Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

Στον δρόμο, 23.9.2015

Από ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ

Στον δρόμο, 23.9.2015

thumb
Αγαπητό μου φορτηγό,
Μόλις πέρασα τα σύνορα της Αυστρίας κι έπιασα δεξιά στον δρόμο για να κατουρήσω και να μου φτιάξω έναν φραπέ. Δεν πρόλαβα να ξανασταυρώσω στην πλάτη μου αυτές τις διαολεμένες ράντες της μπλε φόρμας με το λογότυπο «gay trucks» (χαρούμενα φορτηγά) που μας έχουνε δώσει τον τελευταίο χρόνο να φοράμε, και μου χτύπησαν στο μπίπερ από τα κεντρικά για να με ρωτήσουνε γιατί είμαι εκτός πορείας. Τους είπα, αγαπητό μου φορτηγό, ότι με τσίμπησε μια μέλισσα κι ότι έγινα τάχα τούμπανο επειδή είμαι αλλεργικός, οπότε εξασφάλισα τον απαραίτητο χρόνο για να σου γράψω και να ξαναγίνω ο παλιός Μήτσος (ενώπιον των πελατών και του λοιπού προσωπικού της εταιρείας είμαι Demetrios… Η γραμμή είναι να έχουμε ονόματα αρχαία και βυζαντινά, να μη μας περάσουνε για τίποτα άξεστους Αβορίγινες). Έδειξα, που λες, στην κάμερα το έκζεμα που έχω παιδιόθεν στο μπράτσο και νομίζω ότι με πιστέψανε για το δάγκωμα. Ελπίζω να μη μου ζητήσουνε να τους πάω τη μέλισσα για νεκροτομή και DNA, σε τέσσερις μέρες που θα γυρίσω…
Το ταξίδι μέχρι τούδε είναι καλό. Βάζω τέρμα το CD με την κλασική μουσική της εταιρείας και παριστάνω για λίγο στην αρχή ότι μουρμουράω, να πούμε, φούγκες και πρελούδια και ύστερα από λίγο κάνω πως τεντώνομαι να ξεπιαστώ και τσααακ… βάζω μπρος το MP3 με τον Μητροπάνο. Ακούω μια χαρά απ’ τα ψειροακουστικά που μου προμήθευσε ο πρώην συνάδελφος, ο Θανάσης, κι ας λυσσάει ο Μπετόβεν μες στην καμπίνα… Άκου εκεί να μας απαγορεύσουνε την ελληνική μουσική επειδή, λέει, μας παρασύρει σε απρεπή οδική συμπεριφορά… Εγώ, να πούμε, όταν άκουγα παλιά Στελάρα, γινόμουνα πρόσκοπος της ασφάλτου. Μέχρι και τις βέσπες άφηνα να με περάσουνε… Μ’ αυτά τα βιολιά είναι που αγριεύω και μου ’ρχεται να πατήκω ό,τι τσουλάει κι ό,τι κορνάρει…
Τα καλά νέα ως προς αυτό, αγαπητό μου φορτηγό, είναι ότι κάτι φιλαράκια στη Γερμανία ετοιμάζουνε την Ντόιτσε Βδέλλαι, έναν ραδιοφωνικό σταθμό με έδρα την Κολωνία, που θα εκπέμπει βαρύ λαϊκό και θα το ακούμε όλοι στην παρανομία και στην καμούφλα χωρίς να μας ανθίζονται οι μπόσηδες. Θα αναστενάξουνε πάλι τα ελαστικά μας, όπως παλιά… Το μόνο πρόβλημα είναι ότι πρέπει να είμαστε ανέκφραστοι στη μάπα την ώρα του νταλκά γιατί είναι και η κάμερα στον καθρέφτη, ξέρεις… Δεν βαριέσαι όμως… Έτσι κι αλλιώς εμείς οι φορτηγατζήδες το είχαμε πάντα κεκλεισμένο στην καρότσα το αίσθημα, σαν τα είδη που κουβαλάμε... Σπανίως το αφήναμε να βγει μπροστά και να καθίσει συνοδηγός. Είμαστε μαθημένοι…
Μονάχα εχθές δεν κρατήθηκα, αγαπημένο μου φορτηγό… κι αμόλησα την κλάψα. Εκεί που κατέβηκα στη Βουδαπέστη και ξεφόρτωσα, βρήκα μες στο ψυγείο το κασονάκι με τα παλιά σου αξεσουάρ. Το πήρα παραμάσκαλα και το ανέβασα στο ξενοδοχείο όπου θα την έπεφτα για έξι ώρες ύπνο. Όσο κοιμήθηκες εσύ εκεί που σ’ έχουνε, άλλο τόσο κοιμήθηκα κι εγώ… Βρήκα μέσα σ’ αυτό το αναθεματισμένο κουτί τη δαντέλα που μου είχε πλέξει η μάνα μου για να στολίσω το μπαρμπρίζ όταν σε πρωτοπήρα. Βρήκα τρεις ολόιδιες Παναγιές και τέσσερις Αγίους Χριστόφορους που μου έφεραν για ασήμωμα οι ξαδέλφες μου. Όταν σε πάταγα λιγάκι παραπάνω, φορτηγό μου, αγρίευε το κρεμασμένο αγιολόι, ταλαντευόταν σαν τρελό στην αλυσίδα και μια μια εικόνα γλιστρούσε και με μπάτσιζε στο μάγουλο! Έπαιρνα το μήνυμα και έκοβα ταχύτητα. Βρήκα το αποξηραμένο απ’ τους ήλιους της Ευρώπης τριαντάφυλλο της γυναίκας μου, της Ντίνας. Το πρώτο που μου έδωσε… Την πιπίλα του μικρού που κρεμόταν κάτω απ’ το καθρεφτάκι και τα σημαιάκια της ΑΕΚάρας, ένα τριγωνικό που το ’χα να ανεμίζει στην κεραία και ένα μεγάλο που ήτανε απλωμένο πίσω μου στο χώρισμα του θαλάμου… Βρήκα κι ένα επικυρωμένο αντίγραφο της πρώτης μου άδειας. Το κράτησα, θυμάμαι, για σουβενίρ όταν κατέθεσα την πρωτότυπη στην εταιρεία…
Τέλος πάντων, δουλίτσα να λέμε να υπάρχει, φορτηγό μου, γιατί κάτι που δεν έχουμε τίποτα πια να εξάγουμε ως χώρα, κάτι που ελάχιστοι εξακολουθούν να καταναλώνουν, κάτι που τα περισσότερα φορτηγά μπήκανε στον ανταγωνισμό και έπεσαν ηρωικά στο πεδίο της μάχης, είναι ένα θαύμα που δουλεύουμε κάποιοι ακόμα… Οι πιο πολύ παλιοί συνάδελφοι πλένουνε φορτηγά στα βενζινάδικα, έτσι για να είναι σε επαφή με το παρελθόν τους.
Το μόνο που θέλω να κάνω μία νύχτα, είναι να βγω εκτός πορείας, να ανάψω όλo το κολιέ με τα λαμπιόνια της γκέι νταλίκας που οδηγώ και να κατέβω σε μια πεδιάδα της Ελβετίας, με το πουκάμισο ανοιχτό, όπως παλιά, πριν τη στολή εργασίας, να χορέψω ένα παράνομο ζεϊμπέκικο… Θα τους πω ότι με τσίμπησε… οίστρος… Ελπίζω να με πιστέψουνε…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου