεταφορών του ΠΑΣΟΚ, κ. Κ. Ρόβλια, για αδικαιολόγητη αύξηση του ελλείμματος του ΟΣΕ το 2006 κατά 45%, σε σχέση με το 2003 (473 εκατ. ευρώ), ενώ ο οργανισμός απώλεσε κονδύλια άνω των 600 εκατ. ευρώ από το Γ' ΚΠΣ. Τη σκανδαλώδη μίσθωση οκτώ μηχανών τύπου Ντεζίρογια οκτώ μήνες με το ποσό των 8 εκατ. ευρώ. Τις αδικαιολόγητες καθυστερήσεις ολοκλήρωσης του έργου εγκατάστασης πληροφοριακού συστήματος, κ.λπ.
Σε δεκατρείς (13) συμβάσεις η τελική υπέρβαση των οποίων εν σχέση με την προεκτιμούμενη αμοιβή κινήθηκε σε ποσοστά από 105% έως 7.445%!
Σε καταγγελίες του κ. Γρ. Νιώτη, Α' Αντιπροέδρου της Βουλής, για κακοδιαχείριση και αδικαιολόγητες καθυστερήσεις έργων.
Σε καταγγελίες στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής για τη διερεύνηση της υπόθεσης SIEMENS α) του κ. Μάνου Παναγιώτου, διευθυντή του ΟΣΕ σχετικά με δύο συμβάσεις του ΟΣΕ και της ΕΡΓΟΣΕ που έχουν υπογραφεί με τη SIEMENS, η μία σε κοινοπραξία και η άλλη από μόνη της, τη σύμβαση 994/2005 που είχε αντικείμενο τον προαστιακό σιδηρόδρομο για το κομμάτι από Πειραιά, Αθήνα μέχρι τις Τρεις Γέφυρες. Το δεύτερο είναι για το ψηφιακό σύστημα ραδιοκάλυψης των GSM-R, το οποίο ξεκίνησε από τον ΟΣΕ, υπηρεσιακά και στην συνέχεια το ανέλαβε η ΕΡΓΟΣΕ. Και β) του Δημήτρη Καραπάνου, μέλους (ως εκπρόσωπος των εργαζομένων) επί σειρά ετών του δ.σ. του ΟΣΕ, για τις συμβάσεις που έγιναν με αντισυμβαλλόμενα τα Ελληνικά Ναυπηγεία, στην ουσία όμως, κυρίαρχος αντισυμβαλλόμενος, όπως είπε, ήταν η SIEMENS, οι οποίες υπεγράφησαν βεβιασμένα, στις 22 Δεκέμβρη 1997. Επίσης αναφέρθηκε σε κατατμήσεις έργων, «επιλήψιμους» διαγωνισμούς και αναθέσεις, αδικαιολόγητες παρατάσεις στην πορεία των έργων κ.λπ.
Σε σκανδαλώδεις καταπατήσεις στο υπό κατασκευή εμπορευματικό κέντρο του Θριασίου από ιδιώτες επιχειρηματίες που χωρίς κανένα νόμιμο δικαίωμα έχουν καταλάβει μεγάλους αποθηκευτικούς χώρους, ιδιοκτησίας ΟΣΕ που έχει παραχωρήσει στη ΓΑΙΑΟΣΕ Α.Ε., τους οποίους χρησιμοποιούν για λογαριασμό τους, καταναλώνοντας παράλληλα ηλεκτρικό ρεύμα και νερό από τις παροχές του ΟΣΕ αξίας εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ το μήνα χωρίς ο ΟΣΕ μέχρι πρόσφατα να έχει λάβει οποιοδήποτε μέτρο για την αποβολή τους.
Σε περιπτώσεις κατασπατάλησης δημόσιου χρήματος για έργα και προμήθειες όπως οι παρακάτω: α) Ανατέθηκαν από τη διοίκηση του ΟΣΕ μελέτες ύψους 70 εκατ. ευρώ για τη Σιδηροδρομική Εγνατία χωρίς να έχει εξασφαλιστεί η χρηματοδότηση του έργου, με αποτέλεσμα οι μελέτες αυτές να είναι άχρηστες. β) Κατασκευάστηκε σιδηροδρομική γραμμή Κρυονερίου-Αγρινίου χωρίς καμία άλλη πρόβλεψη για τη λειτουργία της, με αποτέλεσμα να είναι σήμερα εντελώς άχρηστη. γ) Παραγγέλθηκαν δώδεκα (12) αμαξοστοιχίες railbus και παρελήφθησαν οι οποίες πρώτον, δεν είχαν τουαλέτες και δεύτερον, δεν μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν λόγω μη εφαρμογής των τροχών τους στις ράγες. δ) Ανακατασκευάστηκε η γραμμή Κορίνθου-Τρίπολης κόστους δεκάδων εκατομμύριων ευρώ και μετά την ολοκλήρωση του έργου το τρένο κινείται με μικρότερη ταχύτητα από ό,τι προηγουμένως. ε) Κατασπαταλώνται δεκάδες εκατομμυρίων ευρώ κατ' έτος για τη χρησιμοποίηση εταιρειών security και καθαρισμού, εργασίες τις οποίες μπορούσε να διεκπεραιώσει το ίδιο το προσωπικό με πολύ μικρό κόστος».
Σιδηρόδρομος-μινιατούρα
Ολα τα προηγούμενα παράτυπα και παράνομα δάνεια, τα «πολιτικά χρέη», τα σκάνδαλα ανάθεσης έργων που δεν ολοκληρώθηκαν ή υπεροτιμολογήθηκαν και οι μίζες τους, οδεύουν προς «περαίωση» (δηλαδή προς παραγραφή) και εκείνο που έρχεται, με βάση το σχέδιο νόμου του ΠΑΣΟΚ-τρόικας, είναι ένας σιδηρόδρομος-μινιατούρα με δίκτυο 800 χλμ. από τα 2.400 χλμ. που ήταν έως πριν από λίγο καιρό. Η ακίνητη περιουσία του ΟΣΕ μεταφέρεται στο υπουργείο Οικονομικών, προκειμένου να βγει στο σφυρί. Η ΤΡΑΙΝΟΣΕ ιδιωτικοποιείται με την παραχώρηση του 49% και του μάνατζμεντ σε ιδιώτες. Η νέα ιδιωτική ΤΡΑΙΝΟΣΕ θα μπορεί να αλλάζει το οργανόγραμμά της, τους κανονισμούς της και να απολύει ελεύθερα εργαζόμενους. Να προσλαμβάνει με ατομικές συμβάσεις. Το τροχαίο υλικό και η συντήρηση περνούν στην ΤΡΑΙΝΟΣΕ. Σε ένα μήνα από την ψήφιση του νόμου, η ΤΡΑΙΝΟΣΕ κρίνει ποια δρομολόγια είναι ασύμφορα (τα οποία και θα καταργεί), εκτός εάν βρεθεί χρηματοδότης. Διαμορφώνεται νομοθετικό πλαίσιο για την είσοδο και άλλων ιδιωτικών τρένων στις επιβατικές και εμπορευματικές μεταφορές. Ιδιωτικοποιούνται τα εμπορευματικά κέντρα και οι επεκτάσεις του προαστιακού.
Από το έντυπο «Αποψη» της Σιδηροδρομικής Ενωτικής Κίνησης αντιγράφουμε: «Το 1996 από κοινοτικά κονδύλια και από το ΠΔΕ είχε συγκεντρωθεί ένα ποσό γύρω στα 9 δισ. ευρώ με σκοπό να γίνει έως το 2004: Ο εξυγχρονισμός του άξονα ΠΑΘΕΠ. Η κατασκευή προαστιακού προς Κόρινθο-Κιάτο, Χαλκίδα-Θήβα και αεροδρόμιο. Η ανανέωση τροχαίου υλικού για ηλεκτροκίνητα τρένα. Η βελτίωση του υπόλοιπου δικτύου. Η κατασκευή εμπορευματικού κέντρου στο Θριάσιο και σύνδεση με το λιμάνι του Πειραιά. Αυτό το τεράστιο κονδύλι το διαχειρίστηκαν οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. με υπουργούς Μαντέλη, Βερελή, Παπαντωνίου, Χριστοδουλάκη, Λιάπη, Χατζηδάκη και Αλογοσκούφη. Ομως τα έργα δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ».

Η μη αυτονόητη «επανάσταση του αυτονόητου»

Από ΑΚΤΙΒΙΣΤΗ

Tου Παντελή Μπουκάλα

Πολύ βαριά έννοια η επανάσταση για να επιτρέπεται η κατάχρησή της από τη δημαγωγική ρητορική, που τη διαβάλλει και μηδενίζει την αξία της. Κι όμως, το καλοκαίρι, κι αφού εξαντλήθηκαν τα αποθέματα σε «αλλαγές» και «απαλλαγές», «αναμορφώσεις», «επανιδρύσεις», «μεταρρυθμίσεις» και «νέες εποχές», οι αρχηγοί των δύο κομμάτων που εναλλάσσονται στην εξουσία....
 βάλθηκαν να επαναστατικολογούν, υπό τη σκιά του δεσποτικού Μνημονίου. Αρχεία αυστηρά δεν κρατάω, μάλλον ο κ. Αντ. Σαμαράς ωστόσο ανήγγειλε πρώτος την υπ’ αυτόν επερχόμενη «επανάσταση του αυτονόητου», μιας και έκρινε φρόνιμο να μην επαναφέρει στο προσκήνιο την ατυχήσασα ευρεσιτεχνία της «υπέρβασης». Με καλά αντανακλαστικά ως προς την υιοθέτηση όρων με ανυπόληπτο νοηματικό αντίκρισμα, ο κ. Γ. Α. Παπανδρέου δεν άργησε να κηρύξει και αυτός την «επανάσταση του αυτονόητου». Στην ομιλία του μάλιστα στη ΔΕΘ μάς διαβεβαίωσε ότι η εν λόγω επανάσταση άρχισε ήδη, από την Πάρο ίσως ή κάποιο άλλο θερινό μετερίζι. Από τη Θεσσαλονίκη επίσης, λίγες ημέρες αργότερα, ο κ. Σαμαράς προχώρησε ένα βήμα παραπέρα (κατά φαντασίαν ή κατά δήλωση), κηρύσσοντας τούτη τη φορά την «αληθινή επανάσταση». Μέρες του 1821, λοιπόν, με τους Πελοποννήσιους και πάλι πρωτοκαπετάνιους, έστω και για τις ανάγκες μιας εθιμοτυπικής ομιλίας στην Έκθεση, όπου οι αγορητές μάλλον εκτίθενται παρά εκθέτουν.
Την επανάσταση που επαγγέλλεται ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα την κρίνουμε στον καιρό της, όποτε επέλθει, κι αν βέβαια η ιστορία φανεί μαζί του τόσο γενναιόδωρη. Καθόλου αυτονόητη δεν μοιάζει, πάντως, η κατά ΠΑΣΟΚ «επανάσταση του αυτονόητου», τους καρπούς της οποίας υποτίθεται ότι απολαμβάνουμε ήδη. Και δεν είναι αυτονόητη για πολλούς λόγους. Πρώτον και κύριον, επειδή, για να συνεννοηθούμε και ενδεχομένως να συναινέσουμε, πρέπει να οριστεί αυστηρά τι εστί αυτονόητο, με όρους πολιτικούς και ιδεολογικούς και όχι τους παραδοσιακούς της λεξικογραφίας, ώστε να εξακριβωθεί, όσο είναι δυνατόν, πόσα αυτονόητα είναι κοινά για όλους, έχοντες και κατέχοντες, κυβερνώντες και κυβερνώμενους, διαρκώς πιεζόμενους και μονίμως χαλαρούς· και ξέρουμε πολύ καλά πως ούτε καν ο πατριωτισμός δεν υπήρξε ποτέ πανδήμως αυτονόητος. Εντάξει, τα λεξικά, πιστά στη συντακτική λογική τους, υπογραμμίζουν ότι αυτονόητο είναι το αφ’ εαυτού εννοούμενο, το εκ της αμέσου αντιλήψεως καταφανές, κάτι που το καταλαβαίνουν όλοι δίχως περαιτέρω εξηγήσεις. Είναι αυτονόητο, λ.χ., πως ένα πλοίο που πορεύεται σε τρικυμισμένο πέλαγος, με τον καπετάνιο να αποφεύγει την ευθύνη του τιμονιού, τους αξιωματικούς να ερίζουν αμέριμνοι για το μέγεθος της ισχύος τους, και με το υπόλοιπο πλήρωμα αλαφιασμένο, ανοργάνωτο, ασυντόνιστο, θα ναυαγήσει, ας έχει και τον Αη Νικόλα μαζί του και τον Ποσειδώνα. Νά όμως που το ΠΑΣΟΚ επιμένει να θεωρήσουμε αυτονόητο ότι το σκάφος αυτό όχι μόνο δεν θα ναυαγήσει παρά θα βρει λιμάνι απάνεμο να δέσει, όπου μάλιστα θα φτάσει βαρυφορτωμένο «σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κι έβενους, και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής», προς κοινή διανομή.
Μιας και κρατάει τα ηνία, όσο του το επιτρέπουν οι εξωχώριοι επιτηρητές, το ΠΑΣΟΚ απαιτεί να συμμορφωθούμε προς τις υποδείξεις του, να προσαρμόσουμε τη σκέψη και τα αισθήματά μας στο δικό του νεωτερίζον λεξιλόγιο. Απαιτεί να συνεννοηθούμε ασπαζόμενοι άνευ ενστάσεων τη δική του γλώσσα, το δικό του ιδιόλεκτο, βαρυφορτωμένο τεχνάσματα και βαρύγδουπες κενολογίες, τα δικά του εντέλει αυτονόητα. Απαιτεί, δηλαδή, να λέμε «υπευθυνότητα» τη λιτότητα, όπως ο πρωταθλητής της ευφημιστικής ταχυδακτυλουργίας πρωθυπουργός, «αλληλεγγύη» τους φόρους, «δημοσιονομική εξυγίανση» την περικοπή των μισθών και των συντάξεων, «δημογραφική ανανέωση» τη διεύρυνση των ορίων ηλικίας προς συνταξιοδότηση, «διαβούλευση» την περιφρόνηση της κοινωνικής διαμαρτυρίας (και μπορείς να περιφρονείς ακόμα κι όταν λες θεατρικά ότι συμμερίζεσαι και συμπάσχεις) και βέβαια «φως στην άκρη του τούνελ» το σκοτάδι που δεν λέει να αραιώσει.
Πώς να συμφωνήσει λοιπόν κανείς σε μια γλώσσα που δεν είναι η δική του και η οποία διαβάλλει τα ονόματα και διαστρέφει τα πράγματα; Επί παραδείγματι, σαν αυτονόητος προτείνεται και δοξολογείται ο «νέος πατριωτισμός». Πατρίδα μας είναι η Ελλάδα, όπως τη σχηματίζουμε από το πόστο του ο καθένας και με το μερτικό της ευθύνης του, την αγαπάμε, πονάμε να τη λοιδορούν οι επιτηρητές, πληγωνόμαστε ακόμα κι όταν οι εξεταστές της τρόικας ειρωνεύονται τους υπουργούς μας, επειδή ένα κομμάτι της χλεύης τους, όχι μικρό, πλήττει κι εμάς τους εκτός εξουσίας, είτε γιατί επιλέξαμε τη μια ή την άλλη κυβέρνηση είτε γιατί οι υπουργοί μας αποδέχονται αδιαμαρτύρητα την απαξίωσή τους. Ποιο νόημα δίνουν όμως στον «νέο πατριωτισμό» οι υποστηρικτές του; Το νόημα της αγόγγυστης υποταγής στην ψευδονομοτέλεια του Μνημονίου, την ίδια ώρα μάλιστα που οι αυτονοήτως σπουδαίοι πατριώτες (ανάμεσά τους πιθανόν και κρατικοί αξιωματούχοι της μιας ή της άλλης περιόδου και οπωσδήποτε πολλοί ευνοηθέντες από τις πράσινες και τις γαλάζιες κυβερνήσεις) εξακολουθούν να διοχετεύουν τα κεφάλαιά τους στο εξωτερικό, για να αβγατίσουν εκεί και να επιστρέψουν εν καιρώ τω δέοντι ώστε να ενισχύσουν την οικονομία μας (άλλο αυτονόητο κι αυτό). Γιατί λοιπόν να μη θεωρηθεί αυτονόητο ότι ο «νέος πατριωτισμός» προβλέπει τον ίδιο καταμερισμό ευθύνης, χρέους και θυσιών με τους παλαιότερούς του;
Για τους «αυτονόητους επαναστάτες», τόσο τους εν αναμονή Νεοδημοκράτες όσο και τους εν όπλοις του ΠΑΣΟΚ, είναι αυτονόητο ότι «αν δεν αλλάξουμε, θα βουλιάξουμε». Θα ’λεγε ψέματα όποιος ισχυριζόταν ότι, τη χρονιά που διανύουμε, οι περισσότεροι δεν προσπάθησαν να αλλάξουν τη ζωή τους, ποιος λίγο-ποιος πολύ· ούτως ή άλλως η συνθήκη του βίου μας κλονίστηκε από τη βία των νέων δεδομένων και πολλές από τις αυτοπαραμυθητικές ψευδαισθήσεις κατέπεσαν. Κι ωστόσο, οι ίδιοι εκείνοι που απαιτούν να αλλάξουμε, και που θα όφειλαν να δώσουν το καλό παράδειγμα, παραμένουν μακαρίως δέσμιοι της παράδοσής τους και αδιάφοροι για τις προς τρίτους αυστηρές εντολές τους. Αν το «αλλάζουμε» σημαίνει (αυτονοήτως, τι άλλο) ότι δουλεύουμε μεθοδικότερα, συντονισμένα, με σαφές πρόγραμμα και αποδοτικό καταμερισμό υποχρεώσεων και αρμοδιοτήτων, τερματίζοντας τη σπατάλη, αρνούμενοι τις βολές μας και παύοντας να κρυβόμαστε πίσω από τις συνήθεις αλληλοκαταγγελίες και αλληλοενοχοποιήσεις, τότε θα πρέπει να αναζητήσουμε αλλού παραδείγματα και όχι στον χώρο του νυν κυβερνώντος κόμματος ή του κόμματός που, ποντάροντας αποκλειστικά και μόνο στην κίνηση του εκκρεμούς, αναμένει να ξανάρθει η σειρά του για να επαναλάβει τα ίδια ναυαγοσωστικά ρητορεύματα και να διαπράξει τα ίδια λάθη. Οι «επαναστάτες του αυτονόητου» προορίζουν τον κόπο της επανάστασής τους για τους άλλους. Αυτονοήτως.
πηγή

“Η πιστοποίηση γνώσης ηλεκτρονικού υπολογιστή θα γίνεται στο Γυμνάσιο”. Ποιους κοροϊδεύετε;

Από ΜΕ ΑΠΟΨΗ


«Στόχος του υπ. Παιδείας είναι η πιστοποίηση της γνώσης ηλεκτρονικού υπολογιστή να γίνεται στο Γυμνάσιο», είπε ο Ειδικός Γραμματέας του υπ. Παιδείας Μιχάλης Κοντογιάννης, μιλώντας στο 7^ο Πανελλήνιο Συνέδριο με θέμα τις Τεχνολογίες της Πληροφορίας και των Επικοινωνιών στην Εκπαίδευση, που διοργανώνει το Τμήμα Κοινωνικής & Εκπαιδευτικής Πολιτικής του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου σε συνεργασία με την Ελληνική Επιστημονική Ένωση Τεχνολογιών Πληροφορίας & Επικοινωνιών στην Εκπαίδευση (ΕΤΠΕ)
Στο πλαίσιο του Ψηφιακού Σχολείου του μέλλοντος, τόνισε ο κ. Κοντογιάννης,  εντάσσεται και η υπογραφή Μνημονίου Συνεργασίας ανάμεσα στο Υπουργείο Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων και τη Μονάδα Εφηβικής Υγείας (Μ.Ε.Υ.) της Β΄ Πανεπιστημιακής Παιδιατρικής Κλινικής του Νοσοκομείου Π. & Α. Κυριακού και το Κέντρο Ασφαλούς Διαδικτύου, με σκοπό την υλοποίηση δράσεων σε θέματα ασφαλούς χρήσης και κατάχρησης του διαδικτύου.
Ειδικότερα η ομιλία του Ειδικού Γραμματέα , έχει ως εξής:



Κύριοι και Κυρίες,
Αγαπητοί Συνάδελφοι,
Σας ευχαριστώ θερμά για την πρόσκληση που μου απευθύνετε να συμμετάσχω στις εργασίες του Συνεδρίου σας. Δυστυχώς, λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων είναι αδύνατο να βρίσκομαι κοντά σας.
Θα ήθελα να συγχαρώ όλους τους εμπλεκόμενους φορείς για την αξιόλογη πρωτοβουλία της διοργάνωσης συνεδρίου για τις Τεχνολογίες της Πληροφορίας και των Επικοινωνιών στην Εκπαίδευση. Το συνέδριο συμπίπτει με την δρομολόγηση σημαντικών εξελίξεων στο ρόλο των νέων τεχνολογιών στην εκπαίδευση, εξελίξεων που σηματοδοτούν την έναρξη μιας νέας εποχής, της εποχής του «Ψηφιακού Σχολείου».
Το Υπουργείο Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων προχωρά σε μία δέσμη πολιτικών για τη βελτίωση των υποδομών στα σχολεία, την προμήθεια των υπολογιστών, την εισαγωγή του μαθήματος της Πληροφορικής στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση, την   επιμόρφωση των εκπαιδευτικών στις  νέες τεχνολογίες, με σκοπό την τεχνολογική αναβάθμιση του Νέου Σχολείου.
Φέτος, στα 800 περίπου Ολοήμερα Δημοτικά Σχολεία με Ενιαίο Αναμορφωμένο Εκπαιδευτικό Πρόγραμμα εισάγεται το μάθημα των Τεχνολογιών της Πληροφορίας και των Επικοινωνιών για 2 ώρες εβδομαδιαίως σε όλες τις τάξεις. Επιπλέον, για την υποστήριξη της εκπαιδευτικής διαδικασίας τα σχολεία αυτά εξοπλίζονται με 10 φορητούς υπολογιστές ανά σχολείο. Για τη διδασκαλία ακολουθείται το εφικτό ή πραγματολογικό πρότυπο, σύμφωνα με το οποίο οι μαθητές και οι μαθήτριες διδάσκονται βασικές γνώσεις Πληροφορικής, ενώ, ταυτόχρονα, οι Τεχνολογίες της Πληροφορίας και των Επικοινωνιών αξιοποιούνται ως μέσο στήριξης της μαθησιακής διαδικασίας στα επιμέρους γνωστικά αντικείμενα. Σύμφωνα λοιπόν με τις αναλυτικές οδηγίες για τη διδασκαλία των ΤΠΕ:
«Οι μαθητές και οι μαθήτριες προσεγγίζουν ένα σύνολο βασικών απλών εννοιών που αφορούν τη γενική δομή των υπολογιστικών συστημάτων και τις διαχρονικές αρχές που τα διέπουν. Αποκτούν βασικές γνώσεις και αναπτύσσουν δεξιότητες χειρισμού λογισμικού γενικής χρήσης και λογισμικού υπηρεσιών του Διαδικτύου. Αποκτούν ικανότητες μεθοδολογικού χαρακτήρα χρήσης και αξιοποίησης των ΤΠΕ και καλύπτουν τις ανάγκες και τις επιθυμίες τους. Απομυθοποιούν τον υπολογιστή και τον χρησιμοποιούν ως εργαλείο ανακάλυψης, δημιουργίας, έκφρασης αλλά και ως νοητικό εργαλείο και εργαλείο ανάπτυξης της σκέψης. Χρησιμοποιούν εφαρμογές πολυμέσων εκπαιδευτικού περιεχομένου και κατακτούν έννοιες, όπως  της πλοήγησης και της αλληλεπίδρασης.»
Με την εισαγωγή των ΤΠΕ στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση τίθενται οι βάσεις για τη μετάβαση των ελληνικών σχολείων στην ψηφιακή εποχή. Ωστόσο, οι δράσεις επεκτείνονται και στις άλλες βαθμίδες της εκπαίδευσης. Ενδεικτικά αναφέρουμε την πιλοτική αξιοποίηση των διαδραστικών πινάκων σε Γυμνάσια της χώρας, την διαδικτυακή πρόσβαση σε όλα τα βιβλία του σχολείου, τη δυνατότητα παρακολούθησης υποστηρικτικών μαθημάτων μέσω Διαδικτύου στο Λύκειο, κ.α. Στόχος επίσης είναι η πιστοποίηση της γνώσης ηλεκτρονικού υπολογιστή να γίνεται στο Γυμνάσιο.
Στο πλαίσιο του Ψηφιακού Σχολείου του μέλλοντος εντάσσεται και η υπογραφή Μνημονίου Συνεργασίας ανάμεσα στο Υπουργείο Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων και τη Μονάδα Εφηβικής Υγείας (Μ.Ε.Υ.) της Β΄ Πανεπιστημιακής Παιδιατρικής Κλινικής του Νοσοκομείου Π. & Α. Κυριακού και το Κέντρο Ασφαλούς Διαδικτύου, με σκοπό την υλοποίηση δράσεων σε θέματα ασφαλούς χρήσης και κατάχρησης του διαδικτύου. Το  διαδίκτυο είναι ίσως το πιο ενδιαφέρον και πολύπλευρο κομμάτι των Νέων Τεχνολογιών. Είναι ένας καινούριος, υπέροχος κόσμος που κατακλύζεται από νέες ιδέες και με μέσο την εικόνα εντυπωσιάζει το νεαρό χρήστη. Θα πρέπει λοιπόν το Ψηφιακό Σχολείο να συνδυαστεί ταυτόχρονα με την ασφαλή πρόσβαση των παιδιών και την ενημέρωση γονέων και εκπαιδευτικών για την προστασία από τους κινδύνους που παραμονεύουν.
Εύχομαι καλή επιτυχία στις εργασίες του Συνεδρίου σας και σας συγχαίρω και πάλι για την τόσο σημαντική και επίκαιρη πρωτοβουλία.

Πηγή:  esos.gr

Τα σχόλιά μας:

1. Η διδασκαλία του μαθήματος της πληροφορικής ήταν (και παρέμεινε) 1 ώρα την εβδομάδα.
2. Οι ψηφιακές τάξεις (τουλ. στο Γυμνάσιο) ΔΕΝ λειτούργησαν πέρυσι όπως έπρεπε, λόγω ΑΓΝΟΙΑΣ πολλών συναδέλφων αλλά και έλλειψης βασικού εξοπλισμού (πχ. απουσία ασύρματου δικτύου στα σχολεία και μεγάλης απόστασης του σχολικού εργαστηρίου πληροφορικής από τις αίθουσες διδασκαλίας) αλλά και συντονισμού των καθηγητών με τα ΚΕΠΛΗΝΕΤ (μάλιστα τα ΚΕΠΛΗΝΕΤ ήταν να σταματήσει η λειτουργία τους !!!! ) Παρόλα αυτά όμως και οι μαθητές πήραν τα laptops αλλά και οι καθηγητές που εντάχθηκαν στο πρόγραμμα με τις ψηφιακές τάξεις, ανεξάρτητα αν ΔΙΔΑΞΑΝ ή όχι !!
3. Έχετε μήπως στο νου σας να μας κάνετε τις επιμορφώσεις που ΤΟΣΟ ΕΝΤΟΝΑ ΣΑΣ ΖΗΤΑΜΕ; Όχι όμως για να απορροφήσετε τα “κονδύλια” και μόνο…. ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΘΕΛΟΥΜΕ…
4. Τα ωράρια των καθηγητών και οι κατανομές στη διδασκαλία μαθημάτων άπό φέτος άλλαξαν πολύ και δεν νομίζω να υπάρχει ενδιαφέρον να ξαναγίνουν οι ψηφιακές τάξεις (τουλ. μέχρι τώρα δεν συζητήθηκε).
5. Ο αριθμός μαθητών ανά τμήμα από φέτος αυξήθηκε, κάτι που είναι αποτρεπτικό για να λειτουργήσουν οι ψηφιακές τάξεις.
6. Το Αναλυτικό Πρόγραμμα είναι πλέον πεπαλαιωμένο και ΔΕΝ μπορεί να υποστηρίξει τις ψηφιακές τάξεις και το ευέλικτο ωράριο που αυτές απαιτούν. Ούτε καν συζητήθηκε να αλλάξει, κάτι που θα έπρεπε να έχει την ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ.
7. Το ψηφιακό σχολείο δεν είναι κάτι που θα λύσει τα προβλήματα της σημερινής εκπαίδευσης. Δεν πρέπει να είναι “αυτοσκοπός”, αλλά θα πρέπει να “συμπληρώνει” την παρεχόμενη παιδεία. Αλήθεια, πιστεύετε ότι με τους διαδραστικούς πίνακες (που φέτος εισάγετε), την ψηφιακή τάξη και τα βιβλία που παίρνουν οι μαθητές θα βελτιωθεί η παρεχόμενη παιδεία; Οι δαπάνες που κάνετε για την παιδεία είναι αυτές που πρέπει να είναι; 

8. Φοβάμαι ότι κανένας δεν έχει την αφέλεια να πιστέψει για μια ακόμη φορά ….. ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ.
9. Με την πολιτική λιτότητας και τις περικοπές δαπανών που εφαρμόζετε … πού θα βρεθούν τα κονδύλια για τέτοιες αλλαγές;;
Πώς λοιπόν θα επιτευχθούν οι “στόχοι” που εξαγγείλατε;
Ποιους κοροϊδεύετε; Τους μαθητές; Τους καθηγητές; Τους γονείς;
Η κοινωνία που σας ακούει να “υπόσχεστε” … ΔΕΝ σας πιστεύει!

Ωραία λόγια … αλλά … από έργα;;; Τί;;
Θα κάνετε κάτι ή θα μείνετε στα λόγια; Αυτά που λέτε θα έπρεπε ΗΔΗ να τα έχετε υλοποήσει. Από … χτές !!!

ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ Νο 2 -- Δελφικοί χρησμοί....

Παιδεία: sequel Νο 2

(26/9/2010 15:18:00)

Πηγή: ΑΠΕ ΜΠΕ

Τους βασικούς άξονες των αλλαγών στην εκπαίδευση, περιέγραψε ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου στη Συνάντηση των Δελφών για τις αλλαγές στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Ο κ. Παπανδρέου, προανήγγειλε νέα μορφή εισαγωγής στα Πανεπιστήμια, ούτε καν σε σχολές, πολύ περισσότερο σε τμήματα όπως γίνεται σήμερα. Συνέδεσε τον πολίτη με τη δια βίου μάθηση, αναφερόμενος στην κατάρριψη των τειχών μεταξύ των βαθμίδων εκπαίδευσης για να είναι απρόσκοπτη η γνώση υπό καθεστώς όμως πιστοποίησης των γνώσεων που λαμβάνει ο πολίτης σε οποιαδήποτε ηλικία.
Επίσης, αναφέρθηκε στην ανάγκη να υπάρξει «Καλλικράτης» στην τριτοβάθμια εκπαίδευση (σ.σ. αναφέρεται στο ζήτημα της συγχώνευσης, συνένωσης ακόμη και κατάργησης τμημάτων). Επέμεινε στην ανάγκη εξωστρέφειας των πανεπιστημίων και διεθνοποίησής τους ώστε να μπορούν να δέχονται καθηγητές αλλά και φοιτητές από το εξωτερικό. Μάλιστα, τόνισε ότι είμαστε από τις 30 πλουσιότερες χώρες, αλλά έχουμε κακή διαχείριση του πλούτου και του ανθρωπινου δυναμικού μας. Πρέπει να αναδείξουμε όλες τις δυνάμεις μας, είπε, τη δημιουργικότητα και την παραγωγικότητά μας.

Ο κ. Παπανδρέου, ξεκίνησε την ομιλία του αναφερόμενος στην οικονομική κρίση, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι πολλά έχουν ειπωθεί για την κρίση στη χώρα μας. Πολλοί, όχι μόνο αντιλαμβάνονται αλλά είναι πρόθυμοι να συμμετάσχουν και απαιτούν την αλλαγή για μια Ελλάδα που πατάει στα πόδια της, χωρίς δάνειες δυνάμεις, τόνισε.
Η παιδεία μας, συνέχισε, είναι βασικό ζητούμενο για την επιβίωση της χώρας μας. Είναι ένα στοίχημα για τη νέα γενιά που έχει ως επιλογή ή τη φυγή ή την αλλαγή. Αυτό αισθάνεται ο νέος σήμερα. Εμείς όμως είμαστε αποφασισμένοι να αλλάξουμε. Θέλουμε -τόνισε- τη συμμετοχή και όχι τη φυγή των νέων. Σ΄αυτό το σημείο ο κ. Παπανδρέου, ανέφερε ως παράδειγμα ότι είμαστε στην 3η θέση αυτών που μπαίνουν στα πανεπιστήμια, αλλά στην 118η όσον αφορά την αποτελεσματικότητα. Από την επίφαση της δημοκρατίας πρέπει να πάμε στην πραγματική ελευθερία. Το Πανεπιστήμιο να υπηρετεί τις ανάγκες της χώρας, να έχει λόγο που δεν έχει σήμερα. Οι πανεπιστημιακοί, είπε, σ΄έναν βαθμό έχουν εμπλακεί στην πολιτική της χώρας μας. Δεν είναι αυτόνομη φωνή, η οποία φέρνει προτάσεις και λύσεις.
Ο κ. Παπανδρέου τόνισε ότι σήμερα, σε καθεστώς παγκόσμιας οικονομίας, κανένας δεν μπορεί να κρυφτεί. Κρίνουμε και κρινόμαστε, είπε. Είναι ψευδαίσθηση ότι μπορεί ένας νέος να προχωρήσει αν "έχει μπάρμπα στην Κορώνη". "Κρινόμαστε σήμερα -είπε- στην αξιοκρατία, την αριστεία, την ανταγωνιστικότητα. Αυτές είναι έννοιες εκ των ων ούκ άνευ. Είμαστε υποχρεωμένοι να δώσουμε στους νέους όλα τα εργαλεία για να αποκτήσουν εφόδια, ουσιαστικές γνώσεις και όχι να πάρουν το τυπικό χαρτί. Αρα, απαιτείται διεθνοποίηση των ιδρυμάτων και ουσιαστική συμμετοχή. Να συμμετάσχουν με ανοιχτές διαδικασίες όλοι οι καθηγητές και οι φοιτητές. Αυτό είναι σημαντικό και για την οικονομία μας, διότι θα δημιουργήσουμε επαφές με άλλες οικονομίες και κοινωνίες και θα δοθούν οι δυνατότητες επενδύσεων και στην Ελλάδα".
Ο κ. Παπανδρέου αναφέρθηκε στην αξιοποίηση της υποδοχής ξένων φοιτητών στα πανεπιστήμιά μας, για παράδειγμα με υποτροφίες. Τόνισε όμως ότι πρέπει να δούμε πόσο μας κοστίζει ο κάθε φοιτητής και βεβαίως να το πληρώσουμε, αλλά ο ξένος μπορεί να καταθέτει την υποτροφία του, την οποία θα την αξιοποιούμε.
Ο πρωθυπουργός μίλησε για την ανάγκη τα πανεπιστήμια να είναι συνεχώς εξελισσόμενα που δεν διέπονται από τον σκοταδισμό και από αναχρονιστικές αποφάσεις. Μίλησε για την ανάγκη να γίνουμε ανταγωνιστικοί, καινοτόμοι και δημιουργικοί. Σ΄αυτό το σημείο έκανε λόγο για τη δια βίου μάθηση.
Αναφέρθηκε σε μιαν άλλη μορφή εισαγωγής στα πανεπιστήμια, λέγοντας ότι δεν βλέπει γιατί να μην εισάγεται ένας υποψήφιος στο Πανεπιστήμιο, για παράδειγμα στο Πάντειο και όχι σε μία σχολή ή ένα τμήμα. Ο κ. Παπανδρέου επισήμανε ότι σήμερα η επιλογή των σπουδών είναι σε ένα βαθμό τυχαία. Παρομοίασε τη διαδικασία με αυτήν του σοβιετικού τύπου, όπως είπε, χωρίς μάλιστα να έχει και τον προγραμματισμό της Σοβιετικής Ενωσης. Σ΄αυτό το σημείο ανέφερε την πρακτική ορισμένων τμημάτων να χωρίζονται μόνο και μόνο για να γίνει κάποιος καθηγητής και όχι με βάση την πραγματικότητα των αναγκών.
Χρειαζόμαστε «Καλλικράτη» και στην Παιδεία, τόνισε. "Αξιολόγηση, πιστοποίηση και επαγγελματικά δικαιώματα". Μίλησε για μεγαλύτερη ελευθερία των ίδιων των ιδρυμάτων που θα φύγουν πλέον από το σημερινό μοντέλο, αφού θεωρείται πολύ σημαντική η όσο γίνεται μεγαλύτερη αυτοδιοίκηση των ιδρυμάτων. Ζητώ, είπε, να φτιάξουμε σύστημα διοίκησης που θα ξεφεύγει από τις λογικές που εμείς βάλαμε.
Ο πρωθυπουργός ανέφερε το παράδειγμα συνδικαλιστικών παρατάξεων φοιτητών να συναλλάσσονται για τα θέματα που θα μπουν στις εξετάσεις. Κι αυτό -σχολίασε- δεν είναι σοβαρό. Πρέπει να πάμε σε ένα μοντέλο διαχείρισης που θα αναγνωρίζει τη δύναμη της γνώσης.
Ο κ. Παπανδρέου επέμεινε ιδιαίτερα στις έννοιες αριστεία, ανταγωνιστικότητα, πιστοποίηση, εξωστρέφεια. Ιδιαίτερες αναφορές έκανε στη σύνδεση των πανεπιστημίων με την περιφερειακή ανάπτυξη, λέγοντας ότι σήμερα η μόνη σύνδεση είναι μέσω των ενοικιαζόμενων δωματίων, των μπαρ, του γαμπρού ή της νύφης που θα βρούνε τα παιδιά. Δεν υπάρχει ουσιαστικά, δηλαδή, η διασύνδεση με την ανάπτυξη, τη γνώση και την έρευνα.
Ο πρωθυπουργός αναφέρθηκε και στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, στο ψηφιακό σχολείο με τη «διαδραστική λογική», την ψηφιοποίηση της τάξης και το νέο ρόλο του καθηγητή. Χαρακτηριστικά περιέγραψε το σημερινό σύστημα ως μια μοναχική πορεία, από την οποία πρέπει να ξεφύγουμε και να οδηγηθούμε σε μια συνδιαχείριση.
Καταλήγοντας, ο κ. Παπανδρέου αναφέρθηκε στην πρόθεση της κυβέρνησης για συστηματική διαβούλευση, αξιοποιώντας την παγκόσμια εμπειρία. Έναν διάλογο, που, όπως είπε, θα μας βοηθήσει να κάνουμε τα πανεπιστήμια μας από τα καλύτερα. Κάλεσε δε, σε αυτό το διάλογο, όλους να συμμετάσχουν και ιδιαίτερα τη νέα γενιά.
πηγή

ΜΕΤΑΞΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΥ ΜΗΠΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΝΑ ΑΣΧΟΛΗΘΟΥΜΕ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ?

ΜΕΤΑΞΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΥ ΜΗΠΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΝΑ ΑΣΧΟΛΗΘΟΥΜΕ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ?


Τι κάνετε εκεί ψηλά σύντροφοι ? Όλα καλά? Εμείς εδώ κάτω τα νέα μας ίδια. Της γης οι κολασμένοι παραμένουμε πάντα. Με λίγες παραλλαγές. Δηλαδή είμαστε κολασμένοι με αυτοκίνητο, κινητό, τηλεόραση φλατ, ιντερνετ , μερικές πιστωτικές υπερφορτωμένες, ένα δάνειο στο κόκκινο, και τώρα τελευταία αρχίζει ένα ζόρι και μας τα παίρνουν όλα πίσω. Στο αυτοκίνητο δεν έχουμε να βάλουμε βενζίνη, το κινητό το έχουμε απλήρωτο, οι πιστωτικές μπήκαν κι αυτές στο κόκκινο μαζί με το δάνειο, το μόνο που κρατάει ακόμα είναι η τηλεόραση και το ιντερνετ.

Φυσικά αυτό συμβαίνει σε μια μερίδα κολασμένων γιατί μια άλλη μεγαλύτερη μερίδα στο κόσμο παραμένει όπως ακριβώς τους ξέρατε. Σκλάβοι. Δούλοι. Αφεντάδων. Όσο για το καπιταλισμό και τα ξένα μονοπώλια που ρουφάνε το αίμα του λαού όπως μας έχετε πει χιλιάδες φορές μέχρι να το εμπεδώσουμε, δίκιο είχατε το ρουφάνε μια χαρά. Ανενόχλητοι. Χωρίς το περίφημο αντίπαλο δέος που τελικά πήρε τα μπογαλάκια του και μας άφησε με τη γεύση της αποτυχίας στο στόμα. Μια αποτυχία που έγινε το αγαπημένο άλλοθι του εχθρού για να μας δείχνει συνέχεια με το δάχτυλο.

Το αμέσως επόμενο νέο μας όμως δεν είναι και τόσο ευχάριστο. Αφού καταναλώσαμε τη ζωή μας να αγωνιζόμαστε για μια λέξη που τη λέγανε «διεθνισμός» ξαφνικά βρεθήκαμε εγκλωβισμένοι σε μια νέου είδους λέξη η οποία εκ πρώτης όψεως μοιάζει εξαδέλφη της προηγούμενης «παγκοσμιοποίηση» Πως εσείς ονομάζετε τους εαυτούς σας διεθνιστές και αγωνίζεστε για τον αγώνα της παγκόσμιας εργατιάς? Ε, οι άλλοι δεν αγωνίζονται πια για τον επικράτηση του παγκόσμιου κεφαλαίου. Το έκαναν πραγματικότητα. Μας προσπέρασαν σύντροφοι. Πρέφα δε πήραμε.

Ενώ εσείς οραματιζόσασταν τη κατάργηση των συνόρων ω του θαύματος πρόλαβαν και τα κατάργησαν εκείνοι με το δικό τους τρόπο. Ενώ μιλάγατε για τη κατάργηση των εθνικιστικών προκαταλήψεων αυτοί ετοιμάζονται να δημιουργήσουν ένα έθνος σ΄ολο το κόσμο.

Δηλαδή με λίγα λόγια βιώνουμε το παγκόσμιο όνειρο αλλά με προεκτάσεις εφιάλτη.

Πως είπατε? Το ξέραμε? Κι αυτό τι σημαίνει πως απαλλασσόμαστε από την ευθύνη της ανικανότητας να το σταματήσουμε? Τα πράγματα είναι απλά. Μεταξύ του οράματος μιας πανανθρώπινης κοινωνίας και του σχεδιασμού μιας κοινωνίας όπου μια τάξη ανθρώπων θα κατέχει και θα εξουσιάζει τα πάντα, από ότι βλέπω, διορθώστε με αν κάνω λάθος ο σχεδιασμός αυτής της τάξης ήταν τελικά ισχυρότερος και ικανότερος από τα οράματα σας.

Και εφόσον οι κολασμένοι παραμένουν κολασμένοι και τώρα περισσότερο παρά ποτέ εγκλωβισμένοι, δυο πράγματα συμβαίνουν. Η γουστάρουν τελικά να είναι έτσι και να πηγαίνουν όπου τα αφεντικά τους τους ορίσουν, ή οι οραματιστές «σωτήρες» τους ήταν τελικά ανίκανοι.

Είμαστε όμως στο σήμερα. Κι όσο εγώ να κάνω λάθος τα γεγονότα δεν κάνουν. Παγκόσμια δικαιοσύνη δεν έγινε, παγκόσμια τράπεζα όμως ναι. Παγκόσμια επανάσταση δεν έγινε, παγκόσμιος στρατός όμως σιγά σιγά πάει να γίνει. Τελικά τα οράματα του Λένιν συνθλίβονται κάτω από τα οράματα του Όργουελ. Η λέξη σύντροφος έγινε μια κουραστική γενικότητα, σύντροφοι αποκαλούνται και οι υπάλληλοι της τρόικας, τον Τσε τον κρέμασε στο γραφείο μέχρι και ο Καρατζαφέρης και οι παχυλοί σβέρκοι των κομματόσκυλων του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού βγήκαν στη φόρα και μόλις κάνουμε κιχ μας δείχνουν τη φωτογραφία τους για να το βουλώνουμε.

Ένας ιδεολογικός αχταρμάς χωρίς αρχή και τέλος όπου η δεξιά και μάλιστα η ακροδεξιά αναβιώνει και η αριστερά είναι μόνιμα στημένη στο τοίχο να απολογείται. Όχι κύριοι αυτό δεν είναι ανθρώπινο ελάττωμα. Είναι πολιτική ανικανότητα ή στη χειρότερη περίπτωση προδοσία.

Οι «νεόφερτοι» κολασμένοι δεν ξέρουν από τα παλιά κι ίσως παθαίνουν ένα εσωτερικό μπλοκάρισμα όταν ακούνε για τον διεθνισμό σας. Γιατί τον συγχέουν με τη παγκοσμιοποίηση των άλλων και δεν μπορούν να διακρίνουν που ξεκινάει η ουτοπία και που το καταλήγει η κοροϊδία. Σίγουρα υπάρχει το βαθύτερο νόημα, το μελλοντικό όραμα ενός επίγειου παραδείσου, όμως εδώ στη τοπική κόλαση που λέγεται Ελλάδα συμβαίνουν γεγονότα πρωτοφανή που δεν μπορείτε να σταματήσετε και αφορούν τους έλληνες. Εχετε να απαντήσετε σε μεγάλα ερωτήματα. Και σ΄αυτά τα ερωτήματα δεν έχετε βρει απαντήσεις που να πείθουν.

Την ώρα που ξεπουλιέται η Ελλάδα, που οι νέοι αισθάνονται το χαλί να φεύγει κάτω από τα πόδια τους και την ευρωπαϊκή μπότα να τους συνθλίβει, ζητούν να βρουν την εθνική τους ταυτότητα. Σκαλίζουν την ιστορία να βρουν ξανά τη χαμένη τους αξιοπρέπεια. Νοιώθουν πως πρέπει να προστατέψουν πράγματα ιερά που έμαθαν από τους παππούδες, από τους πατεράδες πως πρέπει να τα φυλάξουν. Σ΄αυτούς τους νέους πρέπει να μιλήσετε με μια νέα γλώσσα, να τους κάνετε να νοιώσουν πως κατανοείτε αυτή την επιθυμία τους για μια ελεύθερη πατρίδα. Δεν μπορούν να σας μιλάνε για την Ελλάδα και να τους απαντάτε μόνιμα για το βαθύτερο μελλοντικό σας όραμα, στιγματίζοντας την αυθόρμητη επιθυμία τους για εθνική αξιοπρέπεια και μεταφράζοντας ψυχρά την επιθυμία τους να φωνάξουν είμαστε έλληνες σαν ανεγκέφαλο εθνικισμό.

Στην οργουελική κοινωνία που ο άνθρωπος αρχίζει και νοιώθει μια αναγούλα ακούγοντας τη λέξη παγκοσμιοποίηση πως θα μπείτε μέσα στη καρδιά του , στο μυαλό του, στον αγώνα του επιμένοντας σε θέσεις, πρακτικές και οράματα που ήδη έχουν αναιρεθεί, ήδη έχουν χάσει το προορισμό τους.

Οι άνθρωποι νοιώθουν ότι εξαφανίζονται σαν οντότητες. Νοιώθουν ήδη την ισοπέδωση της ατομικότητάς τους μέσα σε μια συλλογική υποταγή. Η ίδια η ατομικότητα που κατάντησε να γίνει ένας καταστροφικός φιλοτομαρισμός και ισοπέδωσε αξίες ,οράματα κι επαναστάσεις τώρα κάνει τα πρώτα βήματά της πάλι να ξεφύγει και να βρει το ουσιαστικό της ρόλο από την αρχή. Και φοβάται να ξανοιχτεί πέρα από το κατώφλι της. Φοβάται να ανοιχτεί ξανά σε παγκόσμιες περιπέτειες. Ψάχνει να βρει την ελπίδα της ελευθερίας , της αναγέννησης, στη γειτονία της. Ο έλληνας έχει ανάγκη να υπάρξει σαν έλληνας πρώτα κι ύστερα σαν παγκόσμιος πολίτης.

Θα πρέπει να αναλύσετε πιο σοβαρά τι βιβλία επιλέγουν να διαβάσουν οι νέοι περισσότερο. Γιατί τους γοητεύουν τόσο νέες μυθολογίες. Γιατί ανατρέχουν σε συγκεκριμένους ιστούς μέσα στο δίκτυο. Γιατί αφήνονται να παρασυρθούν από θεωρίες συνομωσίας και σενάρια επιστημονικής φαντασίας. Είναι πανεύκολο να τους βγάλετε χαζούς όλους ή παρασυρμένους από ψεύτικες υποσχέσεις. Είναι πολύ δύσκολο όμως να παραδεχτείτε πως είναι εκεί γιατί δεν τους πείθετε να είναι εδώ.

Τρέχουν σαν λαγοί και πάτε σαν χελώνες. Ο αόρατος εχθρός μεγάλωσε, έγινε γίγαντας μέσα σε μια συνεχόμενη «αορατότητα». Ήταν το κεφάλαιο. Οι πλουτοκράτες. Τα γεράκια. Τα μαύρα κοράκια. Βαριά λόγια. Βαριά συνθήματα. Βαριά τραγούδια. Αυτές οι βαριές λέξεις όμως δεν είναι γεννημένες για να μεγαλώσουν σε χέρια ανίκανων γραφειοκρατών. Είναι λέξεις οργής, λέξεις που τις πνίγει το δίκιο. Λέξεις που έχουν ανάγκη να δικαιωθούν τώρα. Αμεσα.

Ο καπιταλισμός είναι πολύ μορφωμένος κι η αριστερά συνεχίζει να είναι απλά παραμορφωμένη. Παραφουσκωμένη από μια παλιά περηφάνια. Παραφουσκωμένη από χοντροκομμένους σβέρκους που ζητούν πλέον από το κοσμάκη να είναι αυτό που του ζητάνε κι οι άλλοι. Να πιστεύει χωρίς να καταλαβαίνει. Να πράττει χωρίς να ρωτάει. Να ακολουθεί χωρίς εξηγήσεις. Η αριστερά λειτουργεί κάνοντας χρήση πλέον του κληρονομικού της δικαιώματος στη διακυβέρνηση των διαμαρτυρόμενων μαζών, λες κι η διαμαρτυρία η αντίδραση οι τρόποι αντιμετώπισης του κακού έχουν ένα στάνταρ που κανένας δεν μπορεί να παρακάμψει.

Όχι κύριοι η αντίδραση της μάζας, η επανάσταση, δεν είναι ιδιοκτησία κανενός. Κι ο άνθρωπος μονάδα που αποφασίζει να γίνει ανυπάκουος, που αποφασίζει να παλέψει για ένα καλύτερο αύριο δεν είναι υποχρεωμένος να τραβήξει το δικό σας κλήρο. Μάλλον δεν έχετε ακόμα καταλάβει πως εσείς πρέπει να αγωνιστείτε για να σας βάλει στη κληρωτίδα. Κι ο μόνος τρόπος να το καταφέρετε είναι να αφουγκραστείτε τι στ΄αληθεια ζητάει. Δεν μπορείτε να λειτουργείτε συνέχεια μιλώντας. Πρέπει κάποια στιγμή να ακούσετε.

Η νέα τάξη πραγμάτων έχει φτιάξει λαούς που θα φοράνε μόνοι τους το περιλαίμιο και θα ακολουθούν οικειοθελώς τον αφέντη αμίλητοι, κι όχι αυτό δεν είναι στη φύση του ανθρώπου. Αυτή η φρίκη δεν είναι η φυσική κατάληξη των πραγμάτων. Δεν είναι η μόνη δυνατή εξέλιξη στην ιστορία του ανθρώπου. Αυτό είναι ο καλά σχεδιασμένος κόσμος του αόρατου εχθρού που τελικά τόσο πολύ υποτιμήσατε και που δεν είναι καθόλου αόρατος. Είναι συγκεκριμένος, έχει τακτικές συγκεκριμένες κι έχει στόχο συγκεκριμένο. Μας το φωνάζει στη μούρη που το πάει κι εμείς ψάχνουμε στα χρονοντούλαπα της ιστορίας για να βρούμε τι να απαντήσουμε.

Μόνιμα απροετοίμαστοι. Ιδέες, οράματα, που τάραξαν το κόσμο για έναν αιώνα έγιναν κούφιοι, ανούσιοι λόγοι σε προεκλογικές εξέδρες. Οι αυθόρμητες θυσίες χιλιάδων ανθρώπων έγιναν αγώνας για ένα πόντο παραπάνω στη κολωνίτσα της εταιρείας δημοσκοπήσεων...

Το συλλογικό κίνημα των κολασμένων πρέπει να υπάρξει αλλά πρέπει να μάθει να μιλάει, να περπατάει από την αρχή. Πρέπει να βρει τρόπους που δεν έχουν προβλέψει οι αόρατοι. Πρέπει να βρει τρόπους να μορφώσει από την αρχή τις κοιμισμένες συνειδήσεις. Αυτό όμως που είναι τώρα δεν είναι τίποτα. Η μάλλον είναι κάτι χειρότερο από το τίποτα. Είναι η εναπόθεση των ελπίδων σε έναν ιδεολογικό παρασιτισμό.

Δεν είναι η βία που με τρομάζει. Δεν είναι οι άνθρωποι που φωνάζουν ακόμα κι αν είναι λάθος που με τρομάζουν. Εκείνο που πραγματικά με φοβίζει είναι η πολιτική αποχαύνωση εκείνων που θα έπρεπε να είναι πιο ξύπνιοι από όλους. Είναι το να βλέπω τον αόρατο εχθρό να είναι τόσο μα τόσο καλά οργανωμένος και τις μόνες φωνές αντίδρασης απέναντί του να έχουν γυρισμένα επιδεικτικά τις πλάτες στους μηχανισμούς που θα μπορούσαν να του φέρουν ένα τουλάχιστον γερό χαστούκι στη μούρη.

Η ανίκανοι είμαστε τελικά ή αδιάφοροι.

Εγώ δεν είμαι αδιάφορη, ούτε εκείνος, ούτε κι ο άλλος. Υπάρχουν πολλοί μη αδιάφοροι. Υπάρχουν πολλοί που νοιάζονται, σκέφτονται και ονειρεύονται ακόμα μια καλύτερη Ελλάδα. Το ερώτημα είναι αν θα βρουν στέγη κάπου ή αν θα παραμείνει ανεκμετάλλευτος ο προσωπικός τους αγώνας. Ξυπνήστε πριν αρχίσουν να εξαφανίζονται οι μονάδες.

Εκτός κι αν είστε τόσο πολύ περιχαρακωμένοι στη μικρή σας αυλή που δεν μπορείτε καν να αφουγκραστείτε πλέον αυτούς τους μικρούς παλμούς ζωής μέσα στη συνολική πολτοποίηση και τα μηνύματα που προσπαθούν να σας στείλουν συνέχεια. Ο φόβος μου είναι μην τυχόν τα λαμβάνετε αλλά σας είναι παντελώς αδιάφορο να τα τσεκάρετε μήπως κι αυτός ο κερατάς έχει κάποιο δίκιο. Η παραδοχή ενός λάθους είναι το μεγαλύτερο βήμα για ένα νέο ξεκίνημα.

Πάντως μέχρι να σκεφθείτε που κάνετε λάθος αν το σκεφθείτε, κάποιες άλλες δυνάμεις έχουν εξαπολύσει γενική μάζωξη. Και ω του θαύματος, με αρκετή επιτυχία θα έλεγα.

Η συνέχεια επί της οθόνης.

Από vasiliskos

Η Ελλάδα ζει στο κενό

Από Ακτιβιστή


Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου
 Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε.

Για να λειτουργήσει μια ευρωπαϊκή χώρα στις μέρες μας χρειάζεται έναν αστικό μύθο, ο οποίος να υπηρετείται όσο γίνεται αρμονικότερα από ένα ολοκληρωμένο σύστημα οικονομίας, παιδείας και κοινωνικής οργάνωσης. Η κατάρρευση της Ελλάδας αποδεικνύει την αναντιστοιχία του «εκσυγχρονιστικού μύθου» σε σχέση με τα υπόλοιπα τρία βασικά συστατικά, που διαμορφώνουν την δυναμική ανάπτυξης των σύγχρονων κοινωνιών.
Με άλλα λόγια, ο αστικός λόγος στην Ελλάδα εξελίχθηκε τα τελευταία είκοσι χρόνια μέσω κενών σημαινόντων. Δημοκρατία, εκσυγχρονισμός, ανεξάρτητες αρχές, αποκέντρωση, διαβούλευση, ισχυρή Ελλάδα κλπ, ήταν όροι δίχως σημαινόμενα στην ελληνική κοινωνία, ή ορθότερα, δίχως κοινά σημαινόμενα για το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού. Ο πολιτικός λόγος υπήρξε μία ανερμάτιστη αερολογία. Σήμερα παρατηρώ το φαινόμενο....
 να λαμβάνει δραματική διάσταση. Ξεκινώντας από την κυβέρνηση και διατρέχοντας όλο το φάσμα του πολιτικού συστήματος, βλέπω ο δημόσιος διάλογος να εξελίσσεται στο πλαίσιο απολύτως κενών σημαινόντων. Σχεδόν κανείς δεν ενδιαφέρεται οι όροι που διαχειρίζεται να σχηματίζουν έννοιες στο κοινωνικό σώμα. Ρητορεύουν δηλαδή δίχως να λένε τίποτε στο κόσμο.
Είναι πρόδηλο ότι τις περισσότερες φορές πολιτικοί, δημοσιογράφοι και δημοσιογραφούντες, όχι μόνον δεν καταλαβαίνουν οι ίδιοι τι λένε, αλλά ακόμη χειρότερα, «ψωνίζουν» όποιον όρο τους φαίνεται μοντέρνος, αντιεξουσιαστικός, ανατρεπτικός, υπερβατικός, προκλητικός, πιασιάρικος, της αγοράς κλπ και τον σημειώνουν ή εκστομίζουν, όχι για να δομήσουν άποψη ή να πείσουν για κάτι, αλλά για να προκαλέσουν εντύπωση ως προς την ταυτότητά τους. Κάπως έτσι φτάσαμε, για να εμφανίζεται κάποιος προοδευτικός, να πρέπει να αραδιάζει διάφορες φράσεις, οι οποίες δεν αρθρώνουν  απολύτως κανέναν συνεκτικό λόγο. Ή, για να εμφανίζεται ως πατριώτης, να αναπαράγει εθνικιστικά στερεότυπα. Δομούν, δηλαδή, ρητορεία βασισμένη σε κάποιες λέξεις-κλειδιά που μπορούν να σημαίνουν, δηλαδή, τα πάντα δίχως να εννοούν απολύτως τίποτα – λέξεις που δεν μπορούν να ξεκλειδώσουν συνειδήσεις. Πρόκειται για κενό λόγο που υποκρύπτει την αδυναμία άρθρωσης μηνύματος στην βάση πολιτικών σχέσεων. Σχέσεων εξουσίας, δηλαδή. 
Η συνοχή του πολιτικού λόγου βρίσκεται ακριβώς στην αλληλοσύνδεση μηνύματος και εξουσιαστικών σχέσεων από την μια πλευρά και από την άλλη στην δόμηση αυτού του λόγου στο πλαίσιο της κοινής εμπειρίας. Αυτήν την στιγμή τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η ΝΔ αναπτύσσουν μια μορφή ρητορείας απολύτως ξένη προς την πρόσφατη εμπειρία όλων των ανθρώπων που ζουν σ’ αυτήν την χώρα. Μας κοροϊδεύουν κανονικά, δηλαδή, παράγοντας, αντί για πολιτικό λόγο, θόρυβο για να τους προσέξουμε και για να καλύψουν τον όποιο ουσιαστικό λόγο παράγεται εκτός του συστήματος. Στο πλαίσιο αυτό αλληλοκατηγορούνται για την κοινή πολιτεία τους! Από την άλλη πλευρά, τα κόμματα της αριστεράς πολιτεύονται στην βάση ελάχιστα διαφορετικών discourses, με ιδεολογικό μεν, αλλά επίσης δίχως πολιτικό περιεχόμενο, το οποίο ασφαλώς θα έπρεπε να συναρτάται με πρόταση, μέθοδο και γενικότερα μοντέλο εξουσίας. Όσο για την διάσπαρτη ακροδεξιά, θα είχα να παρατηρήσω απλώς ότι πέραν της γνωστής επιχείρησης θυματοποίησης του έθνους που ταυτίζουν με τον λαό, δεν έχουν να επιδείξουν καμία απολύτως ολοκληρωμένη άρθρωση της λαϊκιστικής τους διαλέκτου. 
Αυτήν την στιγμή δηλαδή, τα λόγια που διαχέονται από το πολιτικό σύστημα στην κοινωνία μέσω όλων των μορφών των ΜΜΕ, δεν θα μπορούσαν με κανέναν τρόπο να θεωρηθούν πολιτικός λόγος με την αυστηρή έννοια αυτού του πολιτικού φαινομένου. Είναι απλώς ανούσια ρητορεία, αποσκοπούσα στην συντήρηση ταυτοτήτων και τίποτε άλλο. Είναι ένα απολύτως θολό κατασκεύασμα, συντεταγμένο μάλλον για να διασκεδάσει πραγματικές εξουσιαστικές σχέσεις που υπηρετούνται και αναπαράγονται από τις ηγεσίες και τους μηχανισμούς των κυρίαρχων πολιτικών φορέων και όχι έκφραση της (ανα)τοποθέτησης αυτών των κομμάτων απέναντι στην δυναμική αυτών των σχέσεων, όπως αναπτύσσεται στη συγκυρία. Τα μεν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ επιχειρούν εναγωνίως να ουδετεροποιήσουν τον ρόλο τους στην αναπαραγωγή του καθεστώτος που δημιούργησε την κρίση στην χώρα, τα δε κόμματα της αριστεράς διαγκωνίζονται μεταξύ τους ως προς το ποιο θα εμφανίσει την πλέον φιλεργατική και αντικαπιταλιστική ταυτότητα.
Έτσι η πολιτική πρακτική εκχυδαΐζεται απολύτως. Ο πολίτης παραμένει σαστισμένος μπροστά στην οθόνη, δίχως να αντιλαμβάνεται ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα μιας ενδεχόμενης δυναμικής δράσης του. Και κάπως έτσι, αντί η κρίση να μεταβληθεί σε ευκαιρία για την ανάπτυξη ενός κινήματος ανατροπής του καθεστώτος της μεταπολίτευσης, καταλήξαμε να διαχωρίζεται η κοινωνία παραμορφωτικά μεταξύ αυτών που υποστηρίζουν το μνημόνιο και εκείνων που είναι αντίθετοι σε αυτό. Αυτή η «διαλεκτική»-διχοτόμηση δεν είναι τίποτε άλλο παρά η απόδειξη της κενότητας του πολιτικού λόγου στην χώρα, η οποία με την σειρά της δημιουργεί σκέψεις ως προς το αν θα μπορέσει η ελληνική κοινωνία να αντιδράσει ως προς τα πραγματικά αίτια που διαμόρφωσαν την κρίση για να νομιμοποιήσουν τον εγκλωβισμό της Ελλάδας στον κεντρικό μηχανισμό του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Δίχως πολιτικό λόγο η Ελλάδα θα βρίσκεται στο κενό και θα κινδυνεύει για τα επόμενα χρόνια να βιώνει την μία κρίση μετά την άλλη. Ο κενός πολιτικός λόγος ήταν αυτός που διέλυσε την παραγωγική βάση της χώρας και αργότερα εξοβέλισε κάθε πιθανότητα ανταγωνιστικής διάρθρωσης της οικονομίας. Η κοινωνία σήμερα φτωχοποιείται και η χώρα βουλιάζει μέσα στην ύφεση και τον στασιμοπληθωρισμό, επειδή ακριβώς ο αστικός μύθος στην χώρα δεν αντιμετώπισε ποτέ στα σοβαρά το κοινωνικό μοντέλο σε σχέση με την πραγματική οικονομία και την παιδεία, αλλά ούτε είδε ποτέ την χώρα στην πραγματικότητα ως μία αυτόνομη οντότητα εντός της ΕΕ, που έπρεπε να επιβιώσει μέσω ανταγωνιστικών μορφών κρατικής και ιδιωτικής δράσης. Δεν υπήρξε απολύτως καμία ευρωπαϊκή στρατηγική της χώρας πέραν της διάθεσης προσαρμογής στον κεντροευρωπαϊκό άξονα – στα λόγια φυσικά και με δουλική πονηράδα και όχι με όρους ανταγωνιστικής σύγκλησης. Έτσι τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, ενώ η χώρα εμφανιζόταν να συγκλίνει προς τους αριθμητικούς μέσους όρους των χωρών της «παλαιάς Ευρώπης», στην πραγματικότητα η κοινωνία δημιουργούσε δυναμικό απόκλισης, πορευόμενη σε πολιτικό κενό, εντός του οποίου σήμερα κατακρημνίζεται.
Αντί, λοιπόν, οι φορείς του πολιτικού συστήματος να φλυαρούν και να σαχλαμαρίζουν, ρητορεύοντας «μνημονιακά» ή «αντιμνημονιακά», ίσως θα έπρεπε να συνειδητοποιήσουν ότι ήρθε ο καιρός να αρθρώσουν πραγματικό πολιτικό λόγο. Να πουν με δυο λόγια με ποια μέθοδο εξουσίας, στην βάση ποιων πολιτικών συμμαχιών και με ποιο υλικό προτείνουν να αναδομηθεί η χώρα. Εάν είναι δυνατόν με την υφιστάμενη πολιτειακή οργάνωση να δημιουργηθούν καινούριες πολιτικές και κοινωνικές δομές, ή όχι. Και αν όχι, με ποιο πολιτειακό σύστημα θα μπορούσε να βγει από το τέλμα η πολιτική διαδικασία. Πώς θα στηθεί εκ νέου η παραγωγική βάση, με τι είδους παιδεία θα υπηρετηθούν νέες οικονομικές σχέσεις που θα μπορούσαν να συμβάλουν στην εκκίνηση μιας νέας μορφής ανάπτυξης, ορίζοντας μια νέα ισορροπία μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας στην χώρα.
Αν δεν δώσεις μέσω του πολιτικού λόγου μια σαφή αγωνιστική προοπτική στον πολίτη και δεν του παρέχεις τουλάχιστον το περίγραμμα της νέας ηγεσίας που θα μπορούσε να υπηρετήσει αυτή την προοπτική, πώς θέλεις να ενεργοποιηθεί; Αυτό είναι τούτο που αποκαλούσαμε παλαιότερα «όραμα».
Η φτωχοποίηση από μόνη της δεν παράγει κοινωνική συνείδηση, ούτε ασφαλώς κοινωνικό ρεύμα ανατροπής του καθεστώτος, που αντικατέστησε τον ρόλο των κοινωνικών συμβολαίων με μνημόνια με την πολιτικοοικονομική ελίτ της παγκοσμιοποίησης. Η κοινωνική συνείδηση διαμορφώνεται στην βάση μιας συγκεκριμένης μορφής προβληματοποίησης των γεγονότων, που συνδέονται με την κρίση, μέσω προφανώς μίας συνεκτικής political discourse, η οποία θα περιθωριοποιεί τις δυνάμεις εκείνες που ουδετεροποιούν την λειτουργία κράτους και της αγοράς στην διαμόρφωση των όρων αυτής της κρίσης, ενώ παράλληλα καθορίζουν ποιοι θα είναι νικητές και ποιοι ηττημένοι αύριο.
Επιτέλους, ας αντιληφθούμε ότι στην αλληλοσύνδεση των δραστηριοτήτων του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, διαμορφώνεται η φύση των εξουσιαστικών σχέσεων στην χώρα.  Η δημόσια δαπάνη, για παράδειγμα, αποτελεί ιδιωτικό έσοδο. Η μέθοδος και το αποτέλεσμα αυτής της μετατροπής προδίδει και την εξουσιαστική φύση του ελληνικού κράτους. Οι μεγάλες περικοπές στους προϋπολογισμούς συμπιέζουν προφανώς τον ιδιωτικό τομέα, αλλά αυτό από μόνο του δεν λέει τίποτα, αν δεν εξετάσουμε τους πολιτικούς όρους με τους οποίους συμβαίνει και το αποτέλεσμα αυτής της συμπίεσης στα ιδιαίτερα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Πώς, δηλαδή, γίνεται νέα ταξική διαστρωμάτωση στην χώρα αυτήν την περίοδο.
Ε, επ’ αυτών των όρων θα έπρεπε να γίνεται συζήτηση σήμερα και όχι εάν ο καπιταλισμός είναι καλό ή κακό πράγμα και εάν οι ξένοι ζήλεψαν την απότομη αύξηση στο «μπόι» μας και αποφάσισαν να μας κοντύνουν. Δίχως τελικά πολιτικό λόγο, κίνημα δεν μπορεί να υπάρξει κι έτσι θα περιοριστούμε σ’ ένα θέατρο του πολιτικού παραλόγου, που προσδίνει φυσικότητα στις νέες μορφές εκμετάλλευσης που εμπεδώνονται σιγά-σιγά στην ελληνική κοινωνία.

Codex Alimentarius, το Υπέρ-όπλο

Codex Alimentarius, το Υπέρ-όπλο | humanisticecology
Codex Alimentarius, το Υπέρ-όπλο | eglimatikotita
Agenda 21 | miastala
Πρεμιέρα του Codex Alimentarius στην Ελλάδα | thesecretrealtruth
Η μεγάλη απάτη του παγκοσμιο-ποιημένου διατροφικού κώδικα | proionta-tis-fisis

Ο θάνατος του εμποράκου και το νέο κοινωνικό συμβόλαιο

Ελευθεροτυπία 

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΖΕΡΒΑ

Ολες οι κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης είχαν ένα κοινό γνώρισμα. 
Σπάνια εφάρμοσαν όσα υπόσχονταν προεκλογικά. Τα περίφημα συμβόλαια με τον λαό έμεναν κατά βάση ανεκτέλεστα. Τα μόνα συμβόλαια που η πολιτική εξουσία σεβάστηκε και τήρησε στο ακέραιο ήταν οι συμβάσεις προμηθειών του Δημοσίου.
Το αποτέλεσμα της συνέπειας που έδειξε το κράτος απέναντι στους εκάστοτε προμηθευτές του ήταν απτό. Η νέα οικονομική ελίτ σχηματίστηκε χέρι χέρι με την ανάδειξη των καπάτσων πολιτικών που κέρδισαν θέσεις και δύναμη στην πολιτική και κοινωνική ιεραρχία.
Η συνεχής εξαπάτηση του λαού, η χαώδης απόσταση εξαγγελίας και πράξης αποτελούν κορυφαίες περιπτώσεις κατάχρησης εξουσίας από το πολιτικό κατεστημένο της χώρας. Αλλά και οι πολίτες-ψηφοφόροι δεν υπήρξαν αμέτοχοι, καθώς ήρθαν σ' ένα είδος αμοιβαίας συμφωνίας και συναίνεσης με την εξουσία. Το πολιτικό σύστημα αντιμετώπισε τους πολίτες ως «πελάτες» και εκείνοι με τη σειρά τους παρέβλεψαν την εικονικότητα των «κοινωνικών συμβολαίων», παίρνοντας ως αντάλλαγμα το ατομικό βόλεμα.
Αυτή η άτυπη συμφωνία μεταξύ πολιτών-πελατών και πολιτικού συστήματος (το μόνο υπαρκτό συμβόλαιο με τον λαό) αποτέλεσε τον βασικό τροφοδότη της διαφθοράς, η οποία εξελίχθηκε σε γενικευμένο κοινωνικό φαινόμενο.
Από την αναπόδραστη μοίρα των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων δεν ξέφυγε ούτε η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου. Η ειδοποιός διαφορά είναι ότι η κρίση δεν του επέτρεψε να προχωρήσει σε ελιγμούς ενσωμάτωσης της δυσαρέσκειας. Η παλαιά συμφωνία, που άνδρωσε το πελατειακό σύστημα, δεν μπορεί να λειτουργήσει τώρα, γιατί δεν υπάρχει «σάλιο».
Αναγκαστικό όρο για την (προσωρινή) διάσωση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ αποτέλεσε αυτή τη φορά... η συμφωνία του με τον «διάβολο». Ο Γ. Παπανδρέου θυσίασε στις απαιτήσεις των αγορών τη «σοσιαλιστική ψυχή» του, για την «Ελλάδα ρε γαμώτο».
Ποια Ελλάδα όμως επιχειρούν να «σώσουν» ο πρωθυπουργός και το όλον ΠΑΣΟΚ, το οποίο, μετά και τον ανασχηματισμό, είναι συνυπεύθυνο για τις κυβερνητικές επιλογές;
Ο «θάνατος του εμποράκου» στους δρόμους της Αθήνας, η τερατώδης αύξηση της ανεργίας, η μείωση της κατανάλωσης και του ΑΕΠ είναι απλώς οι συνέπειες μιας πολιτικής επιλογής που έχει ζωτική σημασία για το οικονομικό και κοινωνικό σύστημα. Ας είμαστε ειλικρινείς. Δεν φταίει μόνο το Μνημόνιο και το ΔΝΤ. Η κρίση του χρέους ήταν η αφορμή των καταιγιστικών εξελίξεων.
Η μαζική και βίαιη αναδιανομή εισοδημάτων και πόρων αποτελεί βασικό άξονα της ριζικής παραγωγικής αναδιάρθρωσης που επιχειρείται. Οι αυτοαπασχολούμενοι, μικρέμποροι και βιοτέχνες, πληθύνθηκαν υπερβολικά τα τελευταία χρόνια, έγιναν περισσότεροι από όσους μπορούσε να αντέξει η στρεβλή, παρασιτική και αδύναμη παραγωγική βάση της χώρας. Οπως παλιά οι αργότες, έτσι και η χαμηλή μικρομεσαία τάξη στέλνεται τώρα στην πυρά της φτώχειας και της ανεργίας. Το κεφάλαιο χρειάζεται επειγόντως νέους χώρους επέκτασης. Οταν δεν τους βρίσκει, τους δημιουργεί, σε βάρος της κοινωνίας.
Το ΠΑΣΟΚ ανέλαβε συνειδητά τα ηνία της οδυνηρής μετάβασης. Γνωρίζει ότι η πολιτική του παρασύρει τις παλαιές διαχωριστικές γραμμές, πάνω στις οποίες στηρίχθηκε το μεταπολιτευτικό διπολικό σύστημα εξουσίας. Η νέα τάξη πραγμάτων ευνοεί άλλωστε τη διαστρωματική κινητικότητα, καθιστώντας αβέβαια τα «κοινωνικά σύνορα» του νέου κόσμου.
Εδώ μπαίνει μπροστά και ο νέος μηχανισμός εξαπάτησης. Ενώ όλοι εξυμνούν δήθεν το κοινωνικό κράτος (θεμέλιο της ανάπτυξης του ευρωπαϊκού κυρίως καπιταλισμού μετά τον πόλεμο), στην πράξη προωθούν την αναίρεσή του. Καταγγέλλουν την ασυδοσία της αγοράς, αλλά κάνουν τα πάντα για να την ενισχύσουν. Μιλούν για «πράσινη ανάπτυξη», αγνοούν όμως βασικές περιβαλλοντικές παραμέτρους στις επενδύσεις «fast track». Βαφτίζουν κάθε άδικο κοινωνικό μέτρο αναγκαία μεταρρύθμιση. Προσπαθούν να πείσουν ότι τα νεοφιλελεύθερα προτάγματα είναι «αυτονόητα» και ότι όλα αυτά «ναι, γίνονται τελικά για το καλό μας».
Ασύμμετρη απειλή
Οσο και αν «ανασχηματιστεί» η κυβέρνηση, όποια επικοινωνιακά παιχνίδια και αν σκαρφιστεί ο νέος συντονιστής υπερ-πρωθυπουργός Γ. Ραγκούσης, όποιες υπουργικές αρμοδιότητες και αν επανακαθορισθούν, η πραγματικότητα δεν αλλάζει. Τα οικονομικά στοιχεία επιδεινώνονται και η προοπτική της χρεοκοπίας επανέρχεται στο προσκήνιο. Παλαιοί και νεοφώτιστοι υπουργοί, ταυτισμένοι απόλυτα με το Μνημόνιο, βιάζονται να αναμορφώσουν τη χώρα. Αναζητούν έσοδα εν μέσω ύφεσης, σχεδιάζοντας εν κρυπτώ νέους φόρους και περικοπές μισθών. Πέφτουν διαρκώς σε λάθη και αντιφάσεις. Οι «επαναστάτες του αυτο-νόητου» έχουν χάσει το μέτρο της κοινής λογικής. Βάζουν σε σοβαρό κίνδυνο το σύνολο της κοινωνίας.

Ανθρώπινο και διδακτικό

Λαθρομετανάστες στις Σπέτσες

Φωτογραφίες και μαρτυρία απο την απροσδόκητη απόβαση.
Στις αρχές Αυγούστου 2010 ζήσαμε στις Σπέτσες μια σκηνή από ένα μεγάλο δράμα που εξελίσσεται στη χώρα μας. Μια μηχανοκίνητη λέμβος με 50 λαθρομετανάστες, το Bekas Yug, είχε ξεμείνει στο ξερονήσι Παραπόλα, 24 μίλια στα νοτιοδυτικά. Το Λιμεναρχείο Σπετσών τους μετέφερε εδώ και την άλλη μέρα στον Πειραιά. Η επιχείρηση διεξήχθη άψογα, όπως θα δείτε πιο κάτω. Όμως αυτό που συνέβη δεν είναι κάτι μεμονωμένο. Είναι ένα μικρό επεισόδιο της σιωπηλής εισβολής όπου παίζεται η επιβίωση της πατρίδας μας. Εισβολή; Επιβίωση; Διερωτώμαι μήπως υπερβάλλω. Διότι τα στοιχεία είναι τόσο εφιαλτικά, που δυσκολεύομαι να τα δεχτώ.
Δείτε τα στο άρθρο «Ανάποδα τη σημαία» και βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα.
Σ’αυτό το επεισόδιο ήμουν αυτόπτης μάρτυς απο την αρχή ως το τέλος. Επειδή γεννήθηκα στην Αλεξάνδρεια, ξέρω Αραβικά και άλλες γλώσσες και μού ζήτησαν να βοηθήσω στη συνεννόηση. Είδα κάτι που δεν το περίμενα: εδώ λειτούργησε σωστά το κράτος, σε αντίθεση με όσα συμβαίνουν στην πρωτεύουσα.

Άφιξη της πρώτης ομάδας λαθρομεταναστών με το ταχύπλοο διάσωσης του Λιμενικού (φωτο Δημήτρη Δασκαλάκη).

Δυο-δυο οι συλληφθέντες οδηγούνται στο Λιμεναρχείο από γυναίκα βαθμοφόρο του Λιμενικού, με χειροπέδες για να μη διαφύγουν στη διαδρομή, όπως συνέβη σε άλλα νησιά (φωτο Δημήτρη Δασκαλάκη).

Υποδοχή
Οι πιο πολλοί λαθρομετανάστες μεταφέρθηκαν απο το ξερονήσι στις Σπέτσες το βράδυ της Κυριακής 8 Αυγούστου. Επειδή το Λιμεναρχείο δεν έχει κρατητήρια, διανυκτέρευσαν φρουρούμενοι σε μια ευρύχωρη αίθουσα του ΟΤΕ, στον πρώτο όροφο του κτιρίου. Ήταν ταραγμένοι και νευρικοί, δυο μέρες νηστικοί. Ήρθε και τους εξέτασε ο γιατρός Δημήτρης Κούβελας, που κάνει το αγροτικό του στο Πολυδύναμο Ιατρείο Σπετσών. Οι ξένοι ήταν όλοι νέοι και σε καλή υγεία, εκτός απο δυο — ό ένας με δυσεντερία και ο άλλος με νευρικό κλονισμό. Όμως ο γιατρός είχε μαζί του όλα τα αναγκαία, και όταν είδαν πόσο προσεκτικά τους φρόντιζε, άρχισαν όλοι τους να ηρεμούν.
Στο μεταξύ κατέφτασαν τσάντες με σουβλάκια πίττα και μπουκάλες νερό. Οι λαθρομετανάστες, που ήταν καθιστοί ή ξαπλωμένοι, αμέσως σηκώθηκαν και καθώς οι λιμενικοί μοιράζαν τα σουβλάκια, τους ρωτούσαν ανήσυχοι «Χαλάλ; Χαλάλ;» — δηλαδή, μήπως είναι απαγορευμένη τροφή; «Είναι κοτόπουλο», απάντησε ο Λιμενάρχης, που ήξερε απο πείρα πως οι μουσουλμάνοι δεν τρώνε χοιρινό, ακόμα κι αν πεινάνε.
Οι διακινητές
Σε άλλο χώρο ήταν κρατούμενοι οι διακινητές, ένας Τούρκος 48 ετών και ένας Ουκρανός 27 ετών. Ήρεμοι, ανέκφραστοι, βαρυεστημένοι. Έχουν ξαναδεί πολλές φορές το έργο. Η πολυεθνική τους διαθέτει καλοπληρωμένους δικηγόρους και υψηλές διασυνδέσεις. Πάνω απο 2.000 τέτοιοι διακινητές συλλαμβάνονται στην Ελλάδα κάθε χρόνο, μετεκπαιδεύονται και αφήνονται πάλι ελεύθεροι να συνεχίσουν τη δουλειά τους.

Μια γωνιά της αίθουσας, την επόμενη μέρα το πρωί.

Κεφάτος και αισιόδοξος: "Κοιμήθηκα καλά. Θα ξαναδοκιμάσω να φύγω για Ιταλία. Αλλά πρώτα να βρω λεφτά."

Οι λαθρομετανάστες
Αφού έφαγαν και χαλάρωσαν, οι λαθρομετανάστες άρχισαν να δίνουν καταθέσεις. Όλοι είχαν πληρώσει 2.500 Ευρώ για να πάνε στην Ιταλία. Αλλά τώρα, φτού κι απ’την αρχή. Άλλοι ήταν παραιτημένοι κι άλλοι αγχωμένοι με την έγνοια πως τα λεφτά τους σώνονται. Ήταν 20-30 χρονών, αθλητικά εργατόπαιδα στις ίδιες ηλικίες με τους λιμενικούς, που στην αρχή φορούσαν τα επιβαλλόμενα ατομικά μέσα προστασίας, δηλαδή μάσκες και γάντια. Καθώς όμως προχωρούσε η νύχτα, πέσαν οι μάσκες, χαλάρωσε η ένταση. Απο τις δυο αντικρυνές πλευρές σκάγαν χαμόγελα, βλέπαν ο ένας τον άλλο ως άνθρωπο που η τύχη τον έβαλε σ’αυτό το ρόλο. Είδα και κάτι που δεν το περίμενα. Ο ένας απο τους συλληφθέντες που ήταν άρρωστος, είχε αρχίσει να τρέμει σύγκορμα και να κλαίει. Και ο γεροδεμένος λιμενικός που ως τώρα τον έβλεπα αυστηρό στους μόλους, συγκινημένος, δίχως τα γάντια, να τον πιάνει και να τον παρηγορεί σαν να’ταν αδέλφός του. Ήταν κάτι απροσδόκητο, αυτή η ανθρωπιά — μη τη φοβόμαστε τη λέξη όταν μιλάμε για τους ένστολους συμπολίτες μας. Την άλλη μέρα οι φίλοι του αρρώστου άρχισαν να βγάζουν χαρτάκια απο τα ρούχα τους και να τα ξεδιπλώνουν. Χαρτονομίσματα. Τι τρέχει; ρώτησα. «Να δώσουμε στα παλληκάρια ένα δώρο» είπαν. Μετέφρασα κι ο λιμενικός κούνησε το κεφάλι: «Πες του όχι, τη δουλειά μας κάνουμε.»
Η ιστορία του Σαμίρ
Παράλληλα γινόταν η καταγραφή των συλληφθέντων. Ο ένας μετά τον άλλο δήλωνε πως είναι Παλαιστίνιος. Γεννημένος πού; Στη Ραμάλλα. Λέγαν ψέματα, όπως μου είπε αργότερα ένας που βγήκε να πάει στην τουαλέτα και είχε όρεξη για κουβέντα. Δανείστηκε ένα τσιγάρο και άρχισε να μού εξηγεί. «Κάνουμε το παν για να πάμε Ιταλία ή Γαλλία, να βρούμε δουλειά να βοηθήσουμε τους δικούς μας. Τι δουλειά; Ο αδελφός μου κάνει ντελίβερυ πίτσες στη Μασσαλία, κι ο θείος οικοδομή. Οι δικοί μου πούλησαν σπίτια και χωράφια για να περάσω τα σύνορα. Όπως κι εσείς ξοδεύετε μια περιουσία για να σπουδάσετε τα παιδιά σας.»
Παράλληλα ρωτούσε τι θ’απογίνουν. Όταν τού είπα πως αύριο θα τους πάνε στην Αθήνα τον έπιασε απελπισία: «Μα απο την Αθήνα μπήκα στο καράβι. Πώς έφτασα εκεί; Ήρθα απο την Τουρκία. Οι Τούρκοι μάς βοηθήσαν να διασχίσουμε τα σύνορα άλλα μάς έπιασαν οι Έλληνες. Φυλακή, δικαστήριο κι αυτό το χαρτί». Μού δείχνει μια χιλιοτσακισμένη σελίδα με τη φωτογραφία του, ένα Υπηρεσιακό Σημείωμα της Αστυνομικής Διεύθυνσης Ορεστιάδας. Δηλαδή στο Νομό Έβρου, στη Θράκη, στα σύνορα με την Τουρκία. Είναι η «διοικητική απέλαση» βάσει της οποίας αφήνεται ελεύθερος, με την υποχρέωση να εγκαταλείψει την Ελλάδα μέσα στις επόμενες 30 μέρες. «Με το λεωφορείο μάς πήγαν στην Αθήνα και μάς κατέβασαν σε μια πλατεία. Βρήκα ένα ξενοδοχείο στη Βικτώρια όπου πάνε κι άλλοι σαν εμένα. Σε λίγες μέρες βρήκα κάποιον. Υποσχέθηκε πως θα με στείλει στην Ιταλία και μ’έβαλε σ’αυτό το πλοίο.»
Θα μείνω στην Ελλάδα
Τώρα τι θα κάνεις, τον ρωτάω. «Πιστεύω πως επίτηδες το ρίξανε σε κείνο το νησάκι. Έτσι κι αλλιώς τα λεφτά τα πήραν. Δυόμισυ χιλιάδες επί 50 κάνουν 125.000 Ευρώ για Αθήνα Παραπόλα μετ’επιστροφής! Όμως τώρα δεν έχω πια λεφτά, ούτε και οι άλλοι. Θα μείνουμε στην Ελλάδα, να βρούμε εδώ δουλειά. Κι αν δεν βρούμε; Θα μάς ταίζει η Ευρώπη. Μού αρέσει η Ελλάδα, μοιάζει με την πατρίδα μου.»
Η ψεύτικη Παλαιστίνη
Κάποια στιγμή ο Σαμίρ άρχισε να σιγοτραγουδά ένα γαλλικό τραγούδι. Ξέρεις Γαλλικά; «Ναι βρε αδελφέ, είμαι απο την Τυνισία και μην το πεις παραπέρα σε παρακαλώ. Κανείς μας δεν είναι απο την Παλαιστίνη αλλά έτσι λέμε για να μάς δεχτούν ως πολιτικούς πρόσφυγες». Και γιατί δεν πήγες απ’ευθείας απο την Τυνισία απέναντι στην Ιταλία, παρά έκανες όλο το γύρο; «Γιατί οι Ιταλοί κι οι Γάλλοι απωθούν ή βουλιάζουν τα καράβια. Οι Έλληνες είναι πιο μαλακοί».
Οι γυναίκες
Την επόμενη μέρα, πάνω στην κουβέντα, ένας απο τους συλληφθέντες είπε ότι ποτέ δεν διανοήθηκε πως μια γυναίκα θα του περνούσε χειροπέδες, όπως έγινε εδώ. (Μια παρένθεση: η δύναμη τού Λιμεναρχείο Σπετσών περιλαμβάνει περίπου δέκα γυναίκες βαθμοφόρους, απο τις οποίες κάποιες ξεχώριζαν, πιο θαρραλέες, με ηγετικά προσόντα.) Έλεγε λοιπόν, «εμείς οι Μουσουλμάνοι ποτέ δεν θα επιτρέπαμε σε μια γυναίκα να μάς πει τι να κάνουμε». Μού ζητά μια βαθμοφόρος να μεταφράσω κι απαντά: «Ρώτα τους γιατί στις χώρες τους μεταχειρίζονται τις γυναίκες σαν να’ναι δούλες;» Κι έτσι ξεκίνησε μια κουβέντα που έδειξε το αγεφύρωτο χάσμα ανάμεσα σ’αυτούς και σε μάς. «Η κόρη πρέπει να κάνει ό,τι της λέει ο πατέρας. Μετά ό,τι λέει ο άνδρας της. Δεν πρέπει να πάει σχολείο, είναι αμαρτία.» Γιατί, ρωτούσε η βαθμοφόρος. «Διότι έτσι λέει η θρησκεία μας».

Πίσω είναι η θαλαμηγός «Α». Μπροστά, το ταχύπλοο με τη δεύτερη ομάδα λαθρομεταναστών. Δυστυχώς συνδέονται. Οι μεν είναι υπαίτιοι για τους δε. Θέλουν πάντα να πληρώνουν λιγότερους φόρους και να ρίχνουν το εργατικό κόστος. Ας θαυμάσουν το βραβείο τους.

Ανήσυχοι κοιτάζουν πού τους πάνε. Πώς να δουν την ομορφιά τριγύρω τους;

Το φουσκωτό δένει στις Σπέτσες και οι επισκέπτες ούτε παίρνουν χαμπάρι.

Μεταφορά της δεύτερης ομάδας στο Λιμεναρχείο, με τη βοήθεια της Αστυνομίας.

Η δεύτερη ομάδα
Στην Παραπόλα ήταν ακόμα κάποιοι λαθρομετανάστες, που την προηγούμενη νύχτα είχαν κρυφτεί απο τους λιμενικούς. Αλλά ήταν καταδικασμένοι σε θάνατο, αν παρέμεναν σ’αυτό το ξερονήσι και έτσι το επόμενο πρωί, τη Δευτέρα 9 Αυγούστου, πήγε ένα ταχύπλοο του Λιμενικού και τους μάζεψε, ώστε να φύγουν την ίδια μέρα για τον Πειραιά. Το απόγευμα, ένα ειδικό δρομολόγιο του φέρρυ-μποτ μετέφερε και τους 50 απέναντι για να πάνε οδικώς στην πρωτεύουσα. Εκεί δυστυχώς το σύστημα λειτουργεί τόσο παράλογα που θα νόμιζες ότι καθοδηγείται για ν’αυξάνει το πλήθος των μουσουλμάνων στην Ελλάδα. Πώς, θα το δείτε στο άρθρο «Ανάποδα τη σημαία».
Η εντύπωση στις Σπέτσες
Η όλη επιχείρηση έγινε ήρεμα και διακριτικά. Ο Λιμενάρχης Ανδρέας Κάγκας και ο Υπολιμενάρχης Κυριάκος Φλωρής ήταν στο πόδι 48 ώρες για να τη διευθύνουν. Βοήθησε και ο Δήμαρχος Ευάγγελος Κονταξάκης, που ανέλαβε να καλύψει ο Δήμος τη μεταφορά προς τον Πειραιά για να συντομευθεί ο χρόνος παραμονής στις Σπέτσες. Κι έτσι ήρθαν κι έφυγαν 50 λαθρομετανάστες και το νησί ούτε πήρε μυρουδιά. Οι επισκέπτες συνέχισαν αμέριμνοι τις διακοπές τους.

πηγή  http://spetses.wordpress.com/

Ανάποδα τη σημαία « όψεις και απόψεις στις Σπέτσες

Ανάποδα τη σημαία « όψεις και απόψεις στις Σπέτσες

Οι λαθρομετανάστες που ήρθαν αρχές Αυγούστου 2010 στις Σπέτσες, ήταν η μικρή πιτσιλιά απο ένα τεράστιο κύμα που πάει να διαμελίσει την Ελλάδα. Ιδού τα στοιχεία. Όσα είναι σε εισαγωγικά προέρχονται απο την έρευνα του δημοσιογράφου Σταύρου Λυγερού που δημοσίευσε η Καθημερινή στις 10 Μαίου 2009. Οι υπογραμμίσεις είναι δικές μου. Τα στοιχεία συνθέτουν ένα βαρύ κατηγορητήριο. Έψαξα να βρώ αντίθετα στοιχεία. Όμως δεν υπάρχει αντίλογος, παρά μόνο υπεκφυγές και ένοχη σιωπή. Σβήστε την τηλεόραση, συγκεντρωθείτε και κάντε παρακαλώ τον κόπο να τα διαβάσετε.

1. Μια σεισμική αλλαγή σε αργή κίνηση.
…α) Τι συμβαίνει στον κόσμο
…β) Τι συμβαίνει στην Ελλάδα
…γ) Πώς έρχονται εδώ οι λαθρομετανάστες
2. Η Μουσουλμανική αποικία Αττικής: 5 εκατομμύρια ψυχές σε 10 χρόνια.
…α) Γιατί συσσωρεύονται
…β) Μια καλοζυγισμένη Τουρκική πολιτική
…γ) Ανάποδα τη σημαία
3. Πώς ενεργεί το Ελληνικό κράτος.
…α) Ξένη αποικία με δικούς της νόμους
…β) Κυβέρνηση που δεν κυβερνά
…γ) Επιμέρους λογικά και συνολικά παράλογο
4. Το συμπέρασμα. Οι ευθύνες. Ποιά αντίδραση;

1. Μια σεισμική αλλαγή σε αργή κίνηση.

Στην Ευρώπη, οι κοινότητες των Μουσουλμάνων ξεκίνησαν με τη Γαλλία (62 εκ. κάτοικοι) με εργάτες απο τις πρώην αποικίες της στο Μαρόκο, την Αλγερία και την Τυνισία. Επεκτάθηκαν μετά σε άλλες μεγάλες χώρες όπως την Ιταλία και την Ισπανία (60 και 45 εκ) ενώ η Γερμανία (80 εκ) συγκέντρωσε μετανάστες απο την Τουρκία. Παρ’όλο που είναι πλούσιες χώρες με μεγάλους πληθυσμούς, συναντούν τεράστια προβλήματα να ενσωματώσουν αυτούς τους ξένους τους. Τα σχετικά μεγέθη είναι χειρότερα στην Ελλάδα. Η χώρα είναι μια σταλιά αλλά το ανθρώπινο κύμα είναι ακόμα πιο μεγάλο, απο ό,τι στις μεγάλες χώρες.

α) Τι συμβαίνει στον κόσμο

«Τα κύματα των λαθρομεταναστών που διεισδύουν από κάθε ρωγμή στις ανεπτυγμένες κοινωνίες της Δύσης προκαλούνται από την μεγάλη διαφορά βιοτικού επιπέδου. Η λαθρομετανάστευση θα διογκώνεται συνεχώς, καθιστώντας την αναχαίτισή της σισύφειο έργο. Πρώτον, γιατί το χάσμα στην κατανομή του πλούτου διευρύνεται και δεύτερον, γιατί η δημογραφική έκρηξη των υπανάπτυκτων χωρών παροξύνει το πρόβλημα.»

Στην Ευρώπη, «πίσω από την ρητορική περί ανθρωπισμού, συχνά κρύβεται το γεγονός ότι οι λαθρομετανάστες συμπιέζουν το κόστος εργασίας. Tο γεγονός ότι αρκετοί καταφέρνουν να εγκατασταθούν στη «Γη της Eπαγγελίας» διατηρεί ζωντανό το όνειρο μιας νέας ζωής και σ’ όσους μένουν στις πατρίδες τους.»

«Γενικότερα, όμως, η πολιτική αναχαίτισης θα φέρει μόνο πρόσκαιρα αποτελέσματα, εάν δεν συνδυασθεί με την παροχή γενναίας αναπτυξιακής βοήθειας για την άμβλυνση των διαφορών.»

Τα μεταναστευτικά ρεύματα στην Ευρώπη.

β) Τι συμβαίνει στην Ελλάδα

Το πρώτο κύμα λαθρομετανάστευσης προς την Ελλάδα ήρθε απο την Ανατολική Ευρώπη όταν έπεσαν τα κομμουνιστικά καθεστώτα στη δεκαετία του 1990. Τώρα έρχεται ένα πιο ισχυρό κύμα από ισλαμικές χώρες, «κυρίως από το Ιράκ, το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, το Μπανγκλαντές, την Παλαιστίνη, την Σομαλία και την Ερυθραία.»

Γιατί το τωρινό κύμα είναι επικίνδυνο; Διότι οι λαθρομετανάστες απο την Ευρώπη «που σε μεγάλο βαθμό έχουν πια νομιμοποιηθεί, λόγω πολιτισμικής ταυτότητας και τρόπου ζωής, έχουν εισέλθει σε τροχιά κοινωνικής ενσωμάτωσης» ενώ αντιθέτως «δεν αναμένεται να συμβεί το ίδιο με την συντριπτική πλειοψηφία των μουσουλμάνων. Πρώτον, επειδή η πολιτισμική – θρησκευτική τους ταυτότητα δεν διευκολύνει την ενσωμάτωσή τους, όπως έχει αποδείξει και η πείρα με παλαιότερες μουσουλμανικές κοινότητες σε δυτικοευρωπαϊκές χώρες. Δεύτερον, επειδή ο αριθμός τους στην Ελλάδα είναι ήδη πολύ μεγάλος και ζουν σε ιδιότυπα γκέτο.» Εδώ ο Σταύρος Λυγερός προσέχει τη διατύπωσή του. Μεταφράζω: ζούν σε ισλαμική αποικία, όπου δεν ισχύουν οι νόμοι της Ελλάδος.

γ) Πώς έρχονται εδώ οι λαθρομετανάστες

«Μία μειοψηφία (κυρίως Αιγύπτιοι) φθάνει με πλοιάρια στα νότια παράλια της χώρας. Αρκετοί έρχονται με ποντοπόρα φορτηγά πλοία, που τους αποβιβάζουν σε έρημες ακτές ανά την επικράτεια. Ορισμένοι (κυρίως Πακιστανοί) έρχονται αεροπορικώς, συνήθως από χώρες του Κόλπου, εφοδιασμένοι με πλαστά έγγραφα ότι δήθεν εργάζονται στην Ελλάδα. Ο μεγάλος όγκος, όμως, διοχετεύεται στην Ελλάδα μέσω Τουρκίας με τους εξής τρόπους:

- Πρώτον, με βάρκες και πλοιάρια από τα μικρασιατικά παράλια στα νησιά του Αιγαίου, ενίοτε και δυτικότερα. Οταν εντοπίζονται, βουλιάζουν τις βάρκες, γεγονός που υποχρεώνει τους λιμενικούς να περισυλλέξουν τους ναυαγούς. Συνήθως οι δουλέμποροι διαφεύγουν με ταχύπλοα.

- Δεύτερον, μέσω του Εβρου. Ορισμένοι εισέρχονται με λεωφορεία, που έχουν διπλή οροφή. Αλλοι εισέρχονται με βάρκες στο Δέλτα του ποταμού. Οι περισσότεροι διασχίζουν τον ποταμό από καθορισμένα σημεία με την συνοδεία ένοπλων οδηγών. Τα καραβάνια αυτά συχνά προειδοποιούν με ταμπούρλα τα στρατιωτικά φυλάκια, προκειμένου να αποφευχθούν ανεπιθύμητες συναντήσεις! Αυτό σημαίνει, βεβαίως, ότι στο κόλπο είναι πολλοί.

- Τρίτον, μέσω της χερσαίας διαδρομής Τουρκία – Βουλγαρία – Ελλάδα.»

4. Η Μουσουλμανική αποικία Αττικής: 5 εκατομμύρια ψυχές σε 10 χρόνια.

Ζητάει μια καλύτερη ζωή. Όμως η Ελλάδα δεν την προσφέρει ούτε και στους Έλληνες. Κι έτσι γίνεται πιόνι στο παιχνίδι κυριαρχίας της Τουρκίας.

«Λαμβάνοντας υπ’ όψιν την μεγάλη αυξητική τάση, το γεγονός ότι έρχονται πια ολόκληρες οικογένειες και τον πολύ υψηλό δείκτη γεννητικότητας, το πρόβλημα των λαθρομεταναστών σε μερικά χρόνια θα έχει προσλάβει εφιαλτικές διαστάσεις. Εάν συνεχισθεί η ροή με το σημερινό ρυθμό, οι μουσουλμάνοι λαθρομετανάστες στην Ελλάδα θα είναι σε μία δεκαετία πάνω από πέντε εκατομμύρια. Ας σημειωθεί ότι ο ανά έτος αριθμός των συλληφθέντων για παράνομη είσοδο στην Ιταλία είναι περίπου 30.000 άτομα σε πληθυσμό που υπερβαίνει τα 60 εκατομμύρια. Εκεί το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης θεωρείται κρίσιμο και λαμβάνονται αυστηρά μέτρα, όπως και στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες. Αντιθέτως, στην Ελλάδα αντιμετωπίζεται σαν πρόβλημα ρουτίνας και με ανέξοδες αντιρατσιστικές ρητορικές, που στην πράξη τροφοδοτούν τον ρατσισμό.»

α) Γιατί συσσωρεύονται

Γιατί γίνεται μια τέτοια συσσώρευση; Ιδού η εξήγηση: «Η μεγάλη πλειοψηφία των λαθρομεταναστών που έρχονται στην Ελλάδα έχουν τελικό προορισμό άλλες δυτικοευρωπαϊκές χώρες. Μόνο ένα μικρό ποσοστό τους, όμως, καταφέρνει να φύγει από τη χώρα μας. Εχει αποδειχθεί στην πράξη ότι είναι πιο εύκολη η παράνομη είσοδος από την παράνομη έξοδο. Με άλλα λόγια, η Ελλάδα αντιμετωπίζεται σαν χώρα–τράνζιτ, αλλά καταλήγει να γίνεται τελικός προορισμός, με αποτέλεσμα να λιμνάζει εδώ ο κύριος όγκος των λαθρομεταναστών, που έρχεται εξ Ανατολών.» Όμως κι αυτοί που καταφέρνουν να διασχίσουν την Ελλάδα και να πάνε σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής ‘Ενωσης, «εάν συλληφθούν εκεί, η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να τους δεχθεί πίσω. Με βάση τη συμφωνία «Δουβλίνο ΙΙ» (2003) την ευθύνη για κάθε λαθρομετανάστη έχει η πρώτη χώρα εισόδου. Εκτός αυτού, το ποσοστό επαναπροώθησης είναι ασήμαντο, επειδή τα κράτη προέλευσης των λαθρομεταναστών κατά κανόνα αρνούνται να τους δεχθούν πίσω.»

β) Μια καλοζυγισμένη Τουρκική πολιτική

Ποιά κράτη; Η Τουρκία. «Αν και έχει υπογράψει Πρωτόκολλο Επανεισδοχής (8-11-2001), δεν το εφαρμόζει. Από τον Απρίλιο 2002, που το Πρωτόκολλο κυρώθηκε και ετέθη σε ισχύ, μέχρι και τον Φεβρουάριο 2009 υπεβλήθησαν στην Άγκυρα 4.163 αιτήματα επανεισδοχής 60.875 λαθρομεταναστών, που με αδιάσειστα στοιχεία είχαν εισέλθει στην Ελλάδα από την Τουρκία. Οι τουρκικές αρχές συμφώνησαν να δεχθούν 7.472 και τελικώς δέχθηκαν μόνο 2.206 άτομα. Οπως προκύπτει και από τους αριθμούς, η Αγκυρα αρνείται συστηματικά να συμμορφωθεί με τις διατάξεις του Πρωτοκόλλου.»

Πιάσαμε πάτο; Όχι ακόμα, κράτα την αναπνοή σου: «Δεν πρόκειται, όμως, μόνο γι’ αυτό. Υπάρχουν πολλές ενδείξεις ότι ανέχεται, εάν δεν ενθαρρύνει, τη διοχέτευση μουσουλμάνων λαθρομεταναστών στην Ελλάδα. Το 2008, το Λιμενικό έχει καταγράψει σκάφη του τουρκικού Λιμενικού να μεταφέρουν λαθρομετανάστες. Τα σχετικά βίντεο έχουν διαβιβασθεί στον ευρωπαϊκό οργανισμό για την λαθρομετανάστευση FRONTEX.»

Για την Τουρκία, λογικά, την συμφέρει να προετοιμάσει τα εξής ως επόμενα βήματα: καλλιεργεί τα ακραία στοιχεία της αποικίας, προκαλεί συγκρούσεις με τους Έλληνες και θέτει τις βάσεις για ‘ανθρωπιστική επέμβαση’. Διότι στις συνθήκες απόγνωσης όπου ζουν οι μετανάστες, είναι φυσικό και αναμενόμενο πως θ’αναπτυχθούν σκληρές ηγεσίες, άλλες με εγκληματικούς στόχους και άλλες με έντονο θρησκευτικό χαρακτήρα. Μιλάμε δηλαδή για την ‘βελούδινη ισλαμοποίηση’ της Ελλάδος με αυτουργό την ισλαμική Τουρκία του Ερντογάν, που εδώ έχει εθνική ομοψυχία με την Κεμαλική αντιπολίτευση αλλά και με το Τουρκικό παρακράτος.

Η επίσημη σημαία των Σπετσών. Τα σύμβολα δείχνουν ξεκάθαρα τη σύγκρουση των δυο αντίθετων πολιτισμών.

γ) Ανάποδα τη σημαία

Αναζήτησα να βρω κάποια διάψευση για τα παραπάνω στοιχεία, αλλά δεν υπάρχει. Οι υπεύθυνοι – υπουργοί και άλλοι – προτιμούν να κρύβονται. Τα στοιχεία λοιπόν οδηγούν στο εξής συμπέρασμα:

1. Η Τουρκία διεξάγει έναν πρωτότυπο και χαμογελαστό πόλεμο με σκοπό τον έλεγχο της Ελλάδος. Το ίδιο άλλωστε συμβαίνει και με τους αγωγούς ενέργειας απο την Ασία.
2. Έτσι που πάμε, σε 10 χρόνια η ισλαμική αποικία στην Ελλάδα θα έχει 5 εκατομμύρια κατοίκους.
3. Τα αιτήματα της αποικίας θα τα στηρίζει ως προστάτης η Τουρκία και άλλες μουσουλμανικές χώρες. Μη φοβόμαστε τη λέξη «διαμελισμό».

Έτσι, ό,τι δεν πέτυχε η Τουρκία με τα όπλα το πετυχαίνει με τους λαθρομετανάστες. Δηλαδή «φέρνει ανάποδα τη σημαία» όπως είπε κάποιος στις Σπέτσες. Η επίσημη σημαία του νησιού που φτιάχτηκε το 1821, δείχνει έναν ξεκάθαρο συμβολισμό, το σταυρό να νικά την ημισέληνο. Άραγε μήπως τελικά, μετά απο 5-6 γενεές διακυβέρνησης απο Έλληνες, πάμε γυρεύοντας να ξαναμπεί ο τόπος μας σε τουρκική τροχιά; Ερχόμαστε λοιπόν στο ερώτημα: τι κάνει το δικό μας κράτος;

3. Πώς ενεργεί το Ελληνικό κράτος.

Η αντιμετώπιση απο την Πολιτεία μας είναι απαθής, χαλαρή και τυπικά άψογη.

«Σχεδόν όλοι όσοι συλλαμβάνονται για παράνομη είσοδο δεν έχουν χαρτιά. Κατά κανόνα δηλώνουν ψεύτικα ονόματα και εθνικότητα για να αποφύγουν την απέλαση. Οι ελληνικές αρχές τους δίνουν ένα μικρό χρηματικό βοήθημα και τους εφοδιάζουν με ένα έγγραφο διοικητικής απέλασης, σύμφωνα με το οποίο πρέπει με δικό τους μέσο να εγκαταλείψουν την Ελλάδα εντός ενός μηνός! Στην πραγματικότητα, το απλό αυτό χαρτί, που πλαστογραφείται συστηματικά, χρησιμοποιείται σαν άτυπη άδεια μόνιμης παραμονής.»

α) Ξένη αποικία με δικούς της νόμους

«Μετά το πέρασμα των συνόρων, η πλειοψηφία των λαθρομεταναστών εγκαθίσταται στην Αθήνα, κυρίως στις περιοχές κάτω από την Ομόνοια. Σ’ αυτές τις περιοχές, περίπου το 70% των κατοίκων είναι αλλοδαποί. Συνολικά, στον Δήμο Αθηναίων έχει υπολογισθεί ότι σήμερα περίπου το 30-35 % των κατοίκων είναι νόμιμοι και κυρίως παράνομοι μετανάστες. Το ποσοστό αυτό αυξάνεται ταχύτατα και χωρίς κανένα έλεγχο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται στο επίπεδο της εγκληματικότητας, της υγιεινής και της κοινωνικής ισορροπίας. Η κατάσταση είναι χαοτική, γεγονός που λειτουργεί σαν θερμοκήπιο για την ανομία και την ασυδοσία. Το Τμήμα Αλλοδαπών δεν είναι σε θέση να ασκήσει έστω και στοιχειώδη έλεγχο.»

«Μέχρι πριν από μερικά χρόνια, η Ελλάδα είχε ένα αυστηρό νομοθετικό πλαίσιο για τη μετανάστευση, το οποίο ακυρώθηκε στην πράξη από το πρώτο κύμα λαθρομεταναστών. Σήμερα, η νομοθεσία (3386/2005) είναι πολύ ελαστική, αλλά δεν συμβάλλει στην επίλυση του προβλήματος. Στην πραγματικότητα, η Πολιτεία έχει χάσει παντελώς τον έλεγχο. Συνήθως αδρανεί κι όταν, σπανίως, αντιδρά, αντιδρά σπασμωδικά, χωρίς σχέδιο και προοπτική.»

«Ας σημειωθεί ότι το αδίκημα της παράνομης διακίνησης λαθρομεταναστών δεν τιμωρείται με την επιβαλλόμενη αυστηρότητα. Τα κυκλώματα, άλλωστε, όπως συμβαίνει με το οργανωμένο έγκλημα, έχουν εξασφαλίσει τις υπηρεσίες γνωστών δικηγόρων. Κι αυτό, όταν νόμιμοι μετανάστες με χρόνια παραμονής στην Ελλάδα, που καταβάλλουν φόρους και ασφαλιστικές εισφορές, υφίστανται πολλές ταλαιπωρίες και διακρίσεις.»

Όμως παράλληλα πολλοί κατηγορούν την Ελλάδα για τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης των λαθρομεταναστών και κάνουν πως δεν βλέπουν «ότι η Ελλάδα, που είναι στην πρώτη γραμμή, εισπράττει ένα ασήμαντο ποσοστό από το σύνολο των σχετικών κοινοτικών κονδυλίων. Αντιθέτως, χώρες όπως η Σουηδία και η Δανία, που δέχονται ασήμαντη πίεση, εισπράττουν μέχρι και οκταπλάσια κονδύλια απ’ όσα η Ελλάδα! Παρ’ όλα αυτά, η ελληνική πλευρά απολογείται και ιδρύει νέα πρότυπα κέντρα υποδοχής και φιλοξενίας. Στην πραγματικότητα, κάνει μια τρύπα στο νερό. Η είσοδος λαθρομεταναστών είναι τόσο μεγάλη, που ακόμα κι αν η κυβέρνηση διέθετε πολλαπλάσια κονδύλια δεν θα μπορούσε να εξασφαλίσει ανθρώπινες συνθήκες παραμονής.»

β) Κυβέρνηση που δεν κυβερνά

Οπότε, «αντί να θέσει τους εταίρους της ενώπιον του προβλήματος και να απαιτήσει τη χάραξη ολοκληρωμένης κοινής ευρωπαϊκής πολιτικής για την μετανάστευση, η Αθήνα είναι εγκλωβισμένη σε μια αφελή και αδιέξοδη πολιτική.»

Επίσης «απαιτείται η άσκηση πιέσεων στις χώρες-αγωγούς, όπως η Tουρκία, να δέχονται πίσω τους λαθρομετανάστες και να τους επαναπροωθούν με τη σειρά τους. Ούτως εχόντων των πραγμάτων, προκαλεί απορία που η Αθήνα δεν έχει διασυνδέσει την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας με τον σεβασμό του Πρωτοκόλλου Επανεισδοχής. Πρόκειται, άλλωστε, για ευρωτουρκικό και όχι διμερές πρόβλημα.»

Το αποτέλεσμα είναι ορατό σε όλους. Εγκαθίσταται σταδιακά στην καρδιά της Ελλάδος μια ξένη αποικία, λίγα χιλιόμετρα απο τη Βουλή των Ελλήνων και τα υπουργεία του κράτους.

Επιμέρους λογικά και συνολικά παράλογο: παντού συναντάμε το 'φαινόμενο Escher'.

γ) Επιμέρους λογικά και συνολικά παράλογο

Συμβαίνει λοιπόν κάτι παράδοξο. Το Λιμενικό Σώμα κάνει σωστά τη δουλειά του. Η Αστυνομία, το Τμήμα Αλλοδαπών, η Εισαγγελεία, το Υπουργείο Εξωτερικών — η κάθε επιμέρους κρατική υπηρεσία κάνει σωστά τη δουλειά της, όμως το αποτέλεσμα είναι προφανώς απαράδεκτο. Πώς εξηγείται αυτό το φαινόμενο, που θυμίζει τις παράλογες κατασκευές τού χαράκτη Escher;

Μήπως ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί ήδη βλέπουν πού πάνε τα πράγματα και αντί να προσπαθούν να τα ελέγξουν, κοιτάνε πώς να διασπούν την ευθύνη, για να κρύβονται οι υπόλογοι;

Είδαμε ήδη αυτό το φαινόμενο με τα καρνάγια στις Σπέτσες, όπου διάφορες υπηρεσίες, ενεργώντας η καθεμιά με τη δική της στενή λογική, οδήγησαν σε μια τεράστια αδικία: να ζητούν να κλείσουν τα ιστορικά καρνάγια των Σπετσών.

Το ίδιο ‘φαινόμενο Escher’ βλέπουμε και στα συναισθήματα. Συναντάς έναν-έναν τους λαθρομετανάστες και νιώθεις αδελφοσύνη, όπως έγινε στις Σπέτσες. Κοιτάς όμως το σύνολο και νιώθεις το μίσος τους να στρέφεται όχι σ’εκείνους που τους έφεραν στην απόγνωση, αλλά σε σένα που σ’έχουν μπροστά τους. Αυτό είναι άδικο, γιατί σε οδηγεί και σένα σε απόγνωση. Ποιός φταίει; Πώς μπορούμε ν’αντιδράσουμε;

4. Το συμπέρασμα. Οι ευθύνες. Ποιά αντίδραση;

Τα παραπάνω στοιχεία δείχνουν σαφώς ότι πρωθυπουργοί και υπουργοί της Ελλάδος αμελούν το καθήκον τους στο μείζον θέμα της εθνικής ασφάλειας. Εδώ οι συνέπειες είναι τόσο σοβαρές, που κάνουν την ευθύνη τους για τα οικονομικά της χώρας να μοιάζει με απλό πταίσμα. Και αν στην οικονομία η κραυγή διαμαρτυρίας είναι «φυλακή!» τότε ποιά πρέπει να είναι στο εθνικό θέμα;

Απορούμε όλο και πιο πολύ, γιατί δεν δρα πιο ενεργά η Πολιτεία μας – κράτος, κυβέρνηση, νομοθέτες, δικαιοσύνη, αυτοδιοίκηση – για να προστατεύει την πατρίδα. Και διερωτώμεθα μήπως ήδη εντός της Πολιτείας υπάρχουν ένοχοι για παραλείψεις ή πράξεις εσχάτης προδοσίας.

Επίσης διερωτώμεθα ποιές δυνάμεις υπάρχουν, εκτός απο την κυβέρνηση, για να βοηθήσουν το κράτος να σταθεί στα πόδια του. Ποιός θα ζορίσει το κράτος για να έρθει στα καλά του και να σκληρύνει τη στάση του;

Η Εκκλησία; Πολλοί απορούν γιατί δεν μιλά η Εκκλησία, γιατί δεν παίρνει θέση; Ποιά Εκκλησία, με τι ηθικό ανάστημα; Αυτή που αποξενώνει τους πιστούς με τα αισχρά της παραδείγματα και την ασυγχώρητη ατιμωρησία τους; Άραγε υπάρχουν ιεράρχες με κύρος για να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων;

Ο τύπος, τα ΜΜΕ; Αυτοί που ανεβάζουν και κατεβάζουν υπουργούς, που βάζουν την τεράστια δύναμή τους να υπηρετεί το χρήμα, θα τη βάλουν να στηρίξει την πατρίδα, ή είναι όλοι τους αμετάκλητα απολολώτες;

Οι Έλληνες ‘ισχυροί’; Που τους γλείφουν οι υπουργοί και που θα έρθουν σε λίγες μέρες στις Σπέτσες με αφορμή τον πριγκηπικό γάμο; Τι λένε γι’αυτό το θέμα; Οι κατοικίες και οι περιουσίες τους είναι έξω απο την Ελλάδα – αλλά αυτό δεν εμπόδιζε τον Αβέρωφ και τον Μπενάκη να στηρίζουν απο την Αλεξάνδρεια την πατρίδα τους. Έρχονται μαύρες εποχές. Θα δούμε ποιοί κοιτάνε αδιάφοροι και ποιοί στηρίζουν την πατρίδα.

Εμείς οι πολίτες; Πώς θα ζορίσουμε την κατάσταση, πριν αρχίσει αυτή να μάς ζορίζει; Να φτιάξουμε πολιτοφυλακές; Να ελέγχουμε τις Αρχές; Να τις βοηθάμε ακόμα κι αν δεν το θέλουν; Το Δίκαιο και το Νόμο που τον ποδοπατούν οι κυβερνήσεις, να τον πάρουμε στα χέρια μας; Δεν χρειάζεται φανατισμός γιατί τότε επικρατούν οι φωνακλάδες. Χρειάζεται νηφαλιότητα για να βλέπουμε καθαρά, υπολογισμός για να ενεργούμε και θάρρος για να ανατάξουμε τα πράγματα. Να μη χρειαστεί ν’ακουστεί ξανά η φωνή του Κολοκοτρώνη, «φωτιά και τσεκούρι».